Rozdział XXXI

XXXI

Tak jak obiecałam, dodaję dzisiaj nowy rozdział. Poprawiany chyba z milion razy, bo ciągle mi coś nie pasowało, ale mam nadzieję, że efekt końcowy jest w miarę w porządku. Tak więc już Was nie zanudzam moim gadaniem, tylko zapraszam serdecznie do czytania. ENJOY! :)

Try - Simple Plan

Patrzyli na siebie przez chwilę w zupełnej ciszy, jakby obawiając się, że to co się dzieje jest tylko kolejnym snem. Jakby na chwilę znaleźli się w równoległym świecie, w którym jeszcze nadal byli razem… Ale nie byli. Meg otrząsnęła się po chwili i nadal wpatrując się w jego oczy, powoli podniosła się ze swojego miejsca i podeszła w stronę drzwi, gdzie w progu nadal tkwił Paddy, ciągle jeszcze jakby zawieszony pomiędzy snem a jawą. 

            - Paddy…- westchnęła cicho. Wpatrywała się w jego intensywnie niebieskie tęczówki. Widziała w nich zaskoczenie, niedowierzanie. To samo, co musiało być wyraźnie widocznie również na dnie jej oczu.

            - Meg… - wyszeptał, niemal niedosłyszalnie, ledwie poruszając chłodnymi wargami. Wyciągnął rękę i przejechał delikatnie opuszkami palców po jej zarumienionym policzku. Poczuł delikatność jej skóry i gorąco, które wręcz parzyło jego dłoń. Jego Meggie… Stała naprzeciwko niego. Nie potrafił w to uwierzyć… Bał się w to uwierzyć. Przejechał delikatnie palcem po jej rozchylonych ustach, czując jak płytko i szybko oddycha.

- Przepraszam - powiedziała cicho, wypuszczając spomiędzy warg ciepłe powietrze, które musnęło lekko jego palce, które nadal spoczywały przytknięte do jej twarzy. - Przepraszam - powtórzyła odrobinę głośniej. Delikatnie przekrzywiła swoją twarz, wtulając się mocniej w jego chłodną dłoń. Poczuła bijące od niego ciepło, które dawało jej irracjonalne poczucie szczęścia… i bezpieczeństwa. Do nosa dotarł wyraźny zapach jego ciała, który drażnił przyjemnie jej nozdrza. Widziała go po raz pierwszy od kilku od miesięcy, ale on nic się nie zmienił. Musnęła dłonią jego przydługie włosy, przejechała szczupłymi palcami po twarzy, dotykając jego powiek, które na chwilę zakryły zamglone tęczówki.

- Co ty tu robisz? - zapytał cicho. To było pierwsze pytanie, które przyszło mu do głowy. Pierwsze, na które nie potrafił sobie odpowiedzieć. Jego oddech był ciężki, nie potrafił nabrać powietrza do płuc. Jakby nagle zapomniał jak się oddycha.

- Przyjechałam porozmawiać… i przeprosić. - jej głos był tak cichutki, że niemal czytał słowa z ruchu jej bladoróżowych warg. Jego intensywne spojrzenie nie pozwalało jej pozbierać własnych myśli. 

- Przeprosić? - zapytał.

- Że wyjechałam… tak bez wyjaśnienia. To był błąd. Nawet nie wiesz, jak bardzo teraz tego żałuje. - Jego spojrzenie wręcz paliło. Tęczówki przybrały dużo ciemniejszy odcień i stały się ciemne jak nocne niebo. - Przyjechałam bo…

- Dlaczego  tak późno? - zapytał, a jego głos załamał się lekko. Widział jak do jej jasnych oczu napływają łzy. Widział jak spuszcza wzrok, nie mogąc wytrzymać jego spojrzenia. Nie potrafiła odpowiedzieć na jego pytanie. Nie wiedziała. Może się bała?

- Przepraszam. - powiedziała jeszcze raz.

- Tylko tyle? - zapytał. Czuła w powietrzu wyraźny smak smutku i żalu. - Nie odzywasz się przez kilka miesięcy i mówisz tylko przepraszam? Nie uważasz, że to odrobinę za mało? Myślałem, że to co między nami…- na chwilę się zawahał - było, miało dla Ciebie większe znaczenie. Widocznie się myliłem. - jego głos był cichy. 

