Rozdział XXXVI

XXXVI

Serdecznie zapraszam na nowy rozdział, mam nadzieję, że się spodoba :) I coby was za bardzo nie zanudzać, jak to ostatnio miałam w zwyczaju, ENJOY! :)

Crying for no reason

Gdy tylko zatrzasnęły się za nią drzwi, poczuła jak po jej twarzy spływa coraz więcej łez. Na chwilę przystanęła wpatrując się w szybę, szukając wzrokiem pary, która nadal siedziała przy stoliku wewnątrz lokalu. Nie potrafiła odwrócić wzroku, mimo, że to tak bardzo bolało. Miała wrażenie, że cały czas słyszy ich śmiechy, widzi rozjarzone blaskiem oczy. Zacisnęła dłonie w pięści, próbując jakoś opanować ich drżenie. To na nic. 

            - To na nic! - krzyknęła sama do siebie, aż ludzie przechodzący obok niej spojrzeli na nią krzywo. Jakby była wariatką. A może tak naprawdę nią była? Może Nick miał rację, że nie powinna tu przyjeżdżać? Może mogła posłuchać Patricii i raz na zawsze zostawić Paddy’ego w spokoju? Przyłożyła dłoń do szyby, jakby dzięki temu mogła być bliżej niego. Widziała jego uśmiech. Ten, który kiedyś przeznaczony był wyłącznie dla niej. Ten niesamowity, od którego zawsze miękły jej kolana. Tylko, że teraz to nie był „jej” uśmiech, a blondynki siedzącej tuż obok niego. Uśmiechającej się do niego, wpatrującej się w jego oczy. Przejechała szczupłymi palcami po lekko przybrudzonej szybie, kreśląc na niej, odrobinę nieudolnie, kształt serca. Serca przebitego strzałą. Czuła jak po jej policzkach spływają coraz większe ilości łez, a wraz z nimi pozostałości po makijażu. To bolało, cholernie bolało. To, jak ona trzymała jego rękę, leżącą tuż obok jej na stoliku, to jak ona paplała coś radośnie z rumieńcami na policzkach, a on słuchał jej jak urzeczony. To bolało. Zacisnęła mocno powieki, próbując odgrodzić się od tego obrazu, ale i tak widziała go wyraźnie. Czuła jak spod zmrużonych powiek, wypływają kolejne łzy. Odwróciła się szybko od okna. Nie potrafiła na to patrzeć, bo za każdym razem miała wrażenie, że kolejne ostrze wbija się w jej serce, tworząc kolejne rany. Wzięła kilka głębokich wdechów, powoli wypuszczając powietrze ustami. Jej ciało drżało lekko od tłumionych szlochów. Stała na środku ulicy, popychana przez kolejnych przechodniów, jednocześnie nie mogąc się ruszyć i tak bardzo bojąc się zostać. W końcu otrząsnęła się na tyle, że była w stanie spojrzeć na zegarek, tkwiący na przegubie jej lewej dłoni. Była prawie 11:00. Pora jechać na lotnisko - pomyślała. Czekała ją jeszcze odprawa i cały stos formalności, których szczerze nienawidziła. Jeszcze raz spojrzała w stronę kawiarni, w której jeszcze przed chwilą piła kawę. Ujrzała jego ciemnoniebieskie oczy i czym prędzej odwróciła twarz w drugą stronę, odchodząc pośpiesznie w stronę postoju taksówek. 

- To znowu Pani. - uśmiechnął się do niej taksówkarz.

- Owszem. - powiedziała cicho.

- Znowu jedziemy na lotnisko? - zaśmiał się.

- Tak, ale tym razem już nie zawracamy - odpowiedziała - Dzisiaj już na pewno stąd wylecę - odpowiedziała pewnie. Była w stanie czekać na lotnisku tyle godzin, ile trzeba, byle tylko nie musieć wracać do tego miasteczka. Nie chciała widzieć ich po raz kolejny, razem, trzymających się za ręce, uśmiechających się, bo to zdecydowanie zbyt mocno bolało. 

- Płacze Pani? - zapytał mężczyzna, patrząc na nią we wstecznym lusterku. 

- Nie. - odpowiedziała i otarła pojedyncze łzy dłonią. 

- Wczoraj jak panią wiozłem też pani płakała. Może tym razem mi pani powie, o co chodzi? - starał się być uprzejmy, była tego pewna, ale właśnie to ją irytowało. Nie miała ochoty na takie gadanie, nie miała ochoty w ogóle na jakąkolwiek rozmowę. Potrzebowała ciszy, oswojenia się z całą tą sytuacją. I nie potrzebowała wścibskiego taksówkarza.

- A Pan co? W psychologa się pan bawi? - zapytała złośliwie, próbując ukryć za tą fasadą swoje prawdziwe uczucia. 

- Nie, ale słyszałem, że ludzie lubią się zwierzać taksówkarzom. No i jeszcze barmanom i fryzjerom. Co prawda, pani mi chyba nie wygląda na taką, która to lubi, ale…?

- To skoro Pan wie, że tego nie lubię, to po co pan pyta? - zapytała.

- Po prostu staram się okazać zainteresowanie. - odpowiedział mężczyzna. 

- Nie potrzebuje Pańskiego zainteresowanie. - odpowiedziała. - Z resztą to nie jest krótka historia, więc nawet jeżeli chciałabym coś opowiedzieć, to i tak brakłoby czasu. Więc po co w ogóle zaczynać. - spróbowała się uśmiechną, ale wyszedł jej tylko jakiś dziwny grymas. 

- Pewnie o faceta chodzi, nie? Zawsze jak kobieta płacze to chodzi o faceta. 

- A skąd Pan to wywnioskował?

