Rozdział IX

IX

            - Meg, no powiedz coś wreszcie!

Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Błądziła wzrokiem po ścianach, po kuchennych sprzętach, a wszystko rozmywało się w jej niebieskich, pełnych łez tęczówkach.

            - Paddy, posłuchaj… - zaczęła jeszcze raz drżącym głosem.

            - Nic innego od paru minut nie robię! Tylko ty nie bardzo chcesz cokolwiek powiedzieć! – mówił nadal podniesionym głosem.

            - Możemy usiąść? – zapytała cicho i sama przysiadła na brzegu drewnianego krzesła.

            - Dzięki ale postoję.

- Paddy, proszę Cię, usiądź. – Spojrzała w jego oczy i ujrzała w nich coś znaczenie więcej niż tylko złość. Był zawiedziony, był smutny. A ona była tego powodem. Stało się dokładnie to, czego się tak bardzo obawiała. Widziała w jego tęczówkach ból. Ból taki sam, jaki ona czuła wewnątrz siebie. Ponownie skinęła ręką na stojące naprzeciwko niej krzesło, aż Paddy wreszcie niechętnie zajął miejsce przy stole.

- Możemy już skończyć tę zabawę? – zapytał poirytowany.

- Paddy… ja wiem, że to głupio zabrzmi ale to nie tak.

- Proszę Cię, daruj sobie takie teksty. Co to znaczy nie ma sensu? Co niby dla Ciebie nie ma sensu? Miłość, nasz związek? No co? – mówił wyraźnie wzburzony.

- Oczywiście, że nie! – powiedziała pewnym głosem – To wszystko ma wielki sens. Chodzi o to, że…

Widziała jak patrzy jej w oczy i nie potrafiła zebrać słów. To wszystko, co wcześniej planowała powiedzieć, nagle wydało jej się idiotyczne. Jakby ta rozmowa w ogóle nie miała sensu.

             - Chodzi o to że…?

            - Boję się, że po prostu nie dam rady – odpowiedziała wreszcie.

            - Że nie dasz rady?... Z czym? Już kompletnie nic z tego nie rozumiem.

- Przepraszam. Po prostu mam na myśli to, że… chyba się nie nadaję na dziewczynę muzyka. To znaczy… Może nie muzyka… Po prostu… Nie potrafię sobie poradzić z tym, że Ciebie tak często nie ma, Paddy. Nie radzę sobie z tym, że zawsze jestem sama. Boję się, że… że nie będę dla Ciebie taka, jaką chciałabym być. Już wiesz o co mi chodzi?

- Chyba nie do końca. – odpowiedział już trochę spokojniej ale za to z większą niepewnością w głosie.

- Chodzi o to, że nie będę dla Ciebie wsparciem… że to ja będę bardziej tego wsparcia potrzebować. Zasługujesz na kogoś znacznie lepszego niż ja, Paddy. – odpowiedziała smutnym głosem.

- Ty naprawdę uważasz, że nie jesteś dla mnie wystarczająco dobra? – był wyraźnie zaszokowany jej trybem myślenia. Przecież w miłości nie chodzi o to, że ktoś ma być gorszy czy lepszy. Była dla niego ważna, kochał ją, nawet mimo tego, że była słaba i krucha. A może właśnie dlatego. Bo miał dziewczyną, którą mógł się opiekować. Taką, której był potrzebny, a przecież nie ma nic cudowniejszego od bycia potrzebnym. Spojrzał na nią już dużo cieplejszym wzrokiem. Z tym mógł sobie poradzić. Nie dałby rady komuś, kogo ona by kochała, ale z nią samą, z jej lękami, wiedział, że potrafi się uporać. Do tego wystarczy to, że ją kocha, i że ona kocha jego.

- A ty tak nie uważasz? Przecież to oczywiste, Paddy. Jesteś niesamowitym facetem, popularnym muzykiem, masz rzesze fanek. A ja? A ja jestem zwykłą dziewczyną, która nawet sama ze sobą nie potrafi sobie poradzić.

Wstał ze swojego miejsca, wyminął stół i podszedł do niej.  Przyklęknął przy jej krześle i oparł delikatnie ręce na jej kolanach. Tak bardzo bała się spojrzeć w jego stronę. Miotała spojrzeniem wokół wszystkiego, byle tylko na niego nie patrzeć. Podniósł jedną rękę i chwycił miękko jej podbródek. Pociągnął ją w swoją stronę i spojrzał w jej załzawione oczy.

            - Maggie, posłuchaj mnie… - zaczął, tak jak ona parę minut wcześniej.

Znowu uciekła wzrokiem gdzieś w bok, nie potrafiąc na niego spojrzeć. Nie chciała zobaczyć w jego oczach, tego jak przyznaje jej rację.

- Maggie, spójrz na mnie… - mówił cichym i jak najdelikatniejszym głosem.

- Przecież dobrze wiesz, że mam rację! – wybuchła – Jestem beznadziejna.

- Nawet tak nie myśl! Meggie, posłuchaj mnie, bo nie mam zamiaru się powtarzać. Jesteś najwspanialszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek miałem okazję poznać. Jesteś szczera, dobra, zabawna… - spojrzała na niego takim wzrokiem, jakby co najmniej mówił jej o krasnoludkach, które weszły właśnie do ogrodu – A przede wszystkim Cię kocham. Tak, kocham. Właśnie za to, jaka jesteś. Nie kocham jakiejś wyidealizowanej panienki, tylko moją Meggie.

- Tak tylko mówisz… - mówiła ledwie dosłyszalnym szeptem.

- Tą, która tęskni i płacze, jak mnie nie ma. Tą, która gotuje dla mnie pyszne obiady jak wracam do domu. Tą, która beznadziejnie śpiewa – uśmiechnęła się lekko do niego, przecierając zaczerwienione policzki, na których widać było jeszcze ślady mokrych kropelek.

- O tym śpiewaniu to akurat już nie musiałeś – powiedziała, a on odwzajemnił uśmiech i mówił dalej.

- Wiem ale chcę Ci uświadomić, że nie kocha się kogoś za to, że ktoś jest idealny. Nikt taki nie jest, nawet ja, a może zwłaszcza ja. Ale mimo wszystko. Nie chcę żebyś była idealna. Żebyś była silna, mądra i co tam jeszcze sobie chcesz, bo to wtedy nie byłabyś ty. To już nie byłaby ta dziewczyna, w której się zakochałem, rozumiesz?

- Chyba tak…

- I chyba powinienem Cię przeprosić.

- Ty, za co?

- Bo nigdy nie powinienem dopuścić do tego, żebyś tak o sobie myślała.

- To nie Twoja wina, po prostu…

- Nieważne, skończmy już ten temat, dobrze? Chyba pora już na to śniadanie, bo nie wiem jak ty ale ja jestem strasznie głodny. – uśmiechnął się do niej.

- Tak, masz rację. To na co masz ochotę? Jajecznica może być?

- Twoja? Zawsze! – odpowiedział ze śmiechem i we dwoje zajęli się przygotowaniem posiłku.