Rozdział XVII

XVII

Taki trochę nudnawy ale jest :P ENJOY!

Storm

    

            - Paddy, proszę odsuń się od tego okna. – usłyszał za sobą cichy głos. Nie potrafił go zidentyfikować, słowa w jego umyśle były tak strasznie niewyraźne. Patrzył nadal przed siebie, jednak twarz, za które podążał, już zniknęła. Czuł jak jego serce mocno wali, a oddech nagle przyspiesza. Jej tu nie ma, znowu go zostawiła. A może jej tu nawet nie było? Chciał zrobić ten jeden krok do przodu, uwolnić się od bólu. Nie potrafił.

            - Paddy, proszę Cię, zejdź z tego parapetu. – słyszał cichy, błagalny głos. Patricia, to musi być Patricia. Jego zmysły nagle się wyostrzyły. Poczuł zimny wiatr na swoim ciele i momentalnie zadrżał. Słyszał szelest liści poruszających się pod wpływem podmuchów letniego powietrza. Czuł jak ktoś cicho stąpa po dywanie, zbliżając się do okna. Cofnął jedną nogę i postawił ją na jasnym dywanie. Zachwiał się lekko z powodu nadmiernej ilości alkoholu w organizmie. Złapał mocno ramę okna i oparł się o nią ciężko, łapiąc oddech. Poczuł się tak jakby obudził się z bardzo długiego snu. Jakby dopiero co zobaczył rzeczywistość.

             - Jezu, Paddy, co ty chciałeś zrobić?! – Patricia nagle przestała się kontrolować. Jeszcze przed chwilą przerażona, teraz była po prostu wściekła. Na siebie, że pozwoliła mu wracać do domu, na Angelo, że z nim nie został, mimo, że go o to poprosiła, na Meggie, która doprowadziła jej brata do takiego stanu, że był w stanie popełnić samobójstwo byle tylko nie cierpieć, była wściekła na wszystko, co doprowadziło go do tego momentu.

Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Dopiero teraz dotarło do niego gdzie tak naprawdę  jest. I chyba sam nie do końca wierzył w to, że był do tego zdolny. Patrzył w przestrzeń za oknem, na ciemne niebo usiane gwiazdami, próbując jakoś uporządkować swoje myśli. Widział Meggie, był tego pewny, była tam… musiała być. A może nie? A może to on tak bardzo chciał żeby tu była? Już nic nie wiedział na pewno. Pochylił głowę i oparł czoło na zimnym parapecie. Nagle cholernie rozbolała go głowa. Poczuł silne pulsowanie w czaszce, świat zaczął wirować przed oczami, a kolory nagle się rozmyły, tak jak i wszystkie otaczające go dźwięki. Poczuł jak chłodna ręka dotyka jego ramienia. Wsparł się mocno na rękach i podniósł głowę, a następnie odwrócił się tyłem do okna, nadal opierając się o parapet. Widział niewyraźny zarys postaci, stojącej obok niego.

            - Paddy! Słyszysz mnie? Co ty chciałeś zrobić? Zabić się? Bo dziewczyna Cię zostawiła? – mówiła nadal wyraźnie wzburzona Patricia.

            - Ja – zaczął niepewnie ale zaciął się i nie wiedział tak naprawdę co mógłby powiedzieć. Czy chciał się zabić? Może? Nie! Nie chciał, chciał tylko uwolnić się na chwilę od bólu. To ona zmusiła go do tego. Dlatego, że ją widział, słyszał jak wyraźnie go woła, a on nie potrafił nie odpowiedzieć. To było silniejsze od niego.

            - Paddy?

            - Przepraszam – powiedział tylko. Na nic więcej nie było go stać. Czuł jak pulsowanie w czaszce jeszcze przybiera na sile, a każde słowo jest z byt trudne, by je wypowiedzieć.

- Tylko tyle? Paddy! Wchodzę do domu, wołam Cię, a ty się nie odzywasz. Wchodzę na górę, szukam Cię i co widzę? Że stoisz w otwartym oknie! Prawie skaczesz! A jedyne co masz mi do powiedzenia to przepraszam?  Co ty sobie w ogóle myślisz?

- Ja… - zaczął ale tym razem to ona nie dała mu dokończyć.

