Rozdział LXXXV

LXXXV

I'm glad I'm not you

            - Wejdź. - powiedział, otwierając przed nią drzwi mieszkania. Powoli przekroczyła próg i stanęła niepewnie w przedpokoju, rozglądając się wokół. Oparła się o ścianę... Była zmęczona, bolała ją głowa, bolało ją serce... Paddy wszedł tuż za nią do pomieszczenia, a za nim również Joy. Miała wrażenie, że i dla niej ta sytuacja nie jest najłatwiejsza.

            - Pójdę zrobić coś do picia. - powiedziała i bardzo szybko ewakuowała się w stronę kuchni. Wzięła czajnik, nalała do niego wody i postawiła na gazie. Oparła się o blat kuchenny. Przez ścianę słyszała głos Paddy’ego, który właściwie non stop coś mówił. Na dworze powoli zaczynało się robić szaro. Zbliżał się wieczór... Wieczór we troje. Uśmiechnęