Rozdział XXXIX

XXXIX

Hey, hi, hello i zapraszam Was serdecznie na nowy rozdział :) ENJOY! :) 

What about now 

Obudziła się dosyć wcześnie. Mimo, że przespała prawie 12 godzin, nadal czuła silne osłabienie organizmu. Głowa ją bolała, a pieczenie pod powiekami, było wręcz nie do zniesienia. Przesunęła ręką po niebieskim prześcieradle, było zimne. Nikogo nie było. Dopiero po chwili poczuła mocny zapach kawy, dolatujący z kuchni. Jednak został. Uśmiechnęła się blado. Podniosła się powoli z łóżka. Nadal miała na sobie wczorajsze ubranie. Przetarła rękoma, zaspane jeszcze oczy i śladami bosych stóp ozdobiła drogę przez sypialnię, przedpokój, by wreszcie stanąć na zimnych kafelkach w kuchni. Przez chwilę wpatrywała się w plecy mężczyzny, który krzątał się przy kuchennym blacie. Widziała jak wyciąga kubki z szafki nad zlewem i ustawia je obok ekspresu. 

- Zostałeś - powiedziała cicho. Nick obrócił się twarzą do niej, wyłączając jednocześnie ekspres, z którego wydobywał się intensywny aromat świeżo zmielonych ziaren. 

- Przecież obiecałem - uśmiechnął się do niej. - Kawy? - zapytał, nalewając do kubka czarny napój.

- Poproszę - powiedziała i przysiadła na brzegu krzesła, przy stole. Postawił przed nią parujący żółty kubek z narysowaną na nim uśmiechniętą buźką, pełen aromatycznego napoju.  Zaciągnęła się mocno tym zapachem, wypełniając całe płuca.

- Jak się spało? - zapytał., biorąc duży łyk kawy.

- W porządku. - odpowiedziała.

- Nie wyglądasz najlepiej. - stwierdził.

- Lepiej nie będzie - odpowiedziała, a jej oczy znów zaszły delikatną mgiełką. 

- Meggie… - zaczął, ale nie dała mu dokończyć.

- Proszę nie wracajmy do tego. - powiedziała cichym, drżącym głosem. 

- Jak chcesz. - powiedział - Ale będzie Ci łatwiej, Meg. Nie da się dusić wszystkiego w sobie. 

- Ale nie teraz, Nick. W porządku? - zapytała. Nie miała siły na rozmowy, na wypytywanie. Nie miała siły myśleć. 

- W porządku - westchnął ciężko i uśmiechnął się  blado. - Ale pamiętaj, że…

- Wiem. Zawsze mogę na Ciebie liczyć. Pamiętam. - dopowiedziała sama, nie czekając na jego odpowiedź. Wstał z krzesła i podszedł do niej, szurając bosymi stopami po podłodze. Przyklęknął przed nią i położył dłonie na jej kolanach. 

- Dlaczego tak jest? - zapytał, patrząc jej prosto w oczy. 

- Jak?

- Dlaczego za każdym razem jak o nim myślisz, to później się rozpadasz? Dlaczego? - jego głos zadrżał odrobię przy ostatnim słowie. 

- Nie wiem, Nick. Może dlatego, że go kocham? - spuścił głowę patrząc na swoje dłonie. Wiedział, że go kocha, ale usłyszeć to z jej ust, bolało znacznie bardziej.

