Rozdział XXIII

XXIII

Rozdział miał być jutro, ale po gruntownym przemyśleniu, uznałam,że skoro dzisiaj jest nasze święto, czyli Dzień Kobiet, to warto by było zrobić wszystkim moim drogim czytelniczkom mały prezencik. Tak więc rozdział dzisiaj, a oprócz tego kolejna piosenka, może nie do końca na temat, ale ja osobiście bardzo ją lubię, także oto jest :) Może trochę krócej niż ostatnio miałam w zwyczaju, ale mam nadzieję, że obecni tu bohaterowie jakoś to wynagrodzą :P Tak więc na koniec wszystkim kobietkom, tym czytającym, ale tym nie, w sumie też, wszystkiego, wszystkiego najlepszego, aby nie tylko ten dzień był piękny, ale każdy kolejny również. Aby na twarzyczkach zawsze gościł uroczy uśmiech i spełniały się wszystkie, nawet te najskrytsze marzenia. Tym również piszącym życzę dużo, dużo weny, jeszcze więcej czasu i wielu komentarzy, bo wszystkie wiemy, że to najlepsza motywacja. Więcej Was już nie zamęczam i zapraszam do lektury kolejnego rozdziału. ENJOY!

 These are the words

Widział ją tutaj już po raz kolejny w tym tygodniu. Przewracał kartki książki trzymanej na kolanach, ale tak naprawdę nawet nie wiedział czyje dzieło ma w swoich rękach, a tym bardziej o czym ono jest. Zawsze siedziała przy tym samym stoliku w kącie, skryta za jednym z regałów wertując ogromne tomiszcza starożytnych filozofów, z których on na ogół niewiele rozumiał. Widział jak co chwila szybko przewraca kartki, wyraźnie czegoś szukając. Widział jak odgarnia jasne włosy, które opadają jej na twarz, zasłaniając przy tym czytany tekst, jak nerwowo poprawia okulary, które uparcie zsuwają jej się na lekko piegowaty i zadarty nosek. Odwróciła się, czując na sobie jego wzrok i uśmiechnęła się do niego ciepło. Odwzajemnił uśmiech i szybko odwrócił twarz w stronę własnej książki. Mimo, że w bibliotece nie było oprócz nich nikogo, to i tak nie usłyszał jak podeszła do fotela, na którym siedział. Zauważył ją dopiero gdy dotknęła dłonią jego ramienia, próbując zwrócić na siebie uwagę. Musiała przemieszczać się jak kot, wręcz bezszelestnie. 

- Czy mogę zapytać co brat czyta? - zapytała go z uśmiechem.

- Oczywiście, że tak. Ale chyba nie udzielę odpowiedzi, bo zwyczajnie nie mam pojęcia - zaśmiał się, a ona mu zawtórowała perlistym i dźwięcznym śmiechem. - Niestety chyba nie jestem zbyt wybitnym czytelnikiem. Za to pani wydaję się być miłośniczką książek. Widuję tu już panią kilkukrotnie. Cóż może sprowadzać tak młodą kobietę do biblioteki zakonnej? - zapytał.

- Piszę artykuł, praca z uczelni, studiuję filozofię. I może nie pani? Jeżeli to nie będzie jakieś wykroczenie, oczywiście? Mam na imię Joy. - nadal uśmiechała się do niego uroczo. Gdyby to było inne miejsce, inny czas, to pewnie pomyślałby, że próbuje z nim flirtować. Bardzo szybko odrzucił jednak tę myśl od siebie. 

- Ja nazywam się Pa… - zaczął, ale urwał, zauważając swoją pomyłkę. Teraz już nie był Paddym, nawet Patrickiem, to imię pozostało już gdzieś daleko za nim. Pożegnał się z nim w momencie kiedy wstąpił do klasztoru. - Brat John Paul. - odpowiedział po chwili. 

- Bardzo mi miło. - powiedziała - To skoro już wiemy jak się nazywamy, to mogę już zadać jedno pytanie?

- Tak, proszę. 

- Tylko to będzie głupie pytanie.

- Najwyżej nie odpowiem - odpowiedział. 

- Czy my się czasem nie znamy? Przepraszam, ale mam dziwne wrażenie, że brata skądś kojarzę. I nie chodzi mi o to, że widujemy się w bibliotece. Po prostu wydaje się być brat jakiś znajomy. - mówiła, patrząc na niego przenikliwym spojrzeniem zielonych oczu.

