Rozdział XXI

XXI

Fell in love with an alien

W przerwie pomiędzy jedną a drugą serią konkursu w Kuopio:P Tym razem calutki rozdział o Meggie, mam nadzieję, że się spodoba. A więc, a ja wracam do skoków, a dla Was ENJOY!

Nadal trzymała w dłoni telefon i wpatrywała się w uśmiechniętą twarz Paddy’ego na wyświetlaczu.  Tak bardzo chciała mu tu powiedzieć osobiście. Sama sobie tą szansę odebrała, zbyt długo zwlekała. Usłyszała jak otwierają się drzwi do sypialni i szybko odłożyła komórkę na stolik.

- Nie śpisz już? - zapytał Nick, nadal stojąc w drzwiach i opierając się o futrynę.

- Nie, nie śpię. - odpowiedziała, próbując się uśmiechnąć.

- Wszystko w porządku? - zapytał niepewnie.

- Tak - odpowiedziała, a jej głos zabrzmiał nadzwyczaj pewnie. Chyba właśnie to było jej potrzebne, żeby rozliczyć się z przeszłością. Teraz pozostało jej tylko zacząć jeszcze raz. Westchnęła ciężko. To nie będzie łatwe.

- Zrobiłem kolację - powiedział Nick - Nic nie jadłaś od rana. Powinnaś coś zjeść.

W pierwszym odruchu chciała odpowiedzieć tak jak zwykle „Nie mam ochoty”, ale nagle zrozumiała, że wreszcie tak nie jest. Po raz pierwszy od ponad kilku tygodni tak naprawdę poczuła się głodna, poczuła się normalnie. Uśmiechnęła się szeroko do Nicka i szybko podniosła się z posłania. Patrzył na nią dziwnym wzrokiem, próbując odgadnąć, co też chodzi jej po głowie. Miał wrażenie, że widzi kompletnie inna dziewczynę. Widział delikatny rumieniec na jej twarzy i blask w błękitnych oczach.

- Coś się stało? - zapytał.

- Chyba wreszcie rozliczyłam się z przeszłością, wiesz? 

- To dobrze, tak? - nie bardzo rozumiał.

- Bardzo dobrze. Teraz muszę tylko zbudować przyszłość. - powiedziała, nadal się uśmiechając, może tylko odrobinę bardziej blado. Nie wiedział co o tym myśleć. Patrzył na nią i nic nie rozumiał. Widziała to w jego oczach. Widziała, że się martwi. Ale widziała też coś jeszcze. Widziała, że mu zależy.

- Chodźmy już na tą kolację, skoro się tak napracowałeś.

- Tak, chodźmy - powiedział, nie bardzo wiedząc co mówi i na jakie pytania odpowiada, nadal pogrążony we własnych myślach. Nie rozumiał jej zachowania. Parę godzin temu wchodziła do sypialni ze łzami w oczach i kredowobiałą twarzą, a teraz? Teraz była taka… Nie chciał mówić, że radosna, bo to było zdecydowanie zbyt wielkie słowa, ale normalna. Taka jaką chciał ją widzieć. Uśmiechała sie do niego. I to nie tylko wykrzywiając usta. Ten uśmiech było widać w jej jasnych tęczówkach, które błyszczały migotliwym blaskiem.

- To dowiem się co się tak konkretnie stało? - zapytał gdy usiedli przy zastawionym stole. - Aż tak rozmowa z Maite na Ciebie wpłynęła?

- Nie rozmawiałam z Maite.

- No to już nic z tego nie rozumiem. Po to tam pojechałaś, prawda? - zapytał skonsternowany.

- Rozmawiałam z Patricią.

- A ona to…? - próbował przypomnieć sobie to imię spośród niezliczonych opowieści o rodzince Kellych, ale nic mu z tego nie wychodziło.

