Rozdział XXIX

XXIX

Witam wszystkich, a przy okazji - na ogół tego nie robię, więc... - proszę o włączenie piosenki podczas czytania. Nie wiem czy to robicie, czy nie, ale jeżeli nie, to przy tym rozdziale wyjątkowo włączcie :) Tym razem piosenka jest poniekąd jednym z bohaterów i ma coś w sobie :) A teraz zapraszam do czytania. Mam nadzieję, że się spodoba, i piosenka i rozdział :) Tak więc, ENJOY! :))

Empty space 

Stała w cieniu drzew i wsłuchiwała się w jego piękny głos. Tak naprawdę to był pierwszy raz, kiedy słyszała go śpiewającego na żywo. Słyszała ciche dźwięki gitary, która idealnie współgrała z jego barwą głosu. I piosenka… Była przepiękna, chociaż tak bardzo smutna. Musiała się bardzo skupić, aby wychwycić poszczególne słowa:

You're beautiful
You're confusing
You're illogical
You're amazing
And I've seen the world
It's overrated
Until you're everything
I have nothing

Śpiewał o niej… Pewnie już nie pierwszy raz. Jesteś piękna. Jesteś myląca. Jesteś nielogiczna. Jesteś niesamowita. Każde kolejne słowo było jakby zaprzeczeniem poprzedniego, ale musiało dokładnie oddawało to, co właśnie czuł. Jego głos opowiadał niesamowitą historię, opowiadał o uczuciach skrywanych gdzieś na dnie zbolałego serca. Ale przede wszystkim mówił jedno - nadal Cię kocham. Wszystko co znalazłem, wskazuje mi na powrót do  Ciebie. Z jej oczu poleciało kilka łez. Miłość. Zawsze powtarzano jej, że miłość to coś pięknego, to niesamowita siła, która unosi człowieka do nieba, a teraz widziała coś zupełnie innego. Widziała przed sobą chłopaka, którego miłość wykluczyła z życia, zraniła tak dogłębnie, że nie potrafił złożyć swojego serca z miliona kawałków, na które ona je rozerwała. Tak bardzo chciała mu pomóc, tylko kompletnie nie wiedziała jak. Czuła, że nawet jeżeli wykorzysta wszystkie swoje możliwości, odda całe swoje serce, to i tak nigdy nie będzie tą, która mam moc ubrania jego twarzy w uśmiech. Chciała zrozumieć kim ona była i co miała w sobie takiego, że stał się aż tak bardzo od niej zależny. Przez chwilę jeszcze stała oparta o pień drzewa, a potem powolnym krokiem udała się w stronę ławki, na które siedział.

- Piękna piosenka - powiedziała cichutko, jednak on usłyszał od razu. - Tylko strasznie smutna. - jej oczy nadal były błyszczące od niedawno płynących łez. 

- Inne mi jakoś ostatnio nie wychodzą - odpowiedział równie cicho jak ona.

- Ja wiem, że powiem coś, co usłyszałeś już pewnie miliony razy, ale musisz zacząć żyć, nawet jeżeli to tak strasznie boli. Wiem, że nie jest Ci łatwo. Była dla Ciebie kimś naprawdę ważnym, ale zadręczanie się nie ma sensu. Wierz mi.

- Wierzę, tylko co z tego? Nie potrafię znieść myśli, że ona jest gdzieś tam z kimś innym. Tego, że już o mnie zapomniała. To boli, bardzo. - jego głos załamywał się przy każdym wypowiadanym słowie. - Nie wiem co mam zrobić z własnym życiem. 

- Myślałeś o tym, co mówiłam ostatnio? - zapytała, siadając obok niego, przesuwając przy tym zapisane kartki rozłożone na ławce. 