…

Szedł szybkim krokiem przez park, próbując jakoś uporządkować własne myśli. Od wczoraj nie mógł zrozumieć co tak właściwie się stało. Pocałował ją. Tak po prostu. Bo zwyczajnie poczuł, że musi to zrobić. Dlaczego? Potarł palcami skronie. To wszystko nie miało sensu. Dzień wcześniej widział się z Meg. Dzień wcześniej dotykał jej ust. Co się tak właściwie stało? Nie mógł opanować myśli krążących w jego głowie. Nadal czuł jej dłonie w swoich włosach, jej usta na swoich. Czuł ciepło jej policzków na swoich palcach. Co się stało? Spuścił głowę i przeczesał ręką, już i tak zmierzwione włosy. Co się wtedy tak właściwie stało? Dlaczego ją pocałował? Usłyszał dźwięk telefonu wydobywający się z kieszeni jego spodni. Wyciągnął aparat, ale widząc imię Joy, od razu odrzucił połączenie. Nie miał jeszcze siły z nią rozmawiać. Nie miał pojęcia co mógłby jej powiedzieć. Sam tego nie rozumiał. Próbował w jakikolwiek logiczny sposób to sobie ułożyć w głowie, ale nie widział w tym żadnej logiki. Nie wiedział dlaczego. Ta sytuacja nadal była dla niego jakaś taka nierealna, jakby to był tylko jakiś sen, z którego niedługo się obudzi. Tylko, że to nie był sen, a rzeczywistość, a dzwoniący po raz kolejny telefon, co chwila mu o tym przypominał. Znowu odrzucił połączenie i włożył telefon do kieszeni. 

- Co się stało? - zapytał na głos, jakby ktoś mógł mu odpowiedzieć na to pytanie. 

- Nie wiem - odpowiedział głos za nim. Obrócił się natychmiast i stanął twarzą w twarz z Joy.

- Nie było Cię w klasztorze, wiec pomyślałam, że pewnie tu Cię znajdę. Nie uważasz, że powinniśmy porozmawiać o … tym? - zapytała trochę niepewnie.

- To nie jest najlepszy moment. - stwierdził i już miał zamiar odejść w przeciwnym kierunku, ale złapała jego rękę, nie pozwalając mu na to. 

- Lepszego nie będzie, Paddy. - odpowiedziała pewnie.

- Jak uważasz - odpowiedział i usiadł na ławce, poklepując miejsce obok siebie, aby i ona usiadła. Zawahała się na moment, ale w końcu zajęła miejsce na ławce. 

- To może zaczniemy od czegoś prostego. Dlaczego nie odbierasz moich telefonów? - zapytała, patrząc na niego z wyraźnym smutkiem w oczach.

- Bo nie wiem co Ci powiedzieć? - bardziej chyba zapytał niż odpowiedział. Zacisnął dłonie na swoich kolanach. 

- Mam zacząć? - zapytała, patrząc wprost w jego tęczówki. Spuścił szybko głowę, nie mogąc wytrzymać jej spojrzenia. 

- Lubię Cię, Paddy. Ciebie, nie muzyka, nie gwiazdę, nie brata zakonnego, ale Ciebie. Nie wiem jak… To znaczy… Z mojej strony… - jej też brakowało słów, które mogłyby wyrazić to, co tak bardzo chciała mu przekazać. - Wiem, że kochasz Meg. I… jeżeli to dla Ciebie był błąd, albo… w każdym razie… niczego od Ciebie nie wymagam. Zrozumiem. - uśmiechnęła się blado do niego. Nie wiedziała czy cokolwiek z tego, co powiedziała jest choć odrobinę zrozumiałe. Właściwie to chyba nawet dla niej ta krótka przemowa nie miała żadnego sensu. - Chciałam powiedzieć, że… - próbowała kontynuować - Zależy mi na tobie. - przerwała na chwilę by nabrać powietrza do płuc - Gadam głupoty, prawda? - próbowała jakoś rozładować napięcie, ale on nawet nie podniósł głowy, nadal wpatrując się we własne dłonie, oparte na kolanach. Westchnęła ciężko. To było znacznie trudniejsze, niż myślała. W głowie miała kompletną pustkę. - Paddy - powiedziała, ale nie zauważyła żadnej reakcji - Paddy, proszę, spójrz na mnie - dodała, a on bardzo powoli uniósł twarz i spojrzał w jej zielone tęczówki. - Paddy, ja… dla mnie to … to nie był błąd, ale… jeżeli chcesz o tym zapomnieć, to po prostu mi to powiedz. - chciała być stanowcza, ale głos i tak ją zdradził. - Po prostu podejmijmy jakąś decyzję. - słychać było w jej głosie desperację. - Paddy… 

- Co ja mam Ci powiedzieć, Joy? - zapytał.

- Nie wiem… - odpowiedziała. - Po prostu powiedz co myślisz.

