Rozdział LXXXII

LXXXII

Angels Cry

Wild place

Było już prawie południe, kiedy otworzył drzwi mieszkania. Raz za razem przecierał zmęczone i lekko jeszcze zaczerwienione oczy. Jadąc samochodem próbował ułożyć sobie jakąś mowę, ale nic mu z tego nie wyszło. Wiedział, że się o niego martwiła, widział, że nie ma pojęcia co się stało. Że po prostu rano obudziła się, a jego nie było obok. Wziął głęboki oddech, przekraczając próg. Dzwoniła do niego kilka razy, ale nie miał ze sobą telefonu, i dopiero gdy wrócił z powrotem do samochodu, zobaczył ogrom nieodebranych połączeń i kilka wiadomości na skrzynce pocztowej. Cicho zamknął za sobą drzwi. Stanął w drzwiach salonu... Leżała na sofie, z głową przytuloną do poduszki... Może płakała?

            - Paddy... - usłyszał jej zachrypnięty głos. Widział, jak podnosi się i niemal rzuca się w jego ramiona. - Boże, Paddy... Martwiłam się... Nie wiedziałam, co się stało... Bałam się... - szeptała wprost w jego bluzę, mocząc ją słonymi łzami. - Gdzie ty byłeś? Co się z Tobą działo? Bałam się... Myślałam, że... Bałam się, że nie wrócisz... Obudziłam się i Cię nie było... Nie wiedziałam, co się stało... Paddy. - wtuliła się jeszcze mocniej w jego ramiona. - Gdzie byłeś? - ostatnie pytanie.

            - Byłem w szpitalu. - jego głos był suchy, jakby wyprany z emocji. Oderwała się od niego i spojrzała z przerażeniem w jego granatowe oczy.

            - W szpitalu?... Ale co się stało? - jej buzia zbladła ze strachu.

            - Meg... - jedno słowo. Jej oczy rozszerzyły się momentalnie. Przecież jest tylko jedna osoba, do które byłby w stanie jechać w środku nocy. Potrząsnęła mocno głową, a jej włosy rozsypały się z nieudolnie związanego kucyka.

            - Meg? - zapytała. - Coś jej się stało? - jej głos był już suchy, odrobinę nieprzystępny.

            - Straciła dziecko. - odpowiedział. Jego głos załamał się.

            - Przykro mi, Paddy... - powiedziała, a w jej głosie zabrzmiało współczucie. Nie życzyłaby tego nawet najgorszemu wrogowi...Przytuliła się do niego mocniej. Czuła, że to dla niego coś naprawdę istotnego, coś cholernie trudnego, i mimo wszystko chciała mu jakoś pomóc, nawet jeżeli nie do końca rozumiała jego reakcje. Nie wiedział, co powiedzieć... czy w ogóle coś mówić. Teraz istotne było to, że czuł czyjeś ciepłe ciało obok swojego, że czuł, że obok, jest ktoś, kto może mu pomóc. Ktoś, komu może ufać, bez względu na wszystko. Ktoś, na kogo może liczyć.

            - Wiesz, że to mogło być moje dziecko... - wyszeptał. Odsunęła się lekko od niego i spojrzała prosto w jego oczy. Nie spodziewała się takiego wyznania... i nawet chyba nie chciała go słyszeć. - Czas by się zgadzał... - dodał. - To wszystko jest tak cholernie skomplikowane... Nie wiem, co mam myśleć... Jeżeli to faktycznie... było moje dziecko, to dlaczego mi o tym nie powiedziała, dlaczego nigdy nie zadzwoniła, tylko właśnie wczoraj... wtedy, gdy już było zdecydowanie za późno. - z jego oczu spłynęło kilka pojedynczych łez. Przytuliła go mocniej do siebie... Nic więcej nie mogła teraz zrobić. Widziała w jego oczach cierpienie... i miała wrażenie, że nawet jeżeli stoi tutaj, z nią, otoczony jej ramionami, to oddala się od niej na kilometry, że z powrotem wraca do swojej przeszłości, z którą dopiero niedawno udało mu się jako, tako uporać. Czuła jak niemal wymyka się jej między szczupłymi palcami, jak przepływa między nimi niczym atłas.

            - Przykro mi Paddy... - powiedziała jeszcze raz, pozostawiając, ciepłym oddechem ślad na jego czarnej bluzie. Nagle, nawet dzisiejsza noc straciła jakiekolwiek znaczenie... po prostu była, ale tak naprawdę nikt o niej nie pamiętał. Jakby należała jeszcze do kompletnie innego świata. Znacznie łatwiejszego... bez barier, bez traumy z przeszłości... bez tego wszystkiego, co nagle zwaliło się na nich oboje ze zdwojoną siłą.

            - Przepraszam Joy... - powiedział.

