Rozdział XXXVII

XXXVII

Hej, hej. :) Jakiś taki wyjątkowo długi mi wyszedł ten rozdział, ale mam nadzieje, że jakość za bardzo na ilości nie straciła i spodoba się mimo wszystko :) A więc zapraszam do czytania, ENJOY! :)

Don’t be so unhappy

Wpatrywała się w widok za oknem. Widziała chmury przepływające jakby tuż obok niej. Widziała lśniące słońce, które nadawało wszystkiemu tej wyjątkowej ciepłej barwy. Przymknęła delikatnie powieki, ale zaraz otwarła je, potrząsając przy tym energicznie głową. Znowu widziała przed oczami  parę siedzącą przy stoliku w kawiarni. Trzymającą się za ręce i śmiejącą ze wszystkiego. Po jej twarzy spłynęło kilka pojedynczych kropelek, które szybko starła opuszkami palców. Wyciągnęła z torby MP4, podłączyła do niego słuchawki, które niemal natychmiast znalazły się w jej uszach i przycisnęła Play. Wystarczyło kilka pierwszych taktów utworu, by rozpłakała się na dobre. No tak, przecież zapomniała. Słuchała właściwie tylko jego piosenek. 

Sadly that's how you're feeling,
Sorry, my heart was deceiving
I want you to know,
Our time had it's reason
Long before my love was gone
I felt that this would go wrong

Czuła się tak jakby siedział tuż obok niej. Jakby ta piosenka była napisana specjalnie dla niej, właśnie w tym momencie. Nie bądź taka nieszczęśliwa. Twoje życie dopiero się zaczyna. Tak, tylko co to za życie, pomyślała. Nie chciała takiego życie, jakie… sama musiała się wreszcie przed sobą przyznać, ale wybrała. To nie było to życie. Są wojny, których nie można wygrać. Jej wojna się skończyła, nawet się tak naprawdę nie zaczynając. Wyjechała, i popełniła wtedy największy błąd swojego życia, a teraz okazało się, że nie pozostało już nic, jak tylko zgliszcza jej starego świata. Spaliła za sobą wszystkie mosty, nawet te, które pozwalały jej na powrót do domu. Bo on był jej domem. On był jej nadzieją, jej szczęściem, jej światem. Światem, od którego sama się odgrodziła. A teraz ten świat odsunął się od niej. Znowu przed jej oczami stanęła śliczna blondynka, która trzymała jego rękę. Ona miała teraz wszystko, co było tak drogie jej sercu, może nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Może ona nawet nie wie, że istnieje ktoś taki jak Megan Hoss? Jeszcze więcej łez spłynęło na jej policzki i sunąc poprzez brodę i szyję, ugrzęzły w materiale bluzki. Nie chciała nikogo winić, z resztą jedyną osobą, która ponosiła za odpowiedzialność, była ona sama. Gdyby wtedy nie wyjechała, teraz byłaby narzeczoną, a może nawet żoną? A teraz nie miała nic. Nic, poza wspomnieniami najpiękniejszych chwil. Ktoś jej kiedyś powiedział, „Nie płacz, że coś się skończył, ale ciesz, że w ogóle się wydarzyło”. Ona chyba tak nie potrafiła. Może kiedyś, za parę lat, ale na pewno nie teraz. Teraz potrafiła tylko płakać, miała wrażenie, że łzy w jej organizmie to zapas niewyczerpywany. Nie potrafiła zrozumieć jak jeden człowiek może wyprodukować takie hektolitry łez, jakie ona wylała w ciągu kilku ostatnich dni.  