- Powiedzmy, że z doświadczenia. - uśmiechnął się do niej - Wbrew pozorom mało rzeczy jest w stanie doprowadzić kobietę do płaczu. Niby mówi się, ze to słaba płeć, ale ja tam jakoś tego nie widzę. Gdyby tak faktycznie było, to faceci, rodziliby dzieci, nie? - zaśmiał się z własnego żartu - A jednak ktoś tam u góry wybrał na to kobietę. To silne istoty, i tylko facet jest w stanie sprawić, żeby kobieta cierpiała. Trafiłem, prawda? - zapytał, właściwie nawet nie oczekując odpowiedzi. W jej oczach był w stanie wyczytać wszystko. 

- Owszem - uśmiechnęła się smutno - I chyba ma pan rację. To znaczy z tymi kobietami. Tylko nie wiem czy my czasem nie staramy się udawać silniejszych, niż tak naprawdę jesteśmy. 

- No cóż, w to już aż tak bardzo nie wnikałem - powiedział taksówkarz. - To co się tak właściwie stało? Zerwał z panią czy zdradził?

- Ani to, ani to. - odpowiedziała wymijająco.

- No to co takiego się stało?

- Po prostu znalazł sobie inną.

- Czyli jednak zdradził. Ale nie ma co się przejmować takim frajerem. Znajdzie sobie Pani lepszego. Jest pani młoda, i do tego wyjątkowo ładna - uśmiechnął się do niej. - Nie ma co wylewać łez na kogoś takiego. Nie warto. - Nie miała ochoty już tłumaczyć, że tak właściwie znalazł sobie inną po tym, jak ona go zostawiła. I tak nie był w stanie jej pomóc, a ta historia, którą sobie stworzył, była znacznie łatwiejsza do zrozumienia. Uśmiechnęła się tylko do niego blado i odwróciła twarz w stronę okna. Oparła lekko głowę o szybę i przymknęła oczy.

…

Od dłuższego czasu wyraźnie czuł na sobie czyjś wzrok. Początkowo nawet nie zwracał na to uwagi, ale w pewnym momencie odniósł wrażenie, że zaczyna mu to ciążyć. Odwrócił się w stronę wnętrza lokalu, ale poza nimi, nie było tu zupełnie nikogo. A przynajmniej nikogo poza obsługą. Wyjrzał przez okno na ulicę. Tuż za szybą zobaczył drobną dziewczynę o długich brązowych włosach. Jednak gdy tylko na nią spojrzał, ona od razu odwróciła wzrok. Była podobna do Meggie… - pomyślał. Ale to przecież niemożliwe, Meg wczoraj wyjechała. To znaczy… miała wyjechać. A co jeśli nie?

- Hej, stało się coś? - zapytała Joy, patrząc intensywnym wzrokiem wprost w jego tęczówki. 

- Ja… Wiesz co ile odlatują samoloty do Berlina? - zapytał. Joy spojrzała na niego niepewnie. Czyżby chciał jednak wracać do domu… do Meg?

- Z tego co pamiętam to raz dziennie, ale nie jestem pewna. - odpowiedziała szczerze. Nie miała pojęcia o co mu chodzi i co tak nagle sprawiło, że interesują go loty do Niemiec.

- A nie wiesz o której? Rano, wieczór? - patrzył na nią, wyraźnie zdezorientowany, jakby próbował ułożyć jakieś fakty w jedną logiczną układankę. 

- W południe? Chyba? - właściwe bardziej zapytała, niż odpowiedziała na jego natarczywe pytania.

- Szlag! - krzyknął, aż barman spojrzał na niego zza lady.

- Ale o co chodzi? - próbowała coś zrozumieć Joy. - Ja nic nie rozumiem, Paddy. Jakie loty do Niemiec? Chcesz wracać do domu? Paddy, powiedz coś.

- Meggie. 

- Ale o czym ty w ogóle mówisz? Co Meggie?

- Ona tu była. Widziałem ją. Z resztą… Przepraszam, ale muszę… - podniósł się szybko z krzesła i potrącając jakiegoś gościa, który właśnie wchodził, przebiegł przez lokal i wybiegł prawie na sam środek ulicy. Rozglądał się gorączkowo wśród przechodniów, ale nigdzie już nie widział długich, falowanych, brązowych włosów. Nigdzie nie widział też ich drobnej właścicielki. Poczuł jak ktoś dotyka jego ramienia. Odwrócił się jak oparzony, ale ujrzał przed sobą tylko odrobinę przestraszoną Joy.

- Paddy, co się stało? - pytała, łapiąc oddech.

- Ja... wydawało mi się, że… widziałem Meggie. - wyszeptał. - Ale nie jestem pewny.

- Przecież ona wyjechała. Tak wczoraj mówiłeś. To nie mogła być ona, Paddy. 

- Ja… może masz racje. - westchnął ciężko. Meggie przecież wyjechała. Po co miałaby tu zostawać? Po prostu mu się wydawało… Po prostu tak często o niej myśli, że zaczyna widzieć ją w innych. 

- Na pewno wszystko w porządku? - zapytała Joy.

- Na pewno - uśmiechnął się do niej blado. Jeszcze raz rozejrzał się wokół niepewnie, szukając brązowych włosów. 

- Może lepiej wracajmy, co? Ja… głowa mnie rozbolała. - powiedział. Potarł lekko palcami skronie. Czuł jak jego powieki robią się coraz cięższe, zacisnął je mocno. Zaś pulsowanie w czaszce stało się wręcz nie do zniesienia. 

- W porządku - uśmiechnęła się lekko Joy. Nic nie rozumiała z całej tej sytuacji, ale widziała, że dla Paddy’ego ten dzień już się skończył. Nie wiedziała dlaczego, ale nie chciała go do niczego zmuszać. To miały być jego decyzje.