            - Za co, Paddy? - spojrzała na niego zdziwiona.

- Za to wszystko... to przeze mnie... gdybym raz na zawsze odciął się od własnej przeszłości, nie byłoby tego wszystkiego... - powiedział cicho, nawet na nią nie patrząc. Dotknęła dłonią jego mokrego policzka. Dopiero wtedy spojrzał w jej przepełnione bólem tęczówki.

- Paddy, posłuchaj... Kochanie, ja... Wiedziałam, że jest, jak jest... Meg była dla Ciebie kimś wyjątkowym, nadal jest. - jej smutny wzrok... - Kocham Cię, Paddy, i to się nie zmieni. Bez względu na Twój bagaż doświadczeń... Bez względu na Twoją przeszłość, nadal chcę być z Tobą... nadal chcę zostać Twoją żoną... I zawsze Ci pomogę, cokolwiek by się nie działo... Na dobre i złe... przecież wiesz. - powiedziała. Na jej buzi pojawił się bardzo blady, ale ciepły uśmiech. - Przejdziemy przez to razem... jeżeli tylko chcesz. - dodała.

- Joy... - zaczął.

- Cii.. - położyła mu palec na ustach. - Damy radę... - powiedziała pewnym głosem. Jesteś silnym facetem, wierzę w Ciebie, w nas.. Musi się udać. Pomogę Ci. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.

- Nie wszystko... - powiedział, a głos mu się załamał. - Nie potrafił wrócić komuś życia... Nie potrafię... Ja nawet nie wiem, jak jej to powiedzieć... Jak wychodziłem, to jeszcze się nie obudziła... Ja nie wiem, jak... Nie chcę być głosicielem złej nowiny... Ja tak nie potrafię... Nie umiem... Sam sobie nie poradzę...

- Chcesz żebym tam z Tobą była? - spojrzała na niego zaskoczona. Przecież ona była ostatnią osobą, którą Megan chciałaby widzieć, kiedy dowie się, że straciła swoje ukochane maleństwo.

- Nie poradzę sobie bez Ciebie, Jo. - powiedział, patrząc w jej jasnozielone oczy.

- Paddy... to nie jest dobry pomysł. - powiedziała cicho.

- Po prostu tam ze mną pojedź... Chcę wiedzieć, że jesteś obok. Tylko tyle. - widziała jak bardzo jest w tym momencie zagubiony, a ona... ona była kimś w rodzaju przystani... mimo wszystko przyszedł, wrócił, i prosi o pomoc... Nie mogłaby powiedzieć nie... na pewno nie jemu, i nie teraz. Nawet, jeżeli dla niej to również oznaczało cierpienie, musiała to zrobić... chciała to zrobić.

- Dobrze. - odpowiedziała, uśmiechając się do niego blado. - Pojadę z Tobą... - dodała.

- Dziękuję... - tylko na tyle było go stać. Jedno słowo, ale warte tysiąca innych. Słowo znaczące tak wiele. Przytulił się do niej, zatapiając twarz w jej pachnących włosach... Jej ciepły oddech dawał mu ukojenie. Jej dłonie, jej ciało, były dla niego oazą... miejscem, w którym mógł odpocząć od wszystkich szalejących w nim emocji. Wystarczyło, że była... Mimo tego, że ją zranił, mimo tego, że zostawił ją samą w środku nocy, ona nadal tu była... Właśnie dla niego. - Dziękuję... - jeszcze raz wyszeptał to jedno słowo. Jedno słowo, które tak wiele znaczyło. - Za to, że jesteś... - dodał. Oderwała głowę od jego klatki piersiowej i spojrzała prosto w jego oczy. Uśmiechnęła się do niego, lekko unosząc kąciki bladoróżowych ust.

- Przecież od tego jestem... - powiedziała cicho. - Żeby stać obok Ciebie, żeby przytulić, kiedy będziesz płakał, żeby ścisnąć rękę, kiedy będziesz się bał, żeby doradzić, kiedy będziesz prosił o radę, żeby podtrzymać na duchu, kiedy będziesz potrzebował wsparcia... żeby dawać uśmiech, kiedy Ci go zabraknie, żeby po prostu być z Tobą, bez względu na wszystko... Dla mnie właśnie to oznacza miłość, związek... Bycie razem. Bez względu na to, co się stanie... Przecież nie kocha się za coś, ale mimo wszystko. - jej ciepły uśmiech w jakiś irracjonalny sposób dodawał mu sił. Po jej twarzy, zaś spływały wolno pojedyncze łzy. Przytulił się do niej mocno, wtulił się w jej ramiona, niczym małe, spłakane dziecko.

- Nie wiem, co bym bez Ciebie zrobił... - wyszeptał drżącym głosem.

- Poradziłbyś sobie... - powiedziała pewnym głosem. - Jesteś znacznie silniejszy, niż Ci się wydaje. - dodała.

