Rozdział XXVI

XXVI

Hej, dzisiaj kolejna część. Wyjątkowo mniejsza liczba dialogów niż zwykle, ale mam nadzieję, że się spodoba :P Tak więc zapraszam do czytania, ENJOY! :))  

All in

Słowa, które usłyszał od Joy jakoś nie pozwalały mu zasnąć. Przewracał się tylko z boku na bok, nie mogąc znaleźć własnego miejsca. Czy rzeczywiście tak było? Czy miała rację, że powinien mimo wszystko walczyć, nawet jeżeli miałby przegrać? Jego głowa była coraz cięższa od natłoku myśli. Nie potrafił sobie poradzić z własnymi uczuciami. To prawda, odeszła od niego, nie podając właściwie żadnej przyczyny, ale… Może to wcale nie było tak, że nie było w tym jego winy? Dlaczego za nią nie pojechał? Dlaczego po prostu powiedział żegnaj, do cholery? Był teraz gotowy wstać i po prostu stąd wyjść, ale… chyba zwyczajnie brakowało mu odwagi. Co jeżeli ona już kogoś ma? Co jeżeli obok niej jest ktoś, kto kocha ją równie mocno jak on. Nie! Nikt nie potrafił jej tak kochać, tylko on. Bo ona należała tylko do niego, tak jak on należał do niej. Chwycił telefon, który leżał pod łóżkiem, ale spojrzawszy na wyświetlacz, uznał, że nawet jeżeli teraz zadzwoni, to przecież ona i tak nie odbierze. Przecież jest środek nocy, na pewno śpi. Wtulona w swoją błękitną poduszkę z wyhaftowanym serduszkiem, którą od niego dostała. Uśmiechnął się na samo wspomnienie jej zarumienionej buzi. Jej drgających rzęs, gdy spała niespokojnie. Pamiętał wszystkie drobne żyłki na jej powiekach, pamiętał każde załamanie delikatnej skóry. Mimo pobytu w zakonie pewnych wspomnień nie potrafił wyrzucić ze swojego umysłu, nie potrafił odrzucić od siebie jej obrazów. Była jakby na stałe wyryta w jego sercu. Mógł robić wszystko, ale ona i tak tam była. Bez względu na miejsce, bez względu na czas, dokładnie tak jak mówiła Joy. Odłożył telefon z powrotem na podłogę i ułożył się na plecach na łóżku. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w sufit, na którym swoje ślady pozostawił padający kiedyś deszcz. Nie wiedział co powinien teraz zrobić. Czuł, że zakon to nie do końca jego miejsce, ale nie potrafił też jeszcze wrócić do normalności. Miał tu przyjechać żeby pomyśleć, ułożyć swoje życie na nowo, a tak naprawdę to jeszcze bardziej je sobie skomplikował. Poza tym nie potrafiłby na razie spojrzeć w oczy swojemu rodzeństwu. Nie pochwalali jego decyzji, a on nie chciał przyznać się do kolejnej życiowej porażki. Jeszcze raz wziął do ręki telefon i odblokował klawiaturę. Przed chwilę wpatrywał się podświetlone cyferki i wyświetlacz, nie wiedząc co powinien zrobić. Tak bardzo chciał usłyszeć jeszcze raz jej głos. To pragnienie było silniejsze niż wszystkie racjonalne argumenty, które podpowiadał mu umysł. Serce i tak nie dało się nabrać na jego gadanie. Powinni porozmawiać, tak po prostu, nawet jeżeli nic miało z tego nie wyjść, to powinni sobie przynajmniej wszystko wyjaśnić. On przecież też powinien ją przeprosić. Nieważne za co. Szybko wybrał jej numer w książce telefonicznej i wcisnął zieloną słuchawkę, bojąc się, że jeszcze chwila i się rozmyśli. Jeden sygnał, drugi, trzeci, już miał odłożyć telefon, gdy usłyszał jak ktoś odbiera. Tylko, że to nie była jego Meggie.

- Słucham? - usłyszał męski głos.

- Ja… przepraszam, ale chyba musiałem pomylić numer - powiedział cicho.

- Poczekaj, Paddy, prawda? 

- Taak - zająknął się wyraźnie. Nie potrafił tego wyjaśnić, nie chciał tego wyjaśniać. Telefon Meggie odbiera jakiś facet, a do tego dokładnie wie kim on jest. Nie miał ochoty wiedzieć już nic więcej. Czuł się jak największy palant na świecie. Mógł się domyślić, że taka dziewczyna jak Meggie bardzo szybko znajdzie kogoś, kto ją pokocha. Bo przecież jej nie dało się nie kochać. 

 

- Meggie właśnie zasnęła. - odpowiedział mężczyzna - Jak chcesz to powiem jej, że dzwoniłeś. - miał wrażenie, że słyszy w jego głosie ironię.

- Nie trzeba. Cześć - rozłączył się, a potem rzucił telefonem z całej siły. To było ponad jego możliwości. Zacisnął dłonie w pięści. To nie tak, wrzeszczał jego umysł. Może to jakaś pomyłka? Może to jakiś kolega? Może… cokolwiek? Czuł jak emocje rozsadzają go od środka. Nie mógł sobie z tym poradzić. Jego krzyki było chyba słychać na całym korytarzu. Jakby zupełnie nie był sobą. Jakby wrócił do przeszłości, do momentu w którym ona zniknęła. Po jego policzkach spływały słone krople, a przecież już tak dawno nie płakał. Był pewny, że już się z tym pogodził, że już wylał wszystkie swoje łzy. Dopiero teraz widział, jak bardzo się mylił. Nigdy się z tym nie pogodzi, nawet jeżeli ona z kimś będzie. Nie potrafił znieść myśli, że obok niej jest inny mężczyzna, a on jest tutaj, tak cholernie daleko od niej. Że ktoś inny oplata swoimi ramiona jej talię, że ktoś inny całuje ją w czoło na dobranoc, że ktoś inny podaje jej kawę do łóżka. To było jego miejsce! 

