Rozdział XXVII

XXVII

Takie trochę nietypowe zakończenie poprzedniej części :P Ale mam nadzieję, że rozdział i tak się spodoba. Tak więc zapraszam serdecznie do czytania. ENJOY! :))

My precious

Nie potrafił, po prostu nie potrafił. Wcisnął czerwony klawisz i rzucił telefon z powrotem na fotel. Podniósł dłonie i potarł nimi skronie. Nieprzyjemne pulsowanie w głowie nie pozwalało mu się skoncentrować. Jakby stado owadów brzęczało mu w umyśle. Usiadł ciężko na łóżku i oparł głowę na swoich rękach. To było ponad jego siły. Nie potrafił z nią porozmawiać, mimo, że tak bardzo tego chciał. Po prostu nie umiał. Czuł się jak uczeń, który stoi pod tablicą i nie zna odpowiedzi na pytanie. Jak przyparty do muru prze własne serce. Słyszał jak jego telefon co chwila wydobywa z siebie ciche dźwięki, ale nawet nie spojrzał na wyświetlacz. Nie musiał, dokładnie wiedział kto dzwoni. Zacisnął mocno powieki i licząc do dziesięciu próbował uporządkować własne myśli. Jest trzecia w nocy, jeszcze trochę i zacznie świtać. On dzwoni do swojej byłej dziewczyny, a telefon odbiera jakiś obcy facet. Nie byłoby go tam, gdyby u niej nie nocował, a ona nie spałaby z facetem, który nic dla niej nie znaczy. Wnioski nasuwały się same. Pytanie było jedno. Kim on był? I co miał w sobie takiego, czego on nie miał? W czym on był lepszy od niego? Czy miał dla niej więcej czasu niż on? Nie potrafił sobie odpowiedzieć na te pytania. Tylko jedno było dla niego jasne. Meggie już o nim zapomniała. Jego kochana, urocza Meggie. Jego światełko, nadzieja i radość. Teraz świeci już dla kogoś zupełnie innego. Otworzył oczy i spojrzał przed siebie. Jego czas w jej życiu widocznie już się zakończył. Więc dlaczego on tak nie potrafił? Dlaczego nie potrafił o niej zapomnieć? Dlaczego nadal  była tak żywa w jego umyśle, w jego wspomnieniach? Dlaczego? To jedno słowo bezustannie kołatało mu się w umyśle, aż wreszcie usnął wyczerpany wraz z pierwszymi promieniami słońca.

…

Gdy się obudził, słońce stało już wysoko na niebie. Musiało już dochodzić południe. Głowa bolała go niemiłosiernie od męczących go w nocy koszmarów. Cały się trząsł na samo ich wspomnienie. Widział Meg z jakimś mężczyzną. Słyszał jak mówiła, że jest frajerem, jeżeli myśli, że chciałaby być z kimś takim jak on. Te słowa brzmiały mu w uszach, jakby ktoś wypowiadał jej wprost do jego ucha. Widział jej radosny uśmiech, który bolał dużo bardziej niż jej płacz. Widział blask w jej oczach, który kiedyś był przeznaczony tylko dla niego. Widział jak się całują, jak… To cholernie bolało. Mimo, że zdawał sobie sprawę, że to tylko idiotyczny sen, to jednak ten obraz tak wrył mu się w myśli, że nie potrafił się go pozbyć, jakby był najbardziej wyraźnym wspomnieniem. Gdy tylko spróbował się podnieść z łóżka zakręciło mu się w głowie i szybko z powrotem opadł bez sił na poduszki. Czuł słabość własnych mięśni. Jakby zupełnie stracił nad nimi kontrolę, tak jak stracił tę nad własnym życiem. Jego powieki były ciężkie, opadały same przykrywając jego lekko zamglone tęczówki. Nie! Nie chciał zasnąć. Nie chciał widzieć tego po raz kolejny. Bał się tych obrazów, bał się własnych reakcji. Poderwał się szybko z pościeli. Przystanął na chwilę, próbując zwalczyć silne zawroty głowy. No tak, ostatnio nie jadł zbyt dobrze. Właściwie gdyby nie to, że go do tego zmuszali, to pewnie nie jadłby w ogóle. Każdy przełknięty kęs powodował nudności. A już był pewny, że uda mu się jakoś z tym pogodzić. Kiedy poznał Joy, zobaczył jakieś światełko w tunelu. Dała mu jakąś energię, przez chwilę chciało mu się żyć. Przez chwilę… Potem to minęło, a wspomnienia wróciły ze zdwojoną siłą. Bał się, że tak już będzie zawsze. Że to za każdym razem będzie wracać, coraz silniejsze, coraz trudniejsze do zwalczenia. A przede wszystkim bał się tego, że się podda, że nie wytrzyma. Że… W końcu już raz próbował. Wtedy pojawiła się Patricia. Tu może się nikt nie pojawić. Co wtedy? Zacisnął mocno dłonie w pięści. To było silniejsze od niego. Emocje, które buzowały wewnątrz jego ciała, nie dawały mu normalnie funkcjonować. Nie pozwalały spać, nie pozwalały jeść. Usłyszał jak ktoś puka do drzwi. 

- Proszę - powiedział uprzejmie.

- Nie było Cię na wykładach, bracie. Czy coś się stało? - zapytał brat Francis. Młody chłopak, którego poznał już pierwszego dnia, kiedy tu przybył. Polubił tego dzieciaka. Był sympatyczny, a do tego jako jedyny nie traktował go jak kogoś z innej bajki.

- Nie czułem się zbyt dobrze, Francis. - odpowiedział, starając się uśmiechnąć. 