- Paddy… To nie tak. - westchnęła cichutko - Ja… to prawda, nie odzywałam się. Wiem, że to było najgorsze, co mogłam zrobić. Ja naprawdę żałuję. - wzięła głęboki oddch. - Byłam u was w domu, dowiedziałam się, że prawie się minęliśmy w drzwiach bo wyjechałeś. Naprawdę chciałam porozmawiać wcześniej, ale potem… Bałam się.

- Czego? - zapytał równie cicho.

- Że zranię Cię jeszcze bardziej… że jeżeli przyjadę to… nie wiem, sama nie wiem. Chciałam Ci dać czas, dać sobie czas, żeby jakoś się poskładać.

- Tobie chyba się udało. - stwierdził. Nawet nie potrafił wykrzesać z siebie odrobiny ironii. Jego głos był cichy, wręcz martwy.

- Dobrze wiesz, że nie.

- A ten mężczyzna? Ten, który odebrał Twój telefon? Chyba nie powiesz, że to kuzyn, który akurat przyjechał z wizytą?

- Nie… nie powiem. Ale to wcale nie jest ktoś, o kim myślisz. To tylko kolega.

- Kolega, z którym sypiasz? - bardziej stwierdził, niż zapytał.

- Nie! Oczywiście, że nie. Po prostu był u mnie, z resztą nie tylko on. Było też kilka osób z pracy. Nick został, bo uparł się, że mi pomoże w sprzątaniu. A później nie chciałam żeby tłukł się po nocach autobusami, więc zaproponowałam, żeby przespał się na sofie w salonie. - Widziała niedowierzanie w jego tęczówkach. Miał prawo jej nie ufać, po tym co mu zrobiła. - Dlatego przyjechałam, chciałam Ci wszystko wyjaśnić.

- Wyjaśniłaś. - powiedział sucho.

- Paddy… - wyciągnęła drobną dłoń, próbując dotknąć jego policzka, ale odsunął się szybko. Chciał uciec. A jednocześnie tak bardzo chciał zostać.

- Wiem, że to może niewiele zmienia, ale chciałam żebyś wiedział. Nie chcę żebyś tak o mnie myślał. To prawda. Popełniłam wiele błędów, ale nie ten, o który mnie posądzasz. Nigdy Cię nie zdradziłam. - czuła jak po jej policzkach spływają gęste łzy, tworząc dziwne ścieżki na jej bladej twarzy. Zrobił dwa kroki do przodu, znowu zbliżając się do Meggie. Dotknął dłonią jej mokrego policzka, zbierając opuszkami palców słone krople.

- Meg… - zaczął Paddy - To dla mnie cholernie trudne. Ta cała sytuacja. To, że tu jesteś. To, że zniknęłaś… Ja tak nie potrafię. - nadal trzymał dłoń na jej policzku, przesuwając delikatnie palcami po satynowej skórze. - Potrzebuję czasu.

- Wiem. - powiedziała zrezygnowana. Przecież dobrze wiedziała, ze tak będzie. Wcale nie liczyła na to, że nagle rzucą się sobie w ramiona. To wszystko, co się między nimi wydarzyło. To wszystko, co postawiło między nimi tak wielki mur, nie mogło przejść niezauważone. Oboje musieli jakoś sobie z tym poradzić. Ale nie razem…

            - Powiedz mi tylko dlaczego. Co ja takiego zrobiłem? Co ze mną jest nie tak? - zapytał. Jego głos załamał się wyraźnie przy ostatnich słowach.

- Naprawdę tak myślisz? - zapytała.

- Nie wiem co mam myśleć.

- To moja wina, nie Twoja, Paddy. Wyjechałam, bo… bo sobie nie radziłam. Ja wiem, że to może głupio brzmi, ale… Twoja sława, życie w blasku fleszy, to… to było dla mnie trudne. Nie radziłam sobie, i bałam się, że… że nie będę dla Ciebie wsparciem, że… nie wiem nawet jak mam to wytłumaczyć. Fani, dziennikarze, to wyglądanie czy za rogiem nie czai się kolejny fotograf… czułam się jak w jakiejś złotej klatce. Tylko nie zdawałam sobie sprawy z jednej rzeczy.