- No co ja?! Co ja?! Ty sobie chociaż pomyślałeś o nas? Co my byśmy czuli gdybyś się zabił?! Gdybym tu weszła 2 minuty później to już by Cię tu nie było! Leżałbyś martwy na dole! Zastanów się chociaż! Ja rozumiem, że możesz cierpieć. W porządku. Zostawiła Cię dziewczyna, tęsknisz za nią. Naprawdę staram się to rozumieć. Ale, cholera Paddy, to nie jest powód żeby skakać z okna. Kurde, czy ty nie mogłeś się po prostu upić i zasnąć jak normalny facet? Nie! Wolałeś bardziej ekstremalnie, upić się, a potem jakieś skoki z okna uprawiać! Zastanów się trochę! – krzyczała Patricia, a łzy spływały po jej policzkach ciągłym strumieniem. Z jednej strony czuła ogromną ulgę, że zdążyła na czas, że nic mu nie jest, a z drugiej była wściekła, że w ogóle czegoś takiego próbował. Gdyby tu nie weszła, to w tym momencie nie miałaby już brata. To spowodowało, że rozpłakała się jeszcze bardziej i opadła na pościel, nie mogąc powstrzymać drżących nóg. Podszedł do łóżka i przysiadł obok niej, delikatnie obejmując ją ramieniem. Otrząsnęła się szybko i podniosła z posłania, stając przy łóżku, naprzeciwko Paddy’ego.

- No więc? Dowiem się co sobie myślałeś? – mówiła nadal drżącym ale nadzwyczaj silnym głosem.

- Nie wiem… - powiedział cicho, niepewnie.

- Że co proszę? – powiedział zirytowana.

- Nie wiem. – powiedział już normalnie.

- Jak to nie wiesz? Chcesz skakać z okna i nie wiesz dlaczego?

- Naprawdę nie wiem co sobie myślałem, Pat. Chyba chciałem uciec. Nie wiem, po prostu nie wiem. – mówił, a język coraz bardziej mu się plątał.

- Ale od czego uciec? Od życia, od rodziny?

- Od bólu. To takie dziwne?

- Owszem! Paddy? Uciekać, próbując się zabić?

- Widziałem ją… - powiedział niewyraźnie, jakby sam siebie próbował o tym przekonać.

- Kogo?

- Meggie, to ona mnie wołała… - mówił drżącym głosem.

- Meggie tu nie ma Paddy – powiedziała niepewnie. Widział ją? Ale jak?

- Teraz już to wiem… Ale ona mnie wołała, ja…

- Paddy, chciałeś się zabić bo widziałeś jakieś omamy?

- Ja…

- Z resztą nieważne. Pakuj się!

- Po co?

- Wracasz do mnie. Chyba nie sądzisz, że pozwolę Ci zostać samemu? Nie mam zamiaru ryzykować, że po kolejnym kieliszku nie spróbujesz znowu, bo tym razem zobaczysz Wasze nienarodzone dziecko! No już, zbieraj się!

Nawet nie miał ochoty się z nią kłócić, to i tak nie miało sensu. Wiedział, że jeżeli jego siostra na coś się uprze, to nikt nie ma z nią szans. Byli do siebie tak bardzo podobni. A może tak naprawdę nawet nie chciał się kłócić? Bał się. Samotność wcale nie była lepsza. Przytłaczała go, zabierała oddech. Pogrążała go we wspomnieniach, które sprawiały mu jeszcze większy ból. A poza tym Patricia miała trochę racji. Nie wiedział czy nie będzie w stanie stanąć w tym samym miejscu jeszcze raz, nie mógł tego wiedzieć. Może nie dzisiaj, ale jutro? Pojutrze? Nie mógł być pewny. Był słaby, czuł to teraz wyraźnie. Nie potrafił sobie poradzić z emocjami, nie wtedy kiedy był sam. Musi znaleźć sprzymierzeńca. Kogoś kto będzie znacznie silniejszy niż on, kogoś kto pomoże mu nieść ciężar, który sam na siebie wziął. Kogoś wielkiego, niezachwianego. Kogoś kto pomoże mu wrócić do normalnego życia. Spojrzał na mały krzyżyk wiszący na ścianie. Tylko On może mu pomóc.