Rozdział XXV

XXV

Tak jak obiecałam, dodaję dzisiaj nowy rozdział :) Znowu trochę o Paddym, trochę o Meg, ale innymi ustami, trochę o Joy, która wreszcie opowiada sama o sobie :) Mam nadzieję, że się spodoba. Tak więc zapraszam na kolejną część, ENJOY! :))

Had enough

 

- Przepraszam… za to wtedy - usłyszał, gdy tylko wszedł do biblioteki. A miał taką nadzieję, że się z nią nie spotka, jeszcze nie dzisiaj. Dokładnie obliczył godziny, w których na ogół tu przebywała i był pewny, że już od kilkunastu minut powinno jej tu nie być. A jednak była. Musiała specjalnie na niego czekać. 

- Naprawdę nie chciałam… to… to jakoś tak samo wyszło. Jest brat zły, prawda? 

- To nie o to chodzi, że jestem zły, tylko to po prostu nie powinno mieć miejsca. 

- Wiem, przepraszam - jej błagalny wzrok potrafiłby zmiękczyć każdego twardziela, a przecież on nie był twardzielem. Spuściła głowę, wpatrując się w czubki swoich butów.

- Po prostu zapomnijmy. - powiedział cicho.

- Nie wiem czy potrafię. Naprawdę jest mi strasznie głupio. Ja wiem, że jestem zbyt bezpośrednia. Na ogół wśród moich znajomych to nie jest problem, ale…

- Ale tu tak? - zapytał.

- Niestety. - jej usta wygięły się w podkówkę. - Naprawdę nie chciałam. Obiecuję, że to się już więcej nie powtórzy. - powiedziała podnosząc do góry prawą rękę, niczym uczeń zgłaszający się do odpowiedzi. - Tylko chyba już nie mam co liczyć na te lekcje gitary, prawda? - mówiła cichym i niepewnym głosem, ale na jej twarzy błąkał się już nikły uśmiech.

            - To chyba nie jest najlepszy pomysł. - stwierdził.

- Rozumiem, szkoda - powiedziała cichutko i zaczęła zbierać swoje rzeczy, które leżały jeszcze porozkładane na stoliku. Powoli wkładała kartki do żółtej teczki, która wylądowała w jej przepastnej torbie. Patrzył jak się porusza, jak co chwila odgarnia włosy z czoła i jakoś tak mimo woli znowu się uśmiechnął. Fakt, że była dosyć specyficzna, impulsywna jak dziecko i skrajna w emocjach. Potrafiła się uśmiechać, a chwilę później patrzyć na ciebie takim wzrokiem, jakbyś chciał ją pobić, ale była sympatyczna i urocza. I chyba musiał nawet przyznać, że polubił ją, nawet z tą jej otwartością i bezpośredniością, bo przynajmniej nie udawała. Była w tym wszystkim tak naturalna, taka… ciepła. I nagle dotarło do niego, że on wcale nie chce powiedzieć „żegnaj”, że w jakiś idiotyczny sposób, którego nijak nie potrafił zrozumieć wcale nie chce żeby to było ich ostatnio spotkanie. Mimo, że obawa do czego to może doprowadzić wcale nie była mniejsza. 

- Lekcje gitary wymagają dużo czasu, a widzisz, że ja nie mam go zbyt wiele - powiedział, uśmiechając się do niej. - Ale możemy po prostu porozmawiać. Może opowiesz mi o tej swojej pracy? Może będę mógł jakoś pomóc?

- Naprawdę? - jej oczy nagle rozbłysły takim blaskiem, że musiał spuścić wzrok - Nie ma mnie brat jeszcze dość? Strasznie się cieszę, naprawdę. - cała jej buzia promieniała. - A praca? No cóż… właściwie to ja nawet nie wiem co ja robię na filozofii. Zawsze chciałam zostać nauczycielką, ale jakoś tak inaczej mi się poukładało i wylądowałam tutaj. Pisze pracę, bo chciałabym dostać stypendium. Chciałabym uzbierać pieniądze na drugie studia. Także pisze artykuł na konferencję na temat wizerunków Boga przedstawianych przez filozofów starożytnych i średniowiecznych. Więc niestety czeka mnie przewertowanie wszystkich możliwych ksiąg, zwłaszcza tych ogromnych. No a z tego co pamiętam, to brat mówił wcześniej, że czytanie nie jest jego najmocniejszą stroną, więc nie wiem czy może mi brat zaoferować jakąś pomoc. 

- No tak, chyba w takim razie rzeczywiście na zbyt wiele się nie przydam. Tak czy inaczej służę pomocą. I jeżeli będziesz miała jakieś pytania, to chętnie odpowiem. 

- To mam jedno. - spojrzała na niego poważnym wzrokiem.

- W takim razie słucham. - uśmiechnął się do niej zachęcająco. 

- Dlaczego brat nie powiedział, że jest znanym muzykiem, który jest zakonie bo zostawiła go dziewczyna? - na chwilę to pytanie zawisło między nimi. Był pewny, że to pytanie kiedyś padnie, ale nie sądził, że nastąpi to tak szybko. Tak bardzo chciał przed tym uciec. Nienawidził takich pytań, bo od razu przywodziły mu na myśl natrętnych dziennikarzy, którzy krok w krok chodzili za nim, próbując wyciągnąć z niego wszystko, o czym tak bardzo nie chciał mówić. 

- Bo to nie jest temat, na który mam ochotę rozmawiać. Zwłaszcza z obcymi. 

