Rozdział LXXXIX

LXXXIX

Baby, don't you break my heart slow

Niby wszystko wróciło do normy, ale czuła, że nie wszystko jest do końca tak... Układało im się, ale nie mogła oprzeć się wrażenie, że coś jednak przed nią ukrywa… Jakby kobieca intuicja dawała jej o czymś znać, tylko, że nie miała najmniejszego pojęcia o czym. Układała właśnie jakieś książki na półce, gdy usłyszała w drzwiach szczęk zamka. Uśmiechnęła się do siebie. Myślenie, myśleniem, ale jednak tu był, z nią, i wybrał ją. Właśnie ją.

            - Hej, Joy! – zawołał w korytarzu, ściągając jednocześnie z siebie kurtkę.

            - Hej! - odpowiedziała, wychodząc do przedpokoju, nadal dzierżąc w dłoni jakiś podręcznik, który właśnie miała ustawić w biblioteczce. Podszedł do niej z uśmiechem na ustach, objął w pasie i pocałował delikatnie jej usta. Czuła jak książką wypada z jej rąk, uderzając mocno o podłogę. Zaśmiał się cicho pod nosem, odsuwając ją lekko od siebie.

            - Nie uczyli w domku, że książki się szanuje? – zapytał, nadal się śmiejąc. Schylił się lekko, aby podnieść ją z podłogi, nawet nie zauważyła, kiedy owinął jedno ramię wokół jej kolan i przerzucił ją przez ramię, jakby była nic nieważącym piórkiem.

            - Puść mnie, wariacie! – jej krzyk zmieszany ze śmiechem rozniósł się po całym mieszkaniu. Jej drobne pięści obijały się o jego plecy, bardziej go bawiąc, niż faktycznie sprawiając ból. Mimo wszystko, skrzywił się lekko, udając. 

            - Za to, że mnie bijesz? – zaśmiał się. – Mowy nie ma. – wolnym krokiem udał się w stronę sypialni i położył ją na łóżku, przygwożdżając ją do miękkiej pościeli.

            - Paddy… - westchnęła głośno.

            - No co? – zapytał, zatapiając swoje granatowe tęczówki w jej soczystych zielonych. A potem, jak gdyby nigdy nic, przewrócił się na bok i położył obok niej. Położyła głowę na jego klatce piersiowej.

            - Chciałbym z Tobą pogadać… - zaczął cicho.

            - Poważnie zabrzmiało… Coś się stało? – zapytała. Barwa jego głosu zdecydowanie nie wróżyła nic dobrego. Znowu automatycznie przed jej oczami pojawiły się wszystkie wątpliwości, jakie nawiedzały ją od dłuższego czasu. Spojrzała prosto w jego oczy, jakby one mogły jej dać odpowiedź.

            - Nie, nic się nie stało… - powiedział, ale jego głos wcale nie brzmiał zbyt pewnie. – Po prostu muszę wyjechać na dwa, trzy dni. Angelo prosił mnie o pomoc… Wiesz, zaczyna teraz nową trasę koncertową… Obiecałem, że pomogę mu ogarnąć nowe koncerty. Zawsze jest przy tym multum roboty, a gdy graliśmy jako rodzina, to zazwyczaj ja się tym zajmowałem. – nawijał niemal jak katarynka, jakby jak najszybciej chciał pozbyć się wszystkim nagromadzonych w umyśle, informacji. – To tylko kilka dni, obiecuję. – powiedział.

            - Pewnie… to Twój brat, jasne, że chcesz mu pomóc. – powiedziała, uśmiechając się lekko. Bała się, że usłyszy coś znacznie gorszego… Że stało się coś poważniejszego… Dwa, trzy dni, to wcale nie było tak wiele. Rozumiała, że chce pomóc młodszemu bratu. Dla niej coś takiego również byłoby naturalne.

            - Nie masz nic przeciwko? – zapytał.

            - Pewnie, że nie. Rozumiem… Z resztą, Paddy, ja nie jestem małym dzieckiem, naprawdę całkiem dobrze sobie sama radzę. Odetchnął z ulgą…

...

Naprawdę czuł się z tym parszywie, ale nie miał innego wyjścia. Gdyby powiedział, o co tak naprawdę chodzi, to… Lepiej, żeby to nie wyszło. Cały czas gryzła go rozmowa z rodzicami Meg. Nie mógł tak tego zostawić. Cały czas słyszał głos jej ojca, że jest parszywym draniem… Że najpierw zrobił jej dziecko, potem zostawił, spowodował, że poroniła… Powiedział Joy, że ją wybrał… Może i tak było, ale nie potrafił pozbyć się tego uczucia, nie potrafił się pozbyć ze wspomnień, Meg. Ona nadal gdzieś tam była… Może na zupełnie innych warunkach, ale Joy z pewnością by tego nie zrozumiała. Nie zrozumiałaby także, że musi się jeszcze raz rozliczyć z własną przeszłością… Dla niej, to oznaczałoby tylko jedno, a dla niego… coś kompletnie przeciwnego.