Long before my love was gone
I felt that things would go wrong

Wszystko poszło nie tak, jak powinno. Liczyła na to, że on tylko potrzebuje czasu, chce coś przemyśleć, a tak naprawdę on wcale nie potrzebował czasu. Czasu z nią. Bo zwyczajnie obok niego był już ktoś inny. Mówił, że kocha. Nawet jeszcze wczoraj mówił, że ją kocha. Pocałował ją. Tak jak kiedyś. Z taką samą, a może nawet jeszcze większą namiętnością. Nadal czuła jego gorące usta na swoich. Czuła dłonie, które niecierpliwie badały jej ciało, które muskały delikatnie jej policzki. Czuła jego oddech na swoich włosach i ten zapach. Ten niesamowity, ten który pobudzał, który drażnił przyjemnie jej nozdrza. Nadal czuła lekkie pieczeni policzków od jego zarostu. Czy to było swego rodzaju pożegnanie? Chciał coś sprawdzić? Sprawdzić czy coś jeszcze do niej czuje i uznał, że jednak nie? Już niczego nie była pewna. Była pewna, że coś do niej czuje, że ją.. kocha. Niektórych rzeczy nie da się udawać, a ona przecież jeszcze wczoraj czuła jak spinają się jego mięśnie pod jej dotykiem. Czy to naprawdę było tylko udawanie? Co to w ogóle było? Z rozmyślań wyrwał ją komunikat o tym, żeby zapiąć pasy, bo za chwilę lądują. Była już w domu. Daleko od tego wszystkiego. Daleko od niego.