- Przepraszam, znowu jestem zbyt bezpośrednia. Po prostu, wie brat, to mi się wydaje takie nierealnie, że chłopak idzie do zakonu bo zostawiła go dziewczyna. Zwłaszcza taki. Paddy Kelly, idol nastolatek, który ma wszystko, ma wspaniałą rodzinę, ma karierę, to o czym marzy. I zostawia wszystko przez dziewczynę? Dlaczego?

- To naprawdę nie jest temat, na który mam ochotę z kimkolwiek rozmawiać. To była dla mnie trudna decyzja. I trudny okres w życiu, w ogóle.

- Próbował brat popełnić samobójstwo. 

- I to zdecydowanie był błąd.

- Ale dlaczego? Co ona w sobie takiego miała, że Paddy Kelly był w stanie poświęcić własne życie? Ja chyba sobie nie potrafię wyobrazić, że na mojej drodze staje ktoś, kogo kocham tak mocno, abym była w stanie się zabić. 

- W takim razie jesteś mądrzejsza ode mnie. A co w sobie miała? Była najwspanialszą kobietą, jaką poznałem, w swoim życiu. Planowaliśmy wspólną przyszłość. Chciałem się jej oświadczyć. Nie zdążyłem. - jego głos nagle się załamał. 

- Przepraszam, niepotrzebnie zaczynałam ten temat. Widać, że ją brat kochał, i chyba nadal kocha. Mam rację?

- Nie wiem. To… to naprawdę trudne pytanie. Na pewno to uczucie się trochę zmieniło, ale masz rację, chyba jeszcze nie zniknęło. Mam wrażenie, że nie minął jeden dzień, nawet. Rany na sercu goją się znacznie dłużej niż te na ciele - spojrzał na swoje dłonie, na których nadal widniały różowe ślady po odłamkach szkła, które w nich kiedyś tkwiły. Były co prawda ledwie widocznie, w końcu minęło już kilka miesięcy, tylko blizna na łydce była jeszcze wyraźna. Co prawda lekarz w szpitalu był pewny, że i ta kiedyś zblednie, to jak na razie to się nie stało. 

- Jaka ona jest? - zapytała. - Jak wygląda?

- Jest piękna. Delikatna, wrażliwa. - mówił, a jego wzrok przybrał odrobinę rozmarzony, ale smutny wyraz - Ma falowane, brązowe włosy i przepiękny uśmiech. Ma błękitne oczy, które tak niesamowicie błyszczą, kiedy się z czegoś cieszy. Jest niesamowita. Uwielbiałem kiedy witała mnie, jak wracałem z trasy koncertowej. Zawsze czekała uśmiechnięta, ubrana w elegancką sukienkę, z przyszykowaną kolację. Jest niesamowitą kucharką, lepszą nawet od mojej starszej siostry. Na stole zawsze stały świecie, w tle cicho grała muzyku. Uwielbia tańczyć, a ja uwielbiałem ją trzymać w swoich ramionach. Była w nich taka drobna, idealna, jakby tylko tam było jej miejsce, jakby były stworzone specjalnie dla niej. Kochałem na nią patrzeć jak spała. Była wtedy tak śliczna, kiedy rozdmuchiwała swoje loki, które opadały jej na zarumienione policzki. - jego wzrok błądził gdzieś we własnych wspomnieniach - Pięknie się śmieje, jak małe dziecko. Nigdy nie potrafi się długo na kogoś gniewać i zawsze pierwsza biegnie wszystkim z pomocą. Jest wyrozumiała. Życie z muzykiem jest trudne, a ona była w tym idealna. Wiedziała, kiedy wystarczy po prostu usiąść i przytulić, w ciszy, bez niepotrzebnych słów. Była dla mnie wielkim wsparciem. Jak coś nie wychodziło z piosenką, albo kłóciłem się z rodzeństwem o płytę, zawsze była obok. Nigdy nie oceniała. Wiedziała, ze każdy może mieć zły dzień, i nigdy tego nie wypominała, jak inne dziewczyny. Przychodziła wtedy, siadała obok, kładła głowę na moich kolanach, po prostu była. Zawsze. 

- Jeny, naprawdę musisz ją kochać - te słowa lekko go otrzeźwiły. - Nigdy nie słyszałam żeby ktoś tak mówił o swojej dziewczynie. Zazdroszczę jej. Chciałabym kiedyś doświadczyć takiej miłości.   

- Widocznie miłość nie zawsze wystarcza.

- Powinniście porozmawiać, wiesz? Aż szkoda, żeby taka miłość się skończyła.

- Nie wiem czy potrafię. 

- Wiem, że to jest trudne, ale warto. Nie chciałbyś, żeby znowu była obok? Żeby przytuliła kiedy coś nie idzie tak, jak powinno? - przez chwilę zastanawiał się nad jej słowami. Czy chciał? Chyba tak. Tylko ona nie chciała, a on nie potrafiłby jej do niczego zmusić. 

- To już nie ma znaczenia. Teraz jestem tu, w zakonie, a tu nie ma miejsca dla Meggie.

- Przecież jej miejsce cały czas tu jest. - powiedziała, uśmiechając się. Podeszła do niego i położyła swoją jasną dłoń na jego sercu. - W twoim sercu zawsze będzie dla niej miejsce, a skoro ty jesteś tu, to ona również. 

Jeszcze przez chwilę patrzyła w jego oczy, a potem podniosła swoją wielką torbę i szybkim krokiem wyszła z biblioteki, zostawiając go samego. Z jeszcze większą ilością pytań, niż wcześniej i z jeszcze większymi wątpliwościami.