            - Paddy… - usłyszał jej głos. – Myślałeś już… - zaczęła, ale nie dokończyła.

            - O czym? – zapytał, unosząc lekko głowę. Spojrzał wprost w jej oczy… i zobaczył delikatne rumieńce na jej policzkach. Uniósł lekko brwi do góry, zdziwiony jej reakcją.

            - O założeniu rodziny… - wybąkała lekko zawstydzona. Uśmiechnął się lekko, mrużąc swoje oczy. Na jego czole pojawiły się zmarszczki. Uniósł się gwałtownie, a następnie oparł swój ciężar na przedramionach, sprawiając, że Joy leżała pod nim.

            -  Chcesz zacząć od razu? – zapytał, mrugając do niej. Jedna z jego dłoni już błądziła w okolicach jej uda.

            - Nie to miałam na myśli… - wydukała. Westchnął ciężko… No tak, tego mógł się spodziewać. Położył się na boku, wpatrując się w jej oczy. – Chodziło mi to, że… no wiesz… po zaręczynach planuje się ślub… albo coś. Nie myślałeś o tym? – słysząc jej pytanie, zrozumiał, że… nie. Że wcale o tym jeszcze nie myślał. Nie tak na poważnie. Owszem były jakieś bardzo dalekosiężne plany, ale nigdy właściwie o tym nie rozmawiali. Co jakiś czas wspominali o czymś… O tym, że kiedyś chcieliby mieć dzieci… Ale to nadal było w formie, „kiedyś”, a nie „teraz”.

            - Myślałem. – odpowiedział, wbrew własnym myślom. Ten temat… zdecydowanie nie był… Był tym, który chciał jeszcze na jakiś czas odłożyć. Zwłaszcza teraz, dopóki nie wróci. Czuł, jak coraz bardziej zaczyna się gubić, jak wszystko w jego życiu się zmienia, a on zwyczajnie nie ma na to żadnego wpływu. To wszystko działo się zdecydowanie zbyt szybko…

            - Ja ostatnio też… - powiedziała. – To znaczy… Ja wiem, że ja mam jeszcze studia, ale… Chciałabym już tak prawdziwie. A tak… mieszkamy razem, jesteśmy razem, śpimy ze sobą – zarumieniła się jeszcze bardziej, jakby te słowa wyszły z jej ust zupełnie wbrew jej woli. – Chciałabym żeby wszystko było prawidłowo, tak jak powinno być…

            - Kochanie, ja też chcę…  - powiedział. – I obiecuję, że jak tylko wrócę, to wszystko ustalimy. – dodał.

            - Nie wydajesz się być tego pewny… - widziała to po wyrazie jego twarzy… jakby bardziej mówił to, co ona tak bardzo pragnie usłyszeć, niż to, co faktycznie myśli.

            - Kochanie, po prostu jestem trochę zmęczony. Musiałem pogadać z paroma ludźmi dzisiaj… Angelo przyjeżdża tu niedługo z nową trasą koncertową. A skoro, ja tu jestem na miejscu, to pozałatwiam wszystko, żeby on nie musiał się tłuc godzinami samochodem, a potem jeszcze wracać po nocach. Tak będzie znacznie szybciej i prościej.

            - To musisz być głodny… - podniosła się szybko. – Przecież obiad jest gotowy. – pociągnęła go za rękaw, żeby i on również wstał. 

            - Ty idź… ja zaraz przyjdę. Muszę tylko jeszcze gdzieś zadzwonić. – powiedział, uśmiechając się do niej ciepło. Poczekał, aż Joy wyjdzie z pokoju, a następnie wybrał znany już na pamięć numer. Jeden sygnał, nikt nie odebrał… drugi, również nie… Dopiero przy trzecim usłyszał charakterystyczne kliknięcie, a po drugie stronie odezwał się znajomy głos.

            - Po co dzwonisz? – kobiecy głos.

            - Cześć, Kate. – odpowiedział. Była pierwszą, poza Meg, osobą w jej rodzinie, która go polubiła, ale nawet ona miała do niego pretensje za jego późniejsze postępowanie. I bynajmniej nie miał o to, do niej żalu. Miała do tego pełne prawo.