- Starsza siostra Paddy’ego i Maite. Nigdy mnie specjalnie nie lubiła, ale teraz ma przynajmniej ku temu dobry powód. - powiedziała smętnie, ale od razu przykryła to bladym uśmiechem.

- Pokłóciłyście się? -zapytał, a jego głos przybrał głębszą barwę.

- Nie, po prostu mi coś uświadomiła.

- A co takiego?

- Że straciłam już zbyt wiele czasu na myślenie. Że powinnam zacząć żyć, tylko już na nowo.

- To znaczy, że wracamy? - zapytał z nadzieją.

- Tak. Obiecałam jej to… Że się więcej nie pojawię.

- Nie chcesz tego. - stwierdził. Widział jak wcześniej cierpiała i jasne było dla niego, że ta obietnica wcale nie przyszła jej tak łatwo. Nie mogła przyjść. Z jednej strony tak bardzo chciał żeby z nim wróciła, może nawet mogliby spróbować czegoś więcej, ale z drugiej czuł, że coś jest nie tak. Że to jakby nie ta bajka. Że ona już ma swojego księcia, a on będzie tylko jakimś etapem przejściowym. Kimś kto ma być na zastępstwo, bo tego właściwego akurat nie ma w pobliżu. Kochał ją zbyt mocno, żeby na to przystać, a jednocześnie nie potrafił odpuścić. Chociaż na chwilę chciał być tym jedynym, bo wiedział że warto.  

- To i tak nie ma znaczenia. Patricia ma rację, już i tak popełniłam zbyt wiele błędów. Pora odjeść. - zgasła ta iskierka, która wcześniej pojawiła się w jej oczach. Nie potrafił znaleźć słów, które można by było powiedzieć w tym momencie. Jeżeli powiedziałby to, czego ona chciała, to zaprzeczyłby sam sobie, bo niby jak powiedzieć, że jeszcze wszystko się ułoży, skoro tak bardzo liczył na to, że ten facet zostanie w tym zakonie do końca swojego życia, a Meggie zostanie z nim? Tego niestety też nie mógł powiedzieć. Meg traktowała go tylko jak przyjaciela, bo właśnie ktoś taki był jej w tym momencie potrzebny. Nie potrzebowała kolejnego zakochanego w niej faceta, bo od jednego właśnie uciekła, a do tego najwyraźniej jeszcze do niedawna miała nadzieję wrócić. Nie wiedział na ile już ta nadzieja obumarła, więc pozostało mu tylko i wyłącznie czekać.

- To w takim razie, kiedy wracamy? - zapytał.

- Nie wiem. Muszę się spakować, zamknąć parę spraw.

- Myślałem, że już zamknęłaś wszystkie swoje sprawy.

- Nie do końca. Musze pomyśleć co zrobić z tym mieszkaniem. Niestety nie stać mnie na utrzymanie dwóch mieszkań.

- No tak, o tym nie pomyślałem. Masz jakiś pomysł?

- Nie mam nikogo, kto mógłby je wynająć, ale nie bardzo chciałabym je sprzedawać. W końcu… - nie dokończyła zdania, ale wyraźnie zrozumiał, co miała na myśli. Mimo wszystko chciała tu kiedyś wrócić.

- Czyli zostało tylko jakieś biuro nieruchomości, tak?

- Chyba nie mam innej opcji. Co prawda zadzwonię do paru koleżanek, może akurat któraś zna kogoś, kto chce wynająć mieszkanie, ale jak nie, to niestety nic innego mi nie zostaje. Tylko trzeba będzie zabrać stąd wszystkie rzeczy.

- Jak ty chcesz to zmieścić w tym swoim małym pokoiku? - zapytał sceptycznie, próbując oszacować metraż wynajmowanej przez Meg kawalerki, w której ledwo co mieściło się łóżko, stolik i dwa fotele.

