Rozdział XXXIII

XXXIII

Tym razem jeszcze w trochę smutno-rozterkowej wersji, ale od następnego rozdziału trochę klimacik zmieniamy, a przynajmniej taki jest zamysł. W końcu smutku już dużo było, to teraz trochę się trzeba pouśmiechać :) Ale teraz, coby już was nie zanudzać, serdecznie zapraszam do zapoznania się ze świeżutkim rozdzialikiem, który ja osobiście, nie wiem czemu, ale jednak lubię. Jestem ciekawa czy wam też się spodoba. Tak więc, ENJOY! :)

Apologize

 

            - A tak w ogóle, to… gdzie?… to znaczy… jesteś inaczej ubrany. Podjąłeś już decyzję? - zapytała.

- Nie wiem… Chyba tak. W każdym razie jeszcze święceń nie przyjmuje. Miałaś rację, muszę to wszystko przemyśleć na zewnątrz. Nie wiem jeszcze co zrobię, ale… 

- Rozumiem.

- To dobrze, bo ja nie specjalnie - uśmiechnął się blado.

- Dasz sobie radę, zobaczysz. - na jej twarzy zagościł ciepły uśmiech.

- Ja naprawdę nie wiem czy podjąłem dobrą decyzję. Już chyba nic tak naprawdę nie wiem, niczego nie jestem pewny. Ale nie czuję się jeszcze na siłach żeby wrócić.

- A… A co z Meggie? Co tak właściwie Ci powiedziała?

- Że przeprasza, że mnie kocha. - jego twarz była smutna.

- Nie wierzysz jej?

- Nie o to chodzi.

- A o co? -zapytała cicho.

- Boję się. Ja wiem, że to głupie, ale… nie mogę mieć pewności czy pewnego dnia nie zrobi tego znowu. Nie wiem czy znowu nie ucieknie. Powiedziała, że życie z muzykiem jest dla niej trudne, sława jest dla niej zbyt trudna. To, że ciągają się za nami dziennikarze. Ale ja tego nie potrafię zmienić, to zawsze będzie tak jak było. I boję, że pewnego dnia ona znowu po prostu wyjdzie, bo nie będzie sobie potrafiła dać z tym rady. Nie chcę po raz kolejny stoczyć się na dno, bo nie wiem czy będę potrafił się podnieść. To jest trudne. To, czy ona mnie kocha, to czy ja ją kocham, to też jest ważne, ale… Ale czasem miłość to za mało. Czasem trzeba odpuścić.

- Chcesz dać jej odejść? - zapytała. Jej oczy były szare jak zachmurzone niebo.

- Nie wiem, naprawdę. Może tak będzie nam łatwiej? Może oboje powinniśmy odpuścić i pójść dalej? Już nie wiem co jest lepsze. - wahał się, tak bardzo się wahał. Serce czy rozum? Jaką podjąć decyzję?

- Nawet nie wiem co mam Ci powiedzieć. Musisz sam podjąć decyzję. Nie znam jej… nie powiem Ci co będzie. Ale lubię Cię i chciałabym żebyś był szczęśliwy. Pytanie czy ktoś oprócz niej, jest w stanie Ci to szczęście dać.

- Nigdy z nikim innym nie próbowałem. To znaczy…, nie tak na poważnie. Owszem przewijały się jakieś dziewczyny, koleżanki bardziej. Ale kiedy pojawiła się ona, wszystkie inne przestały mieć znaczenia. Wiedziałem, że to właśnie to. A teraz…

- Teraz już nie wiesz? - spojrzał na nią niebieskimi, przygaszonymi oczami. Nie, nie wiedział. To wszystko, co się stało, wiele zmieniło. On się zmienił. Inaczej spojrzał na świat.

- To trudne. Kocham ją, ale…

- W miłości nie ma ale. - powiedziała pewnie.

