Rozdział XIII

Kompletnie nie-walentynkowo. Ale to tak w ramach przeciwwagi na słodycz tego święta, coby zbyt różowo i romantycznie nie było :P ENJOY!
http://www.youtube.com/watch?v=C2mTmZ5VigM

XIII

Nigdzie jej nie było. Mieszkanie było tak przeraźliwie puste. Wydeptywał ścieżkę pomiędzy kuchnią, a salonem, pomiędzy łazienką a sypialnią, właściwie nie wiedząc po co. Przy jego uchu tkwił telefon, który jak na złość nie odpowiadał. Raz po raz wybierał numer telefonu ale bezustannie słyszał ten sam komunikat, numer niedostępny. Przeklinał siebie za to, że tak długo czekał.  Przystanął na chwilę w drzwiach salonu i dopiero wtedy w oczy rzuciła mu się złożona na pół biała kartka papieru, leżąca na stoliku. Podszedł szybko i wziął ją do rąk, prawie przecinając sobie rękę rozkładając arkusz. Tusz był lekko rozmazany, i nie do końca mógł zrozumieć, co jest na nim zapisane.

Paddy,

przepraszam ale chyba jednak nie potrafię. Muszę to sobie wszystko przemyśleć… na spokojnie. Ułożyć sobie w głowie. Nie chcę jeszcze mówić, że to koniec, bo sama tego nie wiem. Potrzebuję czasu. Mam nadzieję, że mnie zrozumiesz. Ale jeżeli nie, to nie będę miała do Ciebie pretensji. Proszę Cię, nie dzwoń. Obiecuję, że się odezwę. Jeszcze nie wiem kiedy ale obiecuje… Wiem, że proszę o wiele ale nie zapomnij. O mnie, o nas.

Zawsze będę Cię kochać,

Meggie

Nic  z tego nie rozumiał. Słowa zlewały mu się w oczach w jedną ciemno-niebieską linię. Niektóre były niewyraźne przez łzy, które musiały spadać na kartkę, kiedy ją pisała. Zostawiła go. Może niezupełnie ale tak zwyczajnie odeszła, i nawet nie miała odwagi powiedzieć mu tego twarzą w twarz. Patrzył na kartkę szklanymi oczami, czytając ją po raz kolejny, coraz mniej rozumiejąc. Może faktycznie coś ostatnio było między nimi nie tak ale nie sądził, że posunie się do czegoś takiego. Był pewny, że przekonał ją, że jest dla niego kimś najważniejszym, że ją kocha ale ona jednak nadal chyba nie do końca w to wierzyła. Cholernie się bał. Tego, że nie wróci, że zobaczy inny świat, że spotka kogoś, kto będzie miał dla niej znacznie więcej czasu niż on. Przecież to wcale nie będzie takie trudne. Kogoś kto być może pokocha ją tak bardzo jak on. Zgniótł kartkę w rękach. Czuł taka siłę, jakby chciał bić się z całym światem tylko po to, żeby mu ją zwrócił. Rozwinął ponownie kartkę i spojrzał na rozmyty tekst, tym razem jego własnymi łzami. Nic nie rozumiał, a może tak naprawdę wcale nie chciał rozumieć. Chciał, żeby po prostu była obok, tak jak jeszcze wczoraj. Tak bardzo żałował, że wczoraj stąd wyszedł. Może gdyby został wszystko potoczyłoby się inaczej? Może teraz leżałaby w jego ramionach, spokojnie oddychając przez sen? Może…? Mówi się, że mężczyźni nie płaczą. On płakał, nie potrafił inaczej. Tak samo jak nie potrafił powstrzymać złości, która powoli przejmowała kontrolę nad jego ciałem. Z całej siły kopnął szklany stolik, aż ten roztrzaskał się na tysiące małych kawałeczków, które błyszczały na jasnych panelach. Kilka odłamków wbiło się w jego nogę ale nawet nie poczuł bólu. Widział tylko wolno spływające stróżki krwi. Działał jak w amoku. Po godzinie, gdy usiadł wycieńczony na podłodze w kuchni, całe mieszkanie było w opłakanym stanie. Wszędzie walały się szklane odłamki, fragmenty kolorowej porcelany, drzazgi z połamanych listewek. A on siedział oparty o szafkę, próbując choć odrobinę opanować nierówny oddech i pulsujące szybko tętno. Porozrzucane ubrania walały się na środku salonu. Tak bardzo chciał, żeby teraz weszła do domu i powiedziała, że jednak wraca, że nie odeszła, że to sobie wszystko wyobraził. W domu panowała jednak przeraźliwa cisza, słychać było tylko jego niespokojny jeszcze oddech. A jej nie było, i bał się czy jeszcze w ogóle kiedykolwiek będzie. Nie wiedział ile siedział na podłodze, ile czasu minęło. Na dworze zaczynało szarzeć, a on usłyszał dzwonek do drzwi. Oczy rozbłysły na nowo blaskiem nadziei, nawet nie myśląc, że jeżeli to byłaby ona, to przecież nie dzwoniła by do własnego mieszkania, przebiegł przez korytarz, w momencie kiedy ktoś od zewnętrznej strony szarpnął za klamkę. Zobaczył swoją młodszą siostrę. Padł bez sił na podłogę, zahaczając po drodze o szafkę. Poczuł ostry ból w nodze i zobaczył jak szkło wbija mu się jeszcze głębiej w skórę. Zacisnął mocno zęby.