- Wcale się takim dzisiaj nie czuję... Ja nawet wczoraj nie potrafiłem sprawdzić czy ona oddycha... ręce mi się trzęsły... bałem się... - pojedyncze słowa, które tak wiele mówiły o tym, w jakim jest stanie. Jak bardzo jest niepewny, jak się miota sam w sobie. Nie radził sobie... jeszcze nie.

- Będzie dobrze, zobaczysz... - powiedziała, pokrzepiająco.

- Skąd możesz wiedzieć? - zapytał, wcale nie oczekując odpowiedzi.

- Po prostu wiem... Nie może być inaczej. Wiem, że dla Ciebie to tylko słowa, ale ja naprawdę w nie wierzę. - odpowiedziała.

- Chciałbym mieć Twoją wiarę... Twoją siłę. - powiedział, patrząc prosto w jasnozielone, błyszczące tęczówki, dotknął dłonią jej bladego policzka. Pochylił się i pocałował lekko jej rozchylone usta.

...

Siedziała na szpitalnym korytarzu, przyglądając się ponurym, szarym ścianom. Nie czuła się tu dobrze, i gdyby Paddy jej o to nie poprosił, nigdy by się na to nie zdecydowała. Była ostatnią osobą, która powinna się tu znaleźć. Była kimś kompletnie obcym, zupełnie niepasującym do tej sytuacji. Tutaj powinna być rodzina, przyjaciele, a nie ona... Paddy rozmawiał właśnie z lekarzem prowadzącym... Widziała jego smutną twarz... Widziała cierpienie wyryte w jego oczach. Takie samo cierpienie musiało być wyraźne na twarzy tej dziewczyny... Meggie... Nadal słyszała w uszach jej przeraźliwy krzyk, który będzie ją chyba prześladował do końca jej dni... Ten wrzask matki, która właśnie straciła swoje dziecko... To musiał być dla niej koszmar... Nawet nie potrafiła sobie wyobrazić, co by było, gdyby ona stała na jej miejscu... Gdyby właśnie ona dowiedziała się, że jej dziecko, które już nauczyła się kochać, na które tak wytrwale czekała... nigdy nie pojawi się na świecie...

...

Wszedł  powoli do sterylnej Sali. Jej biel, niemal go oślepiała. Meg leżała obrócona twarzą do okna, nawet nie odwróciła się, gdy zamknął za sobą drzwi. Widziała, jak jej ciało drży, słyszał cichy szloch wyrywający się z jej gardła. Podszedł cicho do łóżka, usiadł na jego brzegu. Wziął jedną z jej dłoni w swoją. Nawet nie zareagowała... jakby w ogóle nic nie czuła, jakby nic dla niej nie miało znaczenia. Jakby cały żal, smutek i rozgoryczenie zupełnie ją pochłonęły.

            - Meg... - zaczął cicho, ale ona nadal uparcie wbijała swój wzrok w jeden punkt za oknem. Tylko nieudolnie tłumiony szloch i unoszące się przy oddechu ciało, dawało jedyne oznaki życia. - Meggie, porozmawiaj ze mną... - próbował zwrócić jej uwagę. - Meggie, ja wiem, że jest Ci ciężko... straciłaś dziecko, ale nie możesz się zamknąć przed światem. - Nawet nie ścisnęła jego dłoni, aby miał pewność, że w ogóle go słucha. Jakby nadal spała, tak jak wcześniej. - Pomogę Ci, obiecuję, ale musisz dać sobie pomóc. Nie będę w stanie nic zrobić, jeżeli ty nie będziesz chciała... Meggie, proszę. - Ona jednak nadal nie odezwała się do niego słowem, poruszyła tylko lekko głową, jeszcze bardziej odwracając od niego głowę, jakby za wszelką cenę, nie chciała na niego spojrzeć. Unikała jego wzroku, nie chciała czuć ciepła jego dłoni... Bo przypominał o dziecku, które właśnie straciła... O jego dziecku... O synku, który miał mieć jego miękkie, ciemne włoski, jego granatowe oczka... Miał być jego kopią... I nigdy go nie zobaczy... Kolejny potok łez spłynął po jej bladym policzku... Nigdy...

            - Proszę, pana? - do sali wkroczyła pielęgniarka. - Przykro mi, ale musi pan już wyjść. Pacjentka jest jeszcze bardzo słaba i musi dużo wypoczywać. - dodała.

            - Rozumiem. - odpowiedziała, mocniej ściskając dłoń swojej byłej dziewczyny. - Przyjdę jutro, Meggie, obiecuję. - dodał. Potem pocałował delikatnie jej czoło i blado uśmiechając się do pielęgniarki, wyszedł na korytarz. Na razie i tak, nic więcej nie mógł zrobić.