- W takim razie może to już nie miłość? - przerwał na moment, aby nabrać powietrza do płuc, ale zaraz kontynuował - Nie wiem, naprawdę. To nie jest takie czarno-białe, Jo. Była dla mnie najważniejsza, nadal jest dla mnie ważna, tylko, że… Serce to jedno, a rozum to drugie.

- Wiem, że to nie jest proste, ale musisz podjąć jakąś decyzję.

- Wiem. I podejmę, ale jeszcze nie teraz. Może minęło już sporo czasu, ale dla mnie to nadal jest świeża sprawa, to nadal boli. - złapała jego rękę i delikatnie ścisnęła ją w swoich drobnych dłoniach. - Dziękuję. - odpowiedział cicho.

- Za co? - zapytała.

- Że jesteś? Pomagasz mi, bardziej niż myślisz.

- Daj spokój, każdy by tak zrobił.

- Nieprawda. Niewielu ludzi jest tak chętnych do pomocy, jak ty. Cieszę się, że Cię spotkałem. Naprawdę. - uśmiechnął się do niej szczerze.

- Ja też się cieszę - odwzajemniła jego uśmiech. Wyciągnęła przed siebie swoje ręce, a on wtulił się w jej ramiona niczym mały chłopiec, który przytula się do swojej mamy. Czuł jej ciepło. Była kimś, kogo w tym momencie potrzebował. Miał już dość skomplikowanych związków, a przyjaźń z Joy była prosta. Mówiła dokładnie to, co myślała. Była prostolinijna, prawdomówna, a do tego nigdy nie miał okazji poznać osoby tak pełnej pozytywnej energii, jak ona. Gdyby tylko spotkał ją wcześniej. Ta myśl wyłoniła się niespodziewanie spośród wszystkich innych. Była fantastyczną dziewczyną. Ciepłą, troskliwą, szczerą… Miała tylko jedną wadę, ale tą dla niego najważniejszą. Nie była Meggie.

…

Przewracała się z boku na bok, nie mogąc zasnąć. Hotelowe łóżko było zbyt miękkie, a satynowa pościel zdecydowanie zbyt zimna. Jej ciało drżało od przejmującego je chłodu. A do tego wszystkiego z nerwów głowa rozbolała ją niemiłosiernie. Wtuliła ją jeszcze głębiej w poduszkę. Ten dzień był… emocjonujący. A teraz gdy emocje powoli schodziły, pojawiło się ogólne przemęczenie, które nie pozwalało spokojnie zamknąć oczu i odpłynąć w krainę snu. Powoli wygrzebała się z pościeli i postawiła stopy na miękkim dywanie. Było jej jednocześnie i zimo, i gorąco. Podniosła się z łóżka i podeszła do drzwi balkonowych. Delikatnie szarpnęła za klamkę i otwarła je na oścież. Wciągnęła głęboko do płuc zimne nocne powietrze. Czuła jak na jej rękach powoli pojawia się gęsia skórka, a jej ciało zaczyna drżeć. Ale wiatr przynosił ukojenie, a chłód panujący na dworze orzeźwiał ciało i umysł. Przez chwilę stała w progu, a potem wyszła na zewnątrz, opierając się o balustradę. Uniosła głowę do góry i spojrzała na ciemne niebo usiane srebrnymi gwiazdami, które jaśniały niezwykłym blaskiem. Kiedyś oglądali je razem - pomyślała. Kiedyś. Miała wrażenie, że od tamtej pory minęło co najmniej kilka lat, a nie parę miesięcy. Czuła się taka pusta w środku, jakby ktoś wyrwał jej coś ważnego, coś, bez czego nie da się normalnie funkcjonować. Coś, bez czego nie da się oddychać. Z jej ust wyrwał się przeciągły jęk. Bezradność, bezsilność. Miała wrażenie, że cała ta nadzieja, która z nią przyjechała, gdzieś się zagubiła, uleciała jak dym z ogniska. Położyła wyciągnięte dłonie na balustradzie i głęboko odchyliła się do tyłu, próbując dojrzeć jeszcze więcej gwiazd. Nie liczyła na to, że to spotkanie skończy się…, że wrócą normalnie do domu, że jej wybaczy, że znowu będzie tak jak dawniej, ale… A może tak naprawdę na to liczyła, tylko nie chciała się do tego przyznać? Może miała nadzieję, tą głupią nadzieję, która podobno umiera ostatnia? Zacisnęła mocno dłonie na balustradzie. Czuła niesamowitą bezradność, bo wiedziała, że teraz już nic nie zależy od niej. Ona zrobiła to, co mogła. Ale i tak było już za późno. W pełni zdawała sobie z tego sprawę. Za późno. Za późno przyjechała, za późno próbowała przepraszać. Za późno. Wszystko, co robiła, robiła zbyt późno. A teraz było już nawet za późno na płacz. Mimo to, jednak kilka samotnych łez spłynęło po jej bladych policzkach. Otarła je wierzchem dłoni. Za późno. Na wszystko już było za późno. Kilka kolejnych słonych kropel spłynęło po jej twarzy, tworząc tajemnicze ścieżki. Za późno. Za późno. Owiał ją zimny wiatr, który zmroził łzy na jej powiekach. Za późno. Spłynęły kolejne. Za późno. Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Za późno. Za późno. Na płacz, na myślenie… na czyny. Zdecydowanie za późno. Otuliła się swoimi ramiona, próbując opanować dreszcze, które wstrząsały jej drobny ciałem. Jeszcze raz spojrzała na granatowe niebo pełne gwiazd. Za późno. 