- Jakiej? - zapytał.

- Że gdziekolwiek nie pójdę, to zawsze będzie gorzej. Bo nie będzie tam Ciebie. - spojrzał w jej jasne oczy. Westchnął ciężko.

- Meg… - zaczął cicho.

- Wiem, przepraszam. Po prostu… Z resztą nieważne. To chyba nie tylko dla Ciebie nie jest proste. - podniosła rękę, ale szybko ją opuściła. - Powinnam wracać.

- Meggie… ja….

- Chciałam Ci tylko powiedzieć, że nadal Cię kocham. - przez chwilę wpatrywał się w jej błyszczące od łez tęczówki. Nie potrafił wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Głos jakby uwiązł mu w gardle. Wyciągnął dłoń w jej stronę i przejechał delikatnie palcami po policzkach. Potem przesunął rękę po jej szczupłej szui, a następnie musnął delikatnie obojczyk. Zadrżała lekko pod wpływem jego dotyku. Przyciągnął ją delikatnie do siebie, aż utonęła w jego ramionach. Przejechał wargami po jej falowanych włosach, całując przy tym lekko w czubek głowy. Czuł jak jej ciało drży. Nie wiedział czy z zimna, czy może z emocji, które także i w nim buzowały. Sprawiała wrażenie tak wątłej jak motyl. Oparł swoją twarz o jej głowę. Wtuliła się w jego szyję, wdychając delikatny zapach perfum.

- Ja też Cię kocham - wyszeptał w jej włosy, niemal niedosłyszalnie. - Ale potrzebuje czasu - odpowiedział, odsuwając ją delikatnie od siebie.

- Rozumiem - odpowiedziała zrezygnowana. - W takim razie będzie lepiej jeżeli wrócę do domu.

- Chyba masz rację. - powiedział cicho. Spojrzał w jej oczy, a następnie przyciągnął ją jeszcze raz mocno do siebie. Wtuliła się w jego ramiona, nie pozostawiając pomiędzy nimi żadnej wolnej przestrzeni.

- Tylko tym razem się odezwij - powiedział wprost do jej ucha.

- Obiecuję - powiedziała.

- Wtedy też obiecywałaś. Nie chcę Twoich obietnic.

- Odezwę się. Na pewno. - powiedziała i zabierając swoją torbę, przeszła obok niego i wyszła na korytarz. Odwróciła się jeszcze na moment i uśmiechnęła się blado do stojącego w drzwiach Paddy’ego. Gdy stanęła pod wielkimi drzwiami i chwyciła za klamkę, usłyszała jak biegnie w jej stronę i woła.

- Meg! - odwróciła się jeszcze raz, patrząc na niego z zaskoczeniem w oczach.

Dobiegł do niej i przyciągnął ją jeszcze raz do siebie. Spragniony, delikatnie dotknął jej bladoróżowych warg. Tak bardzo mu tego brakowało. Przesunął palcami po jej bladym policzku, a ona wplątała ręce w jego ciemne włosy. Nie potrafił się od niej oderwać. Przesunął wargi na jej zarumieniony policzek, muskając delikatnie niczym piórkiem. Wtuliła się jeszcze mocniej w jego silne ramiona. Oderwali się od siebie dopiero po kilku minutach.

            - Do zobaczenia - powiedział, łapiąc zagubiony oddech.

- Do zobaczenia - odpowiedziała, uśmiechając się do niego ciepło, a potem przekroczyła próg zakonu i zamknęła za sobą ciężkie wrota. A on został. Sam. Znowu. Dotknął opuszkami palców swoje rozgrzane usta.

- Do zobaczenia - powtórzył jeszcze raz, gdy znikła już za drzwiami. Nie był pewny, czy nie popełnił błędu, czy dobrze zrobił, mówiąc, że potrzebuje czasu. Ale bał się… Bał się, że to kiedyś z niego wyjdzie, wolał uporać się z tym wszystkim teraz, niż znowu wracać do tego samego punktu. Potrzebował tej chwili, żeby się uspokoić, żeby przemyśleć. Kochał ją, to prawda, ale musiał na jakiś czas o niej zapomnieć. Bo tylko dzięki temu będzie potrafił kiedyś wrócić.