- Jesteś chory? -zapytał - W takim razie powinniśmy wezwać lekarza.

- Nic mi nie będzie - odpowiedział - To zwykłe przeziębienie. Po prostu muszę trochę poleżeć i wszystko wróci do normy.

- Jesteś tego pewny, bracie? Nie wyglądasz dobrze. Nie jest Ci słabo? Jesteś blady jak te ściany. Usiądź lepiej. - jakby na potwierdzenie tych słów, Paddy zachwiał się lekko i gdyby nie oparcie fotela, już leżałby na podłodze.

- A nie mówiłem? - Francis podszedł do niego i ujął go pod ramię. Podprowadził go do łóżka i usadził na nim. - Powinieneś się położyć. Odpoczywaj, a ja pójdę w tym czasie do przeora. 

- Naprawdę to nie jest konieczne. - próbował jeszcze protestować Paddy. 

- Bracie Jean Paul! - powiedział podniesionym głosem Francis. - Ja wiem co jest konieczne, a co nie. A co jeżeli to coś poważnego? Lepiej żeby lekarz Cię zobaczył. 

- Ale…

- Nie ma ale. Nie mam zamiaru mieć Cię później na sumieniu. Ty zostajesz i odpoczywasz, a ja niedługo wrócę. Przyniosę ci też coś do jedzenie. Przecież od rana nic nie miałeś w ustach. Właściwie to ostatnio w ogóle nie cierpiałeś na zbyt wielki apetyt. Nic dziwnego, że jesteś chory. Twój organizm nawet nie ma siły walczyć. 

To prawda nie miał siły walczyć. Ale nie z chorobą. On nie miał siły walczyć z własnymi wspomnieniami, z własnymi myślami.

            - To nie przeziębienie, Francis, uwierz mi. - powiedział cicho, gdy zakonnik już zamierzał wychodzić z jego celi.

- A co? - zapytał odwracając się z powrotem w jego stronę.

- Wspomnienia. A na nie, lekarz nic nie pomoże. Z tym muszę sobie sam poradzić.

- Chodzi o tę kobietę? Tę…?

- O Meggie, o moją Meggie. Chociaż może już nie moją. - przypomniał sobie wczorajszą rozmowę - Nie potrafię sobie dać z tym rady. Myślałem, że jak przyjadę tutaj to po prostu zapomnę. Nauczę się innego życia. Ale nie udało się.  Nie potrafię jej wymazać z głowy. To zwyczajnie ponad moje siły. 

- Bo może nie powinieneś jej zapominać?

- Nie rozumiem. - stwierdził Paddy.

- Każdy z nas ma swoje powołanie, bracie. Ja swoje znalazłem tu, w zakonie, ale może Twoje jest zupełnie gdzie indziej? Musisz się tylko otworzyć na Słowo. Pomyśl o tym. Może powinieneś wrócić do domu? Porozmawiać z nią?

- Zostawiła mnie. A teraz ma już ma nowego faceta. Nie mam do czego wracać.

- Jesteś tego pewny?

- Tak - stwierdził, ale jego głos wcale nie był tak pewny, jakby tego chciał. Czuł drżenie własnego ciała.

- Ale przecież masz rodzinę. Masz braci, siostry. Może im jesteś bardziej potrzebny niż nam tutaj? Poza tym, twoim życiem jest muzyka. Nie chcesz do niej wrócić?

- Nie! - krzyknął, a potem zaczął już dużo ciszej - Muzyka zabrała mi to, co było dla mnie najcenniejsze.

- Muzyka? Muzyka to dobro. Muzyka nie rani, a daje ukojenie.

- Muzyka to koncerty, to życie w trasie. To wieczny brak czasu. Nie każdy potrafi sobie z tym poradzić. Meg chyba nie potrafiła. Do tego dochodzą fani. Czemu ja nie słuchałem, kiedy do mnie mówiła? Czemu nie chciałem zrozumieć, że według niej, muzyka stała się dla mnie ważniejsza? - wyrzucał sobie własne błędy, które nagle stały się dla niego tak bardzo wyraźne.

- A stała się? - zapytał Francis.

- Nie, oczywiście, że nie. Ale to prawda, że rzadko bywałem w domu. Albo byłem w trasie, albo nagrywaliśmy płyty z rodziną. Do tego dochodziły projekty solowe. Nie było mnie wtedy, kiedy mnie potrzebowała. A do tego nie chciałem jej słuchać, kiedy mówiła mi co ją boli. Zawsze to bagatelizowałem. I teraz niczego bardziej nie żałuje. Byłbym w stanie rzucić wszystko, nawet muzykę, jeżeli mógłbym cofnąć czas o te kilka miesięcy i znowu być obok niej. - na chwilę przerwał by zaczerpnąć oddech - Zakonnik chyba nie powinien tak mówić, prawda?

- Przecież nim jeszcze nie jesteś. Pamiętaj, że masz jeszcze wybór i tylko od Ciebie zależy Twoje dalsze życie. Możesz podjąć każdą decyzję. Wcale nie musisz tu zostać do końca życia. Możesz być gdzieś tam, swoją muzyką pomagać innym. Mieć żonę, dzieci, to też powołanie. I to bardzo ważne powołanie. Najpiękniejsze. - powiedział Francis i uśmiechnął się do niego ciepło. 

…

            - Mam jeszcze wybór. - pomyślał, gdy został już sam w pokoju. Tak, miał jeszcze wybór. Tylko, że nadal nie wiedział jakiego powinien dokonać. To wszystko było zdecydowanie zbyt trudne.