Przez chwilę nie wiedział co odpowiedzieć. Patrzył na nią niepewnym wzrokiem i próbował oszacować, co powinien powiedzieć, aby jej nie okłamać, a jednocześnie nie musieć opowiadać całej swej pogmatwanej historii  o „poprzednim” życiu. 

-  Faktycznie głupie pytanie. Nie wydaje mi się żebyśmy się znali. - odpowiedział w końcu.

- Przepraszam, nie powinnam była - speszyła się lekko - I to nie był jakiś sposób na podryw. Nie myśl sobie, że podrywam przypadkowych zakonników. Naprawdę mam wrażenie, że skądś Cie znam, ale może faktycznie z kimś mi się pomyliło. Nie jesteś zły, prawda? Ja naprawdę… - widział w jej oczach coś na kształt strachu.

- W porządku, nic się nie stało. 

- Na pewno? - zapytała.

- Na pewno - odpowiedział i uśmiechnął się do nie lekko.

- To dobrze, nie chciałabym sobie tu zrobić wrogów. Czeka mnie jeszcze dużo roboty z tym artykułem, a to jest jedyna biblioteka, w której są wszystkie potrzebne mi materiały. No właśnie, muszę już wracać do pracy. Musze dzisiaj skończyć Arystotelesa. - westchnęła ciężko. 

- To w takim razie nie przeszkadzam. - podniósł się z fotela i odłożył książkę na półkę.

- Nie przeszkadzasz. W sumie to miło, że jest tu ktoś z kim można normalnie porozmawiać. Większość omija mnie tutaj szerokim łukiem. - powiedziała, patrząc na niego trochę smutnym wzrokiem. - Ja rozumiem, że kobieta w zakonie to może nie jest zbyt normalna sprawa, ale przecież nie chodzę w krótkich spódniczkach i dekoltach do pępka. - powiedziała wskazując na swoje ciemne jeansy i niebieski rozciągnięty sweter. - Jestem normalną dziewczyną.

- Może po prostu chodzi o to, że trochę odwykliśmy od kontaktów z kobietami?

- Ale brat jakoś potrafi być normalny.

- Nie jestem tu zbyt długo. - powiedział krótko.

- No tak… rozumiem. No cóż, to ja chyba faktycznie wracam do tych moich książek, bo zamkną mi bibliotekę. Do zobaczenia. 

- Tak, do zobaczenie, Joy - powiedział, uśmiechając się do niej i skierował się do wyjścia. 

- Jo, wystarczy Jo - krzyknęła jeszcze, gdy mijał już próg biblioteki. Odwrócił się jeszcze na moment w jej stronę. Spojrzał na wdzięczną, drobną postać o jasnych blond włosach, zielonych oczach i buzi usianej bladozłotymi piegami. Wyglądała jak mała dziewczynka.

- Jo, zapamiętam - odkrzyknął stojąc w progu, a potem odwrócił się i wyszedł na chłodny kamienny korytarz. Przez chwilę jeszcze śledził ją wzrokiem przez przeszklone drzwi biblioteki. Patrzył jak siada przy swoim stoliku i poprawia okulary na nosie. Jak związuje włosy w koński ogon na czubku głowy, by nie wpadały jej do oczu. Była taka inna. Znowu przed jego oczami stanęła Meggie i dopiero teraz zrozumiał, że przez całe popołudnie nawet raz o niej nie pomyślał. To był chyba pierwszy taki dzień. Joy. Radość. To imię wręcz idealnie do niej pasowało. Była taka uśmiechnięta, taka otwarta, radosna. Taka… taka inna niż jego Meggie, a mimo to wydawała się być w jakiś sposób do niej podobna. Nie wiedział dlaczego, po prostu tak czuł. Może to był sposób w jaki się uśmiechała, może spojrzenie, może to jak układała wargi, gdy coś mówiła? Ale było to bardzo miłe uczucie. Szedł pustym korytarzem, sunąc ręką po chłodnym murze, ale jakoś nie czuł tego chłodu tak wyraźnie jak zwykle. A do tego się uśmiechał, a to też rzadko mu się ostatnio zdarzało. I nie był to jakiś dziwny smutno-gorzki uśmiech. Uśmiechał się tak jak wcześniej i bardzo chciał żeby tak już zostało. Nie był pewny ile ma z tym wspólnego ta drobna blondynka, ale miał nadzieję, że jeszcze uda mu się z nią porozmawiać. To przecież może być początek całkiem pięknej przyjaźni, prawda?