Rozdział XLVI

XLVI

Tym razem piosenki do wyboru, do koloru, jak kto woli. Ja jakoś nie mogłam się zdecydować, więc dałam wszystkie, które mi pasowały, bo każda ma coś w sobie i bardzo je lubię. No a poza tym to serdecznie zapraszam do czytania rozdziału, ENJOY! :)

Your love is a lie - Simple Plan

Broken Strings - James Morrison/Nelly Furtado

Wanted you more - Lady Antebellum

Była pewna, że ma to już za sobą. Ominęła ją cała ta burza tuż po rozstaniu, bo dziennikarze nie zdążyli się dowiedzieć gdzie teraz mieszka. Kilka tygodni popisali tylko o tym, że Paddy jest w zakonie i właściwie cała historia na tym się skończyła. Nie miała wtedy pod mieszkaniem hordy dziennikarzy, ani nie odbierała telefonów co 5 minut, tak jak to miało miejsce teraz. Wręcz bała się wyjść z domu do pracy, żeby nie zostać stratowana przez rozszalały tłum. Wyjrzała lekko przez okno, chowając się za firanką. Nadal widziała kilkunastu ludzi z mikrofonami i tłoczących się za nimi kamerzystów. Westchnęła ciężko. Właśnie dlatego wyjechała. Żeby tego więcej nie musieć przeżywać. Niestety, nie udało się. Wydała przeciągły jęk, kiedy po raz setny tego dnia, usłyszała przeszywający dźwięk telefonu. Powinna chyba zmienić numer. Wzięła aparat do ręki, a widząc na wyświetlaczu imię, którego w ogóle się nie spodziewała, niemal natychmiast odebrała, mimo, że targały nią miliony sprzecznych emocji. 

            - Cześć, Meg - usłyszała po drugiej stronie. Jego głos był cichy, ale miała wrażenie, że jest wyraźnie wzburzony. 

            - Cześć - powiedziała równie cicho jak on. Jej głos drżał odrobinę.  

            - Przepraszam.

            - Za co? - zapytała. Jej oczy rozbłysły lekko nadzieją, że zaraz powie, że to zwykła pomyłka, że to tylko głupi fotomontaż, wymysł jakiegoś podrzędnego dziennikarzyny, a on właśnie wsiada do samolotu do Berlina. 

            - Za to, że Cię w to wplątali. - powiedział - Nie wiem po co to rozgrzebują. 

            - … - nic nie odpowiedziała, ale uśmiech zniknął z jej twarzy.

            - Naprawdę. W końcu… no... nie jesteśmy razem, i nie wiem po co wyciągają te stare artykuły. Postaram się to jakoś wyjaśnić, ale…

            - Dam sobie radę - powiedziała cicho, ale nadzwyczaj stanowczo.

            - Tak wiem, ale… to moja wina. Mogłem od razu powiedzieć, że się rozstaliśmy, a teraz wyszło jak wyszło. W każdym razie, postaram się coś zrobić, żebyś nie miała dziennikarzy pod domem, żebyś mogła normalnie funkcjonować. 

            - Nie jesteś w stanie nic zrobić. Wiesz o tym - powiedziała. - Powiedz mi tylko jedno. Kim ona jest? - odpowiedziała, a jej głos załamał się, przy ostatnich słowach. 

            - Kto? - zapytał, jakby kompletnie nie wiedział o co chodzi.

            - Ta dziewczyna. Ta ze zdjęcia. Kim ona dla Ciebie jest? - zapytała. Łzy powoli zaczęły spływać po jej policzkach. 

            - Joy? - chyba bardziej zapytał, niż stwierdził. - Sam chciałbym to wiedzieć - zaśmiał się trochę nerwowo. To zdecydowanie nie był temat, na który miał ochotę z nią rozmawiać.  To znaczy… koleżanka? Sam nie wiem. Lubię ją. 

            - Podoba Ci się? - kolejne pytanie, wymierzone w niego niczym policzek. 

            - Tak, chyba tak - powiedział otwarcie. Nie chciał jej okłamywać. 

            - W porządku - odpowiedziała tylko. Zapadła pomiędzy nimi niezręczna cisza. - Muszę kończyć. Powinnam… - zaczęła. 

            - Poczekaj - przerwał jej. - Ja… wiesz, że i tak by nam się teraz nie udało, prawda? Ty też powinnaś sobie kogoś znaleźć, Meggie. Jak poznałem Joy, to nie myślałem, że cokolwiek… Z resztą to fajna dziewczyna. Polubiłabyś ją. - gadał co mu ślina na język przyniesie i miał wrażenie, że pogrąża się coraz bardziej. 

            - Nie musisz mi się tłumaczyć ze swojego życia - powiedziała ostro. Nie  chciała już nic więcej słyszeć. Nie o niej. Wolałaby, żeby ta dziewczyna była tylko powietrzem. Przełknęła głośno ślinę. 

            - Po prostu… - zaczął jeszcze raz.

            - Nie chcę tego słuchać - powiedziała podniesionym głosem. Wzięła głęboki oddech. - Przepraszam, po prostu…

            - Tak wiem, to ja przepraszam. Niepotrzebnie o tym mówię. Masz rację, to nie jest dobry temat. - powiedział cicho. Na chwilę znowu zapanowała między nim cisza. 

            - Cieszę się, że jesteś szczęśliwy - powiedziała zaciskając mocno zęby, a gardło wręcz paliło od wypowiadanych słów. Nie! Nie była szczęśliwa. I miała cholerną ochotę wykrzyczeć mu co myśli o tej panience, co myśli o nim, ale zwyczajnie się bała. Że to zniszczy tą jedną jedyną wątłą nitkę, która ich jeszcze jakoś trzyma. Zacisnęła jedną dłoń w pięść, a drugą zacisnęła na telefonie. Poczuła ból, gdy paznokcie wbiły się lekko w skórę. Wzięła jeszcze jeden głęboki oddech. 

            - Taaak, ja też. - odpowiedział. Czuł, że ona wcale nie chciała tego powiedzieć. Że jest to tylko hołd złożony temu, co wypada. Niemal widział jak zaciska usta i dłonie, by powstrzymać krzyk. Krzyk… bólu? Rozpaczy? I zdawał sobie sprawę, że nie może nic zrobić. - Ty też będziesz - powiedział trochę ciszej. 

            - Nie! - powiedziała dużo głośniej niż on. - Nie chcę…

            - Meg, proszę… nie utrudniaj tego. Myślisz, że dla mnie to wszystko jest takie łatwe? 

            - Nieważne co ja myślę. Z resztą… rób co chcesz, nie powinno mnie to obchodzić. - chciała się schować za złością jak za tarczą. - To Twoja życie. 

            - Meg, proszę… nie… nie kłóćmy się bez sensu, dobra? - próbował ją jakoś uspokoić, ale ona już wcale nie miała ochoty na ciszę. 

            - Bez sensu? - powiedziała. - Bez sensu? Paddy powiedziałeś, że mnie kochasz, a parę dni później całujesz się z jakąś panienką! To jest bez sensu? Najpierw mówisz, że musisz coś przemyśleć, potem mnie całujesz, a potem lecisz do niej? Bo co? Bo jest lepsza w łóżku? Dlaczego, do cholery? Ja… myślałam, że… z resztą, mówisz co innego, robisz co innego. - zacisnęła mocno powieki, próbując powstrzymać potok łez - Ja wiem, popełniłam błąd, może wiele błędów, ale Cię nie okłamałam. Nigdy. A ty? Oszukałeś mnie w najgorszy możliwy sposób. Słowa „kocham” nigdy nie powinno się nadużywać, wiesz o tym. To nie jest coś, co mówisz do każdego. Chyba, że w Twoim przypadku tak jest, co? Powiedz! Powiedz mi, o co Ci tak naprawdę chodzi? Chcesz mnie ukarać? Proszę bardzo. - nie potrafiła powstrzymać szlochu wyrywającego się z jej gardła. 

            - Meggie, proszę Cię… - ta rozmowa zeszła zdecydowanie na złe tory. Miał ochotę zwyczajnie się rozłączyć, ale wiedział, że to tylko pogorszy całą sprawę. 

            - Co proszę? Co proszę? - jej krzyk odbijał się echem w pustych ścianach. - Kłamałeś Paddy, kłamałeś, mówiąc, że mnie kochasz, kłamałeś, całując mnie, kłamałeś. Zawsze! A może w ogóle nasz związek to było jedno wielkie kłamstwo?

            - Dobrze wiesz, że nie, Meg. - starał się mówić cichym, uspokajającym głosem. 

            - Ja już nic nie wiem, Paddy. I nie wiem, czy jeszcze w ogóle chcę coś wiedzieć. - wręcz czuł w jej głosie bezsilność - Może masz rację, że powinniśmy sobie ułożyć życie od nowa. Osobno. - Nie miał pojęcia co może jej powiedzieć. Dzwoniąc do niej, nawet przez myśl mu nie przeszło, że wywoła taką burzę.

            - Meg… - zaczął po raz kolejny.

            - Daj już sobie spokój i skończmy po prostu te rozmowę. Wracaj do tej swojej Joy. Życzę szczęścia na nowej drodze życia. - odpowiedziała ze złością, a może z żalem, a potem się rozłączyła. To było zdecydowanie ponad jej siły. Wzięła głęboki oddech, próbując się uspokoić. Usiadła ciężko na sofie. Odłożyła telefon ostrożnie na stolik, jakby był co najmniej zrobiony z kryształu, chociaż tak naprawdę miała wielką ochotę cisnąć nim o ścianę. Łzy spływały silnym strumieniem po jej policzkach, a szloch dławił w gardle. To bolało. Zwłaszcza jej własne słowa.

…

Potarł palcami skronie. Właśnie tego obawiał się najbardziej. Westchnął ciężko. To zdecydowanie nie było na jego nerwy. Wiedział, że to nie będzie jakaś przesadnie miła rozmowa, ale nie sądził, że zakończy się taką awanturą. Megan na ogół była spokojna i zrównoważona, a dzisiaj, rozmawiając z nią tylko przez telefon, miał wrażenie, że wstąpiła w nią furia. Ciskała słowami, jak piorunami. Ale nawet sam przed sobą, nie chciał przyznać że w jej słowach było trochę racji. Niepotrzebnie wtedy powiedział te kilka słów. Nie powinien mówić jej, że ją kocha. Mógł przecież poczekać. Nie wymagała zapewnień, a on mimo to, je dał. A tym samym, dał jej nadzieję, którą właśnie teraz zwiódł. Przez chwilę wpatrywał się w wyświetlacz telefonu, aż z letargu własnym myśli wyrwał go damski głos.

            - Właśnie o tym mówiłam - powiedziała cicho. 

            - Przepraszam, że musiałaś tego słuchać. - odpowiedział, patrząc w jej zielone oczy. 

            - A może właśnie powinnam? - zapytała, ale nawet nie czekała na jego odpowiedź - Z resztą powinnam już wracać. Może jeszcze zdążę na wykład. -przerwała na moment - Paddy, posłuchaj… nadal nie rozliczyłeś się z przeszłością, a ja… ja nie chcę mieć w związku jeszcze trzeciej osoby. Tak nie powinno być. 

            - Ale jej nie ma. - powiedział, ale wcale nie był tego taki pewny.

            - Czyżby? - zapytała.

            - To był zwykły wypadek. Po prostu przez jakiś artykuł w gazecie, w którym było nasze zdjęcia, wyciągnęli parę starych tekstów i teraz mamy… ja mam mały problem. To wszystko. 

            - Chyba nie tylko ty. - odpowiedziała. - Daj znać, jak już przemyślisz wszystko, dobra? A na razie… na razie, niech będzie tak jak jest. - odwróciła głowę, próbując ukryć przed nim łzy, które zbierały się pod jej powiekami. To, że tu z nim przyszła, było błędem. Powinna o tym wiedzieć. 

            - Joy… - zaczął.

            - Cześć, Paddy - powiedziała tylko i odeszła w stronę budynku uczelni.