…

Gdy tylko wrócił do swojej celi, poczuł się jak po przebiegnięciu maratonu. Ten dzień był dla niego… z jednej strony trudny, a z drugiej, niesamowity? … Nie to było zdecydowanie zbyt duże słowo. Miły, po prostu miły. Przez chwilę miał wrażenie, że wrócił do swojej młodości, poczuł się trochę jak uczniak, który idzie po raz pierwszy na randkę z dziewczyną. To było… bardzo dziwne uczucie. Bo przecież Joy była tylko i wyłącznie jego koleżanką. Znajomą. Kimś, kto obiecał mu pomóc. Nawet nie potrafił jej tak konkretnie zdefiniować. Wiedział tylko, że jest dla niego ważna, że ją lubi, bardzo i że liczy się z jej zdaniem. Bo pomimo swojego młodego wieku, była dużo mądrzejsza niż on. Nie wiedział z czego to dokładnie wynika. A przy tym była tak niesamowicie pogodna i radosna. Jakby przez całe swoje życie patrzyła na świat przez słoneczne okulary, które zamazują wszystko, co złe. Jakby nie widziała na świecie, w ludziach, żadnych wad.  Była naprawdę niesamowitą dziewczyną.  Lubił patrzeć w jej zielone oczy, które błyszczały tak niesamowicie. Lubił patrzeć jak się uśmiecha, bo i sam wtedy automatycznie zaczynał się uśmiechać. To było jednocześnie dziwne i niesamowite. Bo czuł się tak tylko przy jeszcze jednej osobie. Przy Meggie. Przy jego kochanej Meggie, która była jego oczkiem w głowie. Która była jego największą miłością. Przy Meggie, która go zostawiła. I która znalazła już kogoś na jego miejsce. Nadal miał w głowie słowa, że Nick to nikt ważny, kolega, ale… No właśnie, ale. Ale. Czy nie powiedziała tego tylko i wyłącznie po to, żeby go uspokoić. Właściwie nawet nie wiedział po co i nie próbował zgadywać. Nawet jeżeli był nikim teraz, to Joy mogła mieć rację, że to tylko chwilowe. Że w końcu się jej znudzi czekanie. Może już tak się stało? Może on też powinien zacząć na nowo układać swoje życie? Może? Może z Joy? Jego serce buntowało się przeciwko takiemu rozwiązaniu, ale rozsądek… Rozsądek mówił coś zupełnie przeciwnego. Joy była radosna, była wiecznie uśmiechnięta, była ciepła. Miała w sobie coś takiego, przez co nikt nie potrafił przejść obok, nie zauważając jej, mimo, że wcale wyglądem nie przypominała modelki z wybiegów. Miała lekko zadarty nosek usiany brązowozłotymi piegami. Zielone oczy, które mówiły wszystko, na co ustom zabrakło słów. Wiedział, że może jej ufać. Był w stanie oddać w jej ręce własne życie. Ale czy był w stanie oddać serce? Na to pytanie nie miał jeszcze gotowej odpowiedzi. Było zdecydowanie zbyt wcześnie. Nadal właściwie nic o niej nie wiedział. Wiedział ile ma lat, co studiuję, że ma młodszego brata. Ale to są tylko suche fakty. Nie znał jej ulubionego koloru, jej ulubionych kwiatów, nie znał tytułu jej ulubionego filmu, ani nie wiedział jakiej muzyki słucha. A przecież powinien. Nie wiedział jak odróżnić jej szczery uśmiech od tego udawanego. Nie wiedział co robi, gdy się denerwuje. Nie umiał jeszcze czytać w jej myślach, nie potrafił czytać z jej oczu, tak jak potrafił to robić z Meggie. Zawsze wiedział co ona czuje. Mogła nic nie mówić, a on z każdego błysku w oku, z każdego, nawet najdrobniejszego gestu był w stanie poznać jej nastrój. Znał tysiąc jej uśmiechów. Ten uroczy, kiedy była z czegoś naprawdę zadowolona, ten odrobinę wymuszony kiedy, starała się udawać, że jakiś prezent bardzo jej się podoba, a tak naprawdę miała ochotę, od razu po wyjściu gości, go wyrzucić. Ten radosny, od ucha od ucha, kiedy coś ją pozytywnie zaskakiwało. Miała wtedy miliony ciepłych iskierek w oczach, które mieniły się niczym promienie słońca na błękitnym niebie. Ten, który widział zawsze gdy były razem z Maite, ten przyjacielski. Ten odrobinę nieśmiały, z którym patrzyła tylko na niego. Ten z błyskiem w oczach, kiedy chciała mu po prostu powiedzieć, że go kocha. Ten pobłażliwy, kiedy siłą woli powstrzymywała się, żeby nie powiedzieć mu, że zachowuje się jak dzieciak. Ten odrobinę krzywy, który przybierała zawsze, gdy robił jej kolejne idiotyczne niespodzianki. Ten niepewny, z którym patrzyła na Patricię, kiedy chciała zrobić jak najlepsze wrażenie. Miała wtedy ten wyraźny lęk w oczach przed tym, by nie zrobić czegoś głupiego. Ten, z którym patrzyła na dzieci jego rodzeństwa. Widział wtedy w jej oczach taką niesamowitą miłość i ciepło. Ten rozmarzony, kiedy wspominała, kiedy opowiadała mu o swoim dzieciństwie na wsi. Ten ciepły, kiedy mówiła o swoich rodzicach czy ukochanej siostrze. Ten, który przybierała, gdy chciała robić dobrą minę do złej gry. Miała wtedy zawsze lekko uniesione brwi, a jej oczy przybierały wtedy jeszcze jaśniejszą barwę, jakby lekko rozmytą przez łzy czające się pod powiekami. I wreszcie ten, z którym patrzyła na niego późnym wieczorem, ten, kiedy jej oczy robiły się ciemniejsze niż zwykle. Ten łobuzerski, ten, od którego robiło mu się tak cholernie gorąco, że miał ochotę tylko wziąć ją w ramiona i nie wypuszczać z nich do rana, a może nawet i dłużej. A o Joy? Nie umiał powiedzieć nic. Wiedział tylko, że jeżeli jest czymś wybitnie rozentuzjazmowana to błyszczą jej się oczy. A to było zdecydowanie zbyt mało. Przyłożył zbolałą głowę do poduszki. Nawet nie miał siły się rozebrać, tak jak stał, padł na łóżko. Czuł jak mięśnie odmawiają mu posłuszeństwa, a przecież było dopiero południe. Potarł palcami skronie, próbując chociaż odrobinę uśmierzyć uporczywe pulsowanie w głowie. Ten jeden dzień zupełnie pozbawił go energii, a przecież siedząc, jeszcze w lokalu, z Joy, czuł się tak… normalnie. Może nawet był szczęśliwy, radosny. Taki jak kiedyś. Wyciągnął z kieszeni spodni telefon i po raz kolejny zapatrzył się na drobną dziewczyną o długich brązowych włosach. Co ona miała w sobie takiego? Co sprawiało, że nie potrafił zapomnieć, mimo tak wielu krzywd, tak wielu ran, które mu zadała? Nadal stanowiła największą część jego serca. Dlaczego? Dlaczego nie potrafił się wyleczyć? Poczuł jak telefon wibruje w jego dłoniach. Otworzył folder nieodebranych wiadomości i od razu rzuciło mu się w oczy jedno imię. Joy.