            - Jezu, Paddy, co tu się stało? – krzyknęła Maite, stojąc jeszcze w progu, patrząc na niego z przerażeniem w oczach. Nie potrafił wydobyć z siebie żadnych słów.

            - Paddy, ty krwawisz! Co tu się stało, do cholery? Paddy, odezwij się! Gdzie jest Meggie? – krzyczała do niego, starając się w jakikolwiek sposób zwrócić jego uwagę. Jednak on patrzył przed siebie pustym wzrokiem, głuchy na jej pytania. Przyklękła przy nim i spojrzała na jego nogę. Zobaczyła szklane odłamki, które tkwiły w jego ciele i leniwie spływającą na wykładzinę, krew.

            - Paddy, co tu się stało? Odezwij się, Paddy! – wrzeszczała nad jego uchem. Dopiero po chwili spojrzał na nią lekko nieprzytomnie, jakby dopiero zdając sobie sprawę, że w ogóle ktoś jest obok niego.

- Odeszła. Ona odeszła, Maite – powiedział cichym głosem.

- Ale kto? Meggie? O czym ty w ogóle mówisz?

- Zostawiła mnie, rozumiesz? – mówił nadal wypranym z emocji głosem. – Odeszła.

- Ale, stało się coś? Pokłóciliście się? Paddy, powiedz coś!

- Nie, zostawiła tylko kartkę. – podał jej biały, wygnieciony arkusz papieru, który trzymał ściśnięty w pięści. Był mokry od łez, tak, że trudno było rozróżnić poszczególne słowa. Wzięła od niego zmięty papier i przesuwała szybko wzrokiem po rozmytych wyrazach. Próbowała cokolwiek zrozumieć z tego bełkotu, który jak dla niej, nie mówił kompletnie nic, a i chyba Paddy’emu również, bo sprawiał wrażenie kompletnie zdezorientowanego całą tą sytuacją. Wiedziała, że uspokoił się dopiero teraz, widziała ślady łez na jego zaczerwienionych policzkach. Rozcięta noga też nie była świadectwem braku emocji. Tak samo jak skorupy naczyń i szklane odłamki walające się po całym mieszkaniu, pomieszane z porozrzucanymi ubraniami. Jeszcze raz przesunęła wzrokiem po zapisanej kartce i ponownie spojrzała na brata. Jeszcze nigdy nie widziała go w takim stanie, i była pewna, że nie chciała widzieć.

- Paddy – zaczęła miękko – Wstawaj, musimy jechać do szpitala.

- Nigdzie nie jadę – powiedział ostro.

- Paddy, ktoś musi Ci wyjąć te odłamki z nogi. Może się wdać jakieś zakażenie. Proszę Cię, braciszku.

- Daj mi spokój, Maite, nigdzie się stąd nie ruszam!

- Paddy…

- Nie, Maite. Po prostu mnie zostaw!

- Nigdzie się nie wybieram. No już, wstawaj – sama podniosła się z ziemi i wyciągnęła do niego rękę. Chciała się uśmiechnąć ale bała się, że to jeszcze pogorszy całą tą sytuację.

- Maite, do cholery, daj mi spokój! – krzyknął i oparł głowę na zgiętych kolanach, jakby uszło z niego całe życie. – I tak nic już nie ma sensu. – powiedział już dużo spokojniej, i jakby ciszej.

- Nawet tak nie mów, Paddy! Meggie wróci niedługo i jeszcze…

- Nie kończ! – nie dał jej wypowiedzieć tych paru banalnych słów pocieszenia. – Nie mów, że jeszcze będziemy szczęśliwi, ok? 

- Ale Paddy…- na chwilę wstrzymała głos - Z resztą nieważne, wstawaj! Naprawdę musimy jechać do szpitala. To nie wygląda dobrze – wskazała dłonią na jego nogę.

Jeszcze raz wyciągnęła rękę w jego stronę, a on po dłuższej chwili wreszcie ją chwycił i z trudem podniósł się z podłogi, całkowicie się poddając. Teraz nic nie miało dla niego znaczenia, nie miał już nic do stracenia.