- Myślałem - powiedział - I chyba miałaś rację. Że bycie zakonnikiem to wybór na całe życie, a ja chyba nie jestem na ten wybór gotowy. Pewnie wrócę na trochę do Niemiec, nie wiem. Muszę to wszystko przemyśleć. Tylko boję się, że jak wrócę do domu, to wszystko zacznie mi ją przypominać. Nie wiem czy dam sobie z tym radę. 

- To zostań tutaj. - powiedziała cicho. - To, co prawda, małe miasteczko, ale przynajmniej jest tu cisza i spokój, a chyba tego Ci teraz potrzeba. Tutaj nic Ci nie będzie o niej przypominać.

- Czy ja wiem? - zapytał sceptycznie.

- Nie musisz przecież mieszkać w klasztorze. Jestem pewna, że udałoby Ci się coś wynająć. Pytanie tylko czy tego chcesz. 

- Sam nie wiem czego chcę. 

- Słychać. W twojej piosence. Była o niej, prawda?

- Tak, jak wszystkie ostatnio. Chyba nigdy nie będę potrafił jej tak do końca wyrzucić z myśli. 

- Miłości nigdy się nie zapomina. Ale czas potrafi wiele zdziałać. Nie będzie już tak bardzo bolało. 

- Czas nie usuwa bólu.  - stwierdził gorzko.

- Może i nie, ale staje się on łatwiejszy do zniesienia. - odpowiedziała. - Jeszcze wszystko będzie dobrze, zobaczysz. - powiedziała łapiąc jego rękę w swoje dłonie. Była zimna jak lód. Lekko potarła ją kciukami. 

- Na razie jakoś trudno mi w to uwierzyć. 

- Wiem, ale kiedyś będzie łatwiej, uwierz mi. - starała się uśmiechnąć, ale miała wrażenie, że to bardziej uśmiech przez łzy. - Pamiętaj, że zawsze będę i że chcę Ci pomóc. Wiem, że niewiele mogę, nie potrafię wymazać wspomnień. Ale zawsze chętnie wysłucham. 

- Wiem, i naprawdę jestem Ci wdzięczny. Ale niestety są rzeczy, z którymi muszę sobie poradzić sam. - powiedziała smutnym głosem. - Powinienem już wracać. Zaczyna się ściemniać. 

- Masz rację, ja też już powinnam iść. Zanim dojadę do mieszkania trochę mi zejdzie, a nie lubię chodzić po zmroku, zwłaszcza sama.

- No tak, zapomniałem! Przepraszam, że tak długo Cię trzymałem!

- Daj spokój - machnęła ręką - Gdybym nie chciała tu być, to już dawno siedziałabym w domku pijąc gorącą czekoladę i czytając jakiś dobry kryminał. 

- I tak jest mi głupio.