- Ale ja nie wiem, co myślę. - odpowiedział szczerze - Już nic nie wiem. - Znowu przez chwilę wpatrywał się we własne dłonie. Nie miał pojęcia co odpowiedzieć. Czuł, że powinien się odezwać, ale… ale kompletnie nie wiedział jakich słów ona od niego oczekuje. Cały czas czuł na sobie jej przenikliwy wzrok, a to jeszcze bardziej utrudniało skupienie własnych myśli.

- Wiem, że to dla Ciebie trudne. Czujesz się winny, ja naprawdę to rozumiem, ale… Po prostu… po prostu chcę wiedzieć czy żałujesz. - miała wrażenie, że słychać w jej głosie lęk i łzy, które już zdążyły pojawić się pod jej powiekami. Właściwie nawet nie wiedziała z jakiego powodu.

- Nie żałuję… - odpowiedział niezbyt pewnie, cicho. Spojrzała na niego, spod przymrużonych powiek. Rzęsy rzucały cienie na jej blade policzki. - Po prostu tego nie rozumiem. Lubię cię… bardzo, i … chyba to wszystko dzieje się za szybko. Najpierw Meg, potem zakon, znowu Meg i…

- I ja. - dopowiedziała, patrząc mu w oczy.

- I ty. - powiedział - Po prostu sam tego nie potrafię jakoś sobie ułożyć w głowie. Jeszcze parę miesięcy temu chciałem się oświadczyć, potem wylądowałem w zakonie, a teraz… sam nic z tego nie rozumiem - miał wrażenie, że język plącze mu się coraz bardziej. - Staram się, ale… 

- W porządku - uśmiechnęła się smutno Joy. Nie dała mu nawet dokończyć zdania. - To… przemyśl to… nie wiem, zadzwoń albo coś… jak już będziesz wiedział. Poczekam. - podniosła się z ławki. Dotknęła delikatnie dłonią jego ramienia w geście pocieszenia. Chwycił jej dłoń, ściskając ją mocno w swojej dłoni. Zatrzymała się, wpatrując się w jego niebieskie tęczówki. 

- Jesteś dla mnie ważna, Joy. Naprawdę. Wiem, że nie potrafię tego powiedzieć tak, jakbym chciał, ale… - zaczerpnął głęboko powietrza - Nie odchodź - dodał  ciszej. 

- Muszę, Paddy - powiedziała z wyraźnym bólem w oczach - Musisz sam podjąć decyzję. Ja ci w tym nie pomogę. To… to musi być Twój wybór. Nie chcę żebyś później czegoś żałował. Tak będzie lepiej. - Nadal nie puszczał jej dłoni. Spróbowała ją wyrwać, ale jego uścisk był zbyt silny. - Paddy, proszę - powiedziała błagalnie. Puścił jej dłoń, wzdychając przy tym ciężko. 

- Joy… - zaczął. Odwróciła się ponownie w jego stronę, ale usilnie wpatrywała się w swoje buty - Nie chcę żebyś odchodziła. - spojrzała na niego sceptycznie. - Nie mówię tylko o teraz, mówię w ogóle. Jesteś… lubię cię. Jesteś… jesteś wyjątkowa. Jesteś dla mnie ważna. Naprawdę. Ja… wiem, że krótko się znamy, ale… Wiem, że mogę Ci ufać. A poza tym… nie chcę,…, nie chcę, żeby to się tak skończyło. Że ty odchodzisz. Już raz mnie dziewczyna zostawiła. Nie chcę tego przeżywać jeszcze raz. - jego głos zadrżał odrobinę przy ostatnich słowach. 

- Nie jestem twoją dziewczyną - odpowiedziała pewnie. Nie miała pojęcia do czego prowadzi ta rozmowa. Paddy był dla niej kompletną zagadką. Nie wiedziała co czuje, nie wiedziała, o czym myśli. Czuła tylko jego przeszywający wzrok. Uniosła powieki, patrząc wprost w jego ciemne tęczówki. 

- To może trzeba to zmienić? - zapytał, ale nie usłyszał od niej żadnej odpowiedzi.