„Dzięki za miły poranek. Mam nadzieję, że Cię nie wykończyłam i dasz się namówić na jeszcze jakieś wyjście. To znaczy, nie musimy nigdzie iść, możemy po prostu pogadać, jakbyś chciał. Pamiętaj, że zawsze chętnie Cię wysłucham. Miłego dnia. Joy :)”

Uśmiechnął się blado do wyświetlacza. Nie, nie miał jeszcze jej dość. Polubił ją. Nawet jeżeli nic o niej nie wiedział, to czuł podświadomie, że stanie się dla niego kimś ważnym. Nie wiedział jak bardzo, nie wiedział kiedy, ale był tego pewny. Szybko otworzył nową wiadomość i wystukał kilka słów na klawiaturze, a potem przymknął oczy i zasnął, niespokojnym snem, w którym nawiedzały go niebieskie tęczówki, po brzegi wypełnione łzami. Przez niego.

…

            - Bałam się, że się nie odezwiesz. - powiedziała - Byłam pewna, że już masz mnie dość na dzisiaj. - uśmiechnęła się do niego radośnie. Siedzieli właśnie na ławce w parku, przyglądając się dzieciom, które bawiły się na placu zabaw.

- Dlaczego miałbym Cię mieć dość? - zapytał, patrząc na nią z uśmiechem. 

- Czy ja wiem….? Jestem ciekawska, roztrzepana, do tego jestem straszną gadułą… - zaczęła wymieniać, śmiejąc się przy tym. 

 

- Dobra, ok. Zrozumiałem. - zaśmiał się - Lubię Cię taką. Nie udajesz. - powiedział szczerze.

- Chyba o to chodzi, prawda? Żeby być sobą?

- Nie wiem. Ja całe życie udaje. - powiedział. Właściwie nigdy tak do tego nie podchodził. Owszem inny był w domu, inny na scenie, inny… z Meg. Ale czy to było udawanie? Chyba tak. Spojrzała na niego, świdrując go swoimi zielonymi oczyma. - Życie muzyka, kogoś… sławnego, to… ciągłe udawanie, dostosowywanie się do sytuacji, ukrywanie… czegoś. Swojego życia prywatnego. Są po prostu rzeczy, których nie powinno się mówić publicznie, więc trzeba zakładać maskę, ukrywać, trzeba udawać, że czegoś nie ma.

 

-  Chyba niezbyt miłe, prawda? - zapytała, chociaż właściwie dobrze znała odpowiedź.

- Niespecjalnie - uśmiechnął się do niej blado. Poczuł jak powoli przesuwa w jego stronę swoją drobną dłoń, a potem wplata swoje palce między jego. Delikatnie ją ścisnął, łącząc ich ręce w jedno. Posłał jej ciepły uśmiech. Odwzajemniła go, ale jej uśmiech był jakby odrobinę nieśmiały. Co przy jej na ogół roześmianej buzi, było aż nazbyt widoczne. Przejechał kciukiem po wierzchu jej bladej dłoni. Czuł jaka jest delikatna, miękka. Zagryzł mocno wargi. Widział jak na jej policzki wypełza delikatny, bladoróżowy jeszcze rumieniec. Pochylił się lekko w jej stronę. Wolną dłonią przejechał subtelnie po jej twarzy, muskając ją niczym piórkiem. Widział jak wciąga spazmatycznie powietrze. Czuł, że musi to zrobić. Teraz albo nigdy, że inaczej nigdy się nie wyleczy. Że nigdy nie zapomni. Że… Musnął, ledwo dostrzegalnie jej malinowe wargi, zatapiając dłonie we włosach tuż przy karku. Ona też wplotła dłonie w jego włosy. Czuła jak wzdycha wprost w jej usta. Przesunęła dłonie niżej, czuła gęsią skórkę na jego karku, kiedy muskała go swoimi szczupłymi palcami. To było dla niej tak nierealne, że sama nie potrafiła opanować własnego oddechu. Nie potrafiła zrozumieć, co tak naprawdę się dzieje. Świat nagle zaczął jej wirować przed oczyma. Oderwał się od jej ust, tak niespodziewanie, że gdyby nie to, że nadal siedziała na ławce, z pewnością by się przewróciła.

- Joy, ja… ja nie wiem, ja… strasznie Cię przepraszam! - mówił szybko, prawie bez oddechu. Podniósł się gwałtownie z miejsca. - Ja… - nie mógł dobrać słów - Przepraszam - dodał tylko jeszcze raz i odszedł pospiesznie w stronę bramy głównej. 

- Nie musisz przepraszać - powiedziała Joy cichutko, ale on już jej nie słyszał.