            - Chciałem zapytać, jak się czuje Meggie? – zapytał. Już tyle razy odbywali tę rozmowę, że znał jej przebieg niemal na pamięć.

            - Chłopie, nie było Cię kiedy była w ciąży, potem nagle raz udaje Ci się jej pomóc i myślisz, że wszystko jest ok.? – lekko odsunął telefon od ucha.

            - Nie, Kat, wcale tak myślę. – powiedział. – I właśnie dlatego dzwonię. – dodał. – Nie chcę znowu uciekać. Chcę jej pomóc, nawet jeżeli niewiele będę mógł zrobić…

            - Teraz, jedyną pomocą, jaką możesz jej dać, to święty spokój. Zostaw ją, daj jej zapomnieć, ochłonąć. Każde wspomnienie o Tobie, tylko jeszcze bardziej jej wszystko utrudnia, nie rozumiesz tego?

            - Nadal nie wychodzi z łóżka? – zapytał. Miał taką cholerną nadzieję, że jednak tak nie jest… Że chociaż powoli, to jednak zaczyna wracać do życia. Bał się o nią, nadal się o nią bał… Nie potrafił tego zmienić.

            - Dzisiaj, pierwszy raz, udało mi się ją wyciągnąć na spacer do lasu! Pierwszy raz, rozumiesz? Dopiero pierwszy raz po miesiącu! A wszystko przez Ciebie! – jej głośny krzyk aż roznosił się echem w aparacie.

            - Katie, to nie była moja wina… Owszem, nie zachowałem się wtedy w Berlinie, tak jak powinienem, to prawda, ale to nie moja wina, że nic nie wiedziałem o dziecku. Nikt mi o tym nie powiedział. Dowiedziałem się dopiero w szpitalu, że była w ciąży. – próbował się jakoś tłumaczyć.

            - I ja mam uwierzyć w te brednie, tak? Mama dzwoniła do Patricii w Święta… Wtedy nam powiedziała, od razu dzwoniliśmy, żeby siostra się z Tobą skontaktowała i żeby Ci powiedziała. Musiałeś wiedzieć!

             - Patricia? – zapytał. Patricia wiedziała? Wiedziała i nic mu nie powiedziała? Wziął głęboki oddech. Dlaczego? – Ja nic nie wiedziałem, przepraszam. Nic mi nie powiedziała… Nie było mnie w Święta w domu, przyjechałem dopiero przed Sylwestrem… Nic nie wiedziałem, Kate, uwierz mi.

            - Obiecała, że Ci powie, Paddy, musiałeś wiedzieć! – jej ton głosu był wyraźnie podniesiony.

            - Nic nie wiedziałem, Kat, dowiedziałem się dopiero, gdy Meg wylądowała w szpitalu.. Zadzwoniła wtedy do mnie, płakała, pojechałem do niej w środku nocy… Gdy wszedłem do mieszkania, znalazłem ją w sypialni… prześcieradło było całe zakrwawione. Nie wiedziałem co się stało. Dopiero, gdy przyjechało pogotowie, mówili coś o poronieniu… O tym, że może stracić dziecko, jeżeli szybko jej nie zabiorą. O niczym nie miałem wcześniej pojęcia. – mówił.

            - Naprawdę nic nie wiedziałeś? – zapytała, Kate. Może faktycznie nic nie wiedział… Mogła Paddy’emu wiele zarzucić, ale chyba nie to, że nie potrafił ponosić konsekwencji za swoje czyny.

            - Naprawdę. – potwierdził.

            - Z resztą nieważne… To i tak nic nie zmienia. Na razie sobie odpuść, daj jej odpocząć, poukładać sobie wszystko w głowie. Ty masz swoje życie… Ona swoje właśnie straciła, więc daj jej czas, aby odnalazła je gdzieś w sobie.

            - Przyjadę w weekend. – powiedział.

            - Ale…- zaczęła, ale nie zdążyła dokończyć. W słuchawce rozległ się charakterystyczny dźwięk wolnego sygnału. Rozłączył się. Cholera!

…

            - Kochanie, obiad już jest gorący! – usłyszał głos dochodzący z kuchni. Potrząsnął mocno głową, odrzucając od siebie wszystkie swoje myśli. Teraz pora na nową maskę…

            - Już idę, kochanie! – odkrzyknął, odkładając telefon na stolik, stojący obok łóżka, a następnie wolnym krokiem wyszedł z sypialni. Rozmowę z Kate zepchnął na kraniec swojego umysłu… Nikt nie może wiedzieć.