…

Leżał samotnie w łóżku. Myślał… O tym co było, o tym co jest… ale też o tym co będzie. Nie wiedział. Co dalej robić, jak zacząć od nowa. Jak zapomnieć, kiedy tak naprawdę wcale nie chce się zapomnieć. Gdy był obok Joy, wszystko wydawało mu się jakieś łatwiejsze. Jej pozytywna energia była jak słońce prześwietlające obłoki w pochmurny dzień. Była jak tęcza po deszczu. Ale gdy tylko zostawał sam… W samotności wszystko było znacznie trudniejsze. Przy niej zapominał, ale gdy wracał do swojej samotni, wspomnienia atakowały go z jeszcze większą siłą. Wpatrywał się w małe okno. Widział gwiazdy błyszczące na granatowym tle. Były tak jasne, tak ciepłe… Jak jej oczy - pomyślał. Nie potrafił zapomnieć, nawet jeżeli odrzucał od siebie wszystkie wspomnienia, zakopywał je na dnie swojego serca i w najodleglejszych zakamarkach umysłu, to one i tak wracały. Nie miał na to wpływu. Tylko jedno nie dawało mu spokoju. Dlaczego tak późno? Dlaczego? Teraz, im więcej czasu mijało, tym było trudniej. Im obojgu. Za późno. Na przebaczenie? Tego nie wiedział. Na pewno nie teraz. Teraz byłoby zbyt wcześnie. A jutro? Czy jutro nie będzie już za późno. Czy jeżeli ona wróci do Niemiec, to nie będzie za późno? Miał wrażenie, że granica pomiędzy „za wcześnie” i „za późno” jest tak niewyraźna i tak nieokreślona, że po prostu on nie potrafi jej dostrzec. Za późno. Na co było już za późno, a na co za wcześnie? Na miłość? Na szczęście? Na… życie? Za wcześnie czy za późno? Przymknął oczy i wziął głęboki oddech. Za wcześnie czy za późno? Bał się, tak zwyczajnie po ludzku się bał. Tego, że albo zrobi coś za wcześnie, albo będzie zwlekał z decyzją tak długo, że okaże się, że jest już zdecydowanie zbyt późno. Za wcześnie, za późno. Tak krucha granica. Za wcześnie. Za późno. Nie wiedział. I bał się, że nigdy się tego nie dowie.  Bo wtedy już będzie „za późno”. Za późno.