- Niepotrzebnie. - uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. Patrzyła na jego smutne oczy, w których było widać jeszcze ślady łez. Nie chciała zostawiać go samego, ale nie miała innego wyjścia. Podeszła do niego i objęła go lekko swoimi wątłymi ramionami.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz - wyszeptała jeszcze cicho, a potem wypuściła go z objęć odchodząc przez park w kierunku bramy. A on patrzył w ślad za nią, nadal czując jej drobne dłonie i słysząc w głowie jej cichy, słodki głos. Tak bardzo chciał jej wierzyć. Potem odwrócił się i udał się w stronę budowli klasztoru. Nadal to wszystko było dla niego zdecydowanie zbyt trudne. Przypomniał sobie słowa piosenki, która śpiewał jeszcze niedawno. Jesteś piękna. Jesteś myląca. Jesteś nielogiczna. Jesteś niesamowita. Dokładnie taka była Meggie w jego wyobraźni. Była piękna. Nadal czuł pod palcami jej miękkie falowane włosy, które przepływały niczym jedwab, muskając opuszki swoją delikatnością. Widział jej błyszczące błękitne oczy, które uśmiechały się do niego tyle razy. Czuł jej dłoń w swojej dłoni, którą ściskał mocno, jakby chcąc ją zatrzymać na zawsze przy sobie. Była myląca. Nie potrafił jej zrozumieć. Chodziła własnymi ścieżkami jak kot. Była nielogiczna. Bo nie mógł pojąć dlaczego tak naprawdę odeszła. Czy to rzeczywiście chodziło o faceta? Czy kochała kogoś innego? A może po prostu sobie nie radziła? Może to życie, do którego ją wciągnął, było zwyczajnie nie dla niej, ponad jej siły? Była niesamowita. Kochał ją. Z wszystkimi jej wadami i zaletami. Była… Była dla niego najważniejsza, była jakby centralnym punktem jego prywatnego układu słonecznego. Była jego promyczkiem, jego nadzieją, jego… wszystkim. Jego całym światem. A teraz kiedy jej nie ma, pozostała mu tylko pusta przestrzeń. Tylko i wyłącznie pustka, z którą nie potrafił sobie poradzić. Ale dopóki w jego myślach była wszystkim, on nie miał nic. Był jak zagubiony okręt na wodach oceanu. A mimo to wszystko wskazywało mu tylko jedną drogę. Powrót do niej. Powrót do poprzedniego życia. Powrót do miłości. Nie potrafił zobaczyć innej ścieżki. Miał wrażenie, że cokolwiek nie robi, to i tak wszystkie drogi prowadzą do niej. Zawsze do niej. Musiał zapomnieć. To było jedyne wyjście. Na razie jeszcze tego nie potrafił, ale może kiedyś? Kiedyś w końcu mu się uda. A Joy obiecała, że mu pomoże. Wierzył jej. Mimo wszystko, w jakiś irracjonalny sposób stała mu się bliska. Nawet jeżeli kompletnie nic o niej nie wiedział, to czuł, że może jej ufać. Przekroczył powoli próg klasztoru, zatrzaskują za sobą potężne wrota. Słyszał jak każdy jego krok odbija się echem w kamiennych murach. Było tu tak przeraźliwie cicho. Ta cisza wręcz bolała, raniła jego uszy. Udał się ponurym korytarzem w stronę swojej celi. Nie miał ochoty na kolację. Jedyne, czego było mu potrzeba to spokój. Spokój i cisza, która pozwoli uporać mu się z własnymi myślami i przygotować się na rozmowę z przeorem zakonu, która z pewnością nie będzie łatwa. W jego głowie nadal była jednak Meggie. Brązowowłosa dziewczyna o błękitnych oczach, o której nie potrafił zapomnieć. Nawet mimo tego, że tak bardzo przez nią cierpiał. Była obrazem z przeszłości, pięknym, ale zatrutym. Ale jednocześnie takim, który pozostawia po sobie ślad na długie lata. Była jego pierwszą prawdziwą miłością, a o takiej się nigdy nie zapomina. Jesteś piękna. Jesteś myląca. Jesteś nielogiczna. Jesteś niesamowita. Te słowa ciągle krążyły mu w głowie, bo tak dokładnie oddawały jej istotę. Była piękna, niesamowita, ale jednocześnie niezrozumiała. Ale może właśnie w tym tkwiło jej piękno? 

…

            - Odwieziesz mnie na lotnisko? - zapytała, stojąc już w drzwiach. W swoich dłoniach trzymała czarną torbę.

- Naprawdę tego chcesz? - zapytał. Bał się, że jeżeli teraz wyjdzie, to nie będzie chciała już wracać. Widział jak nadal go kocha, widział to w jej jasnych tęczówkach. Widział jak z miłością patrzy na wszystkie zdjęcia. I to bolało, bo tak bardzo chciał być właśnie na tym miejscu.

- Chcę. - powiedziała pewnie.

- W porządku. - powiedział zrezygnowanym tonem. - W takim razie chodźmy - uśmiechnął się do niej blado i zabierając po drodze z szafki kluczyki od samochodu, wyszedł z mieszkania. Ona podążyła tuż za nim, zamykając jeszcze za sobą drzwi mieszkania.