- Nie mam pojęcia. Może zawiozę do rodziców? Piwnica w domu jest duża, to powinno się zmieścić. - odpowiedziała, ale wcale nie podobała się jej ta opcja. Od rozstania nie była u rodziców, nawet się z nimi nie kontaktowała. Na ogół po prostu odrzucała połączenia, bo nie miała ochoty po raz kolejny tłumaczyć czegoś, czego tak naprawdę nie potrafiła wytłumaczyć. Zwłaszcza, że rodzice z pewnością czytywali gazety, z których na pewno wiedzieli, że Paddy jest w zakonie. Nie miała ochoty wyjaśniać, że to właśnie przez nią. Rodzice byli przecież tak szczęśliwi, kiedy zaczęli się spotykać. Właściwie od pierwszej wizyty w jej domu przypadli sobie do gustu. Może mama początkowo obawiała się tego, że córka związuje się z osobą poniekąd publiczną, ale lubiła go, mimo to. Bo Paddy po prostu nie dał się nie lubić.

- Możesz przywieźć je do mnie, jeżeli chcesz. Moje mieszkanie jest duże, piwnica też niczego sobie. Jakoś się upchnie. - powiedział, uśmiechając przy tym. Widział jak z ulgą wypuszcza powietrze z płuc.

- Dzięki - powiedziała tylko w odpowiedzi.

- Nie ma za co… Meg, chcesz tu wrócić? To znaczy? Czy chcesz znowu…?

- Znowu być z Paddy’m? I tak nie mam na to szans, więc jakie to ma znaczenie?

- Dla mnie duże, Meggie. Ja… ja nie wierzę, że nic nie zauważyłaś. Ja… Meg, jesteś dla mnie kimś naprawdę ważnym, zależy mi na Tobie. - mówił, a język plątał mu się coraz bardziej. - Dużo bardziej niż na przyjaciółce - dodał dla pewności. Patrzyła na niego, nie wiedząc co odpowiedzieć. Nie, nie wiedziała. Była tak przejęta swoimi problemami, rozstaniem z Paddym, że wszystko poza tym, jakby dla niej nie istniało.

- Nick…- zaczęła trochę niepewnie - Naprawdę Cię lubię, ale…

- Nie kończ! Bardzo Cię proszę, nie kończ.

- Muszę. Jesteś moim przyjacielem, Nick . Lubię Cię, jesteś dla mnie kimś naprawdę ważnym, ale… nie potrafię dać Ci nic więcej. Na pewno nie teraz. To wszystko nie jest dla mnie łatwe. Rozstałam się z facetem. Teraz dowiedziałam się, że najpierw próbował popełnić samobójstwo, a później poszedł do zakonu. Nie chcę pakować się w kolejny związek, skoro nadal nie wyleczyłam się z poprzedniego!

- Co jest z Tobą nie tak, Meg?! - nie panował już nad swoimi emocjami - Najpierw rzucasz faceta, bo coś tam, a teraz mówisz, że nadal Go kochasz? Zastanów się o co Ci tak naprawdę chodzi!

- Nick, proszę Cię nie krzycz. Nic nie rozumiesz. - mówiła cicho, spokojnie.

- Nie, to ty nic nie rozumiesz. Zakochałem się w tobie, Meg, dobrze o tym wiesz. A nadal muszę walczyć z twoim byłym, którego nawet nie znam. Jak mam, do cholery wygrać z kimś, kto nie staje do walki? No jak?

- Nie masz o co walczyć, Nick.

- Widocznie mam. Zależy mi na tobie, a ty mi mówisz, że nie mam żadnych szans.

- Czy ja coś takiego powiedziałam?

- A mam?

Jednak na to pytanie już nie odpowiedziała. Zwyczajnie nie wiedziała, co, a może wiedziała, tylko nie chciała powiedzieć tego, co powinno być powiedziane. Patrzyła na niego tylko smutno, a w jej oczach po raz kolejny dzisiejszego dnia zabłysły łzy.  

- No właśnie. - powiedział i wyszedł z mieszkania, trzaskając drzwiami.