…

- Kto dzwonił, Nick? - usłyszał cichy, zaspany jeszcze głos. A miał tak ogromną nadzieję, że się nie obudziła. Nie chciał jej okłamywać. Ale co miał jej powiedzieć? Dzwonił Twój były i mam nadzieję, że udało mi się go skutecznie spławić? 

- Nikt ważny. - odpowiedział tylko i już miał wyjść z jej sypialni, nadal trzymając w swoich rękach telefon, ale zatrzymał go jej głos.

- Nick!

- Tak?

- Oddaj mi telefon. - powiedziała - Chcę sprawdzić kto dzwonił.

- Powinnaś już spać. Najwyżej oddzwonisz jutro rano. - stwierdził obojętnie. Liczył, że jednak tym razem odpuści. 

- Nick, to nie było pytanie. - już nie była taka miła. Niepewnie podszedł do jej łóżka i położył urządzenie na jej wyciągniętej dłoni.

- Dziękuję. - odpowiedziała, ale nadal patrzyła na niego wyczekująco.

- Co?

- Możesz wyjść? - zapytała, wcale nie oczekując odpowiedzi. Wiedział, że jeżeli teraz nie powie jej prawdy, to może już tu nie wracać. 

- Dzwonił Paddy. - powiedział krótko i nawet na nią nie patrząc wyszedł z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Gdy tylko wyszedł spojrzała na wyświetlacz telefonu, na którym widniał komunikat - jedno odebrane połączenie od Paddy. 

- Zadzwonił - wyszeptała wpatrując się w tapetę. 

Wpatrywała się przez chwilę w wyświetlacz. Był środek nocy, a on do niej dzwonił. Nie odzywała się do niego przez kilka miesięcy, pomijając jedną wiadomość, a on mimo to zadzwonił. Na chwilę odłożyła urządzenie na poduszkę, próbowała uporządkować własne myśli. Zadzwonił. Mimo tego, że go zostawiła, to on jednak zrobił ten pierwszy krok. I była pewna, że już tego kroku żałował. Nick nie powinien był odebrać tego telefonu. Co on sobie musiał o niej pomyśleć? Że rzuciła się na pierwszego lepszego faceta? - podpowiadał jej umysł. - Albo, że zostawiła go bo już kogoś miała? Nie chciała być kimś takim w jego oczach. Nigdy nie zależało jej niczyjej opinii tak bardzo jak na tej jego. Musiała mu wytłumaczyć. Nawet jeżeli nie będzie chciał jej słuchać. Najwyżej pojedzie do tego cholernego zakonu, jeżeli nie będzie miała innego wyjścia, ale musi coś zrobić. Nigdy nie ruszy dalej dopóki nie rozliczy się do końca z przeszłością, a ta ciągnęła się za nią cały czas i przypominała o sobie w każdej chwili. Drżącymi palcami wybrała odpowiedni numer. Przez chwilę wsłuchiwała się w pusty sygnał, a potem usłyszała w telefonie jego nierównomierny oddech.

…

- Cholera! - wrzasnął jeszcze raz z całej siły, a potem opadł bez sił na materac. Gardło miał obolałe od krzyków, a mięśnie wręcz pulsowały z bólu. Wciągał łapczywie powietrze do płuc, próbując unormować własny oddech. Słyszał wręcz jak jego puls powoli zwalnia. Przymknął powieki i zaczął odliczać do dziesięciu. Jeden - jego oddech ciągle jeszcze był bardzo płytki i szybki. Dwa - skupił się na własnym pulsie. Trzy - emocje bardzo powoli zaczęły opadać. Cztery - jego głowa opadała powoli, oparł ją na swoich dłoniach. Pięć - zacisnął mocniej powieki. Sześć - puls zaczął sukcesywnie zwalniać, ale oddech nadal był płytki i nierówny. Siedem - łzy zaczęły zasychać na jego policzkach, tworząc dziwne ścieżki na jego twarzy. Osiem - myśli powoli zaczęły się krystalizować w jego umyśle. Dziewięć. - otworzył powieki i spojrzał przed siebie. Jego oczy przybrały dużo ciemniejszy odcień. Na ich dnie widać było wyraźnie cały jego ból, tęsknotę, a zarazem złość. Przy dziesiątce usłyszał cichy dźwięk swojego telefonu, który pulsował migotliwym blaskiem na fotelu, stojącym pod przeciwległą ścianą. Powoli podniósł się z łóżka i przemaszerował przez pokój w kierunku źródła dźwięku. Podniósł telefon drżącą ręką. Na wyświetlaczu zobaczył uśmiechniętą dziewczyną z długimi brązowymi włosami. Przez moment chciał zwyczajnie odrzucić połączenie. Nie chciał słuchać idiotycznych wyjaśnień. Albo zwyczajnie bał się tego, co może usłyszeć. Tak bardzo się bał. Wpatrywał się w pulsujący obrazek uśmiechniętej dziewczyny, starając się uporządkować własne myśli. Wahał się, ciągle się wahał. Jego oddech znów stał się niespokojny, a puls zaczął przyspieszać. Co jeżeli on jest obok niej? Nie potrafił znieść myśli, że on może leżeć w tym samym łóżku, że może ją obejmować, że… Nie chciał nawet ubierać tego w słowa, gdyby to powiedział bolałoby jeszcze bardziej. Jego ręka drżała coraz bardziej, mimo to udało mu się nacisnąć zieloną słuchawkę. Po drugiej stronie usłyszał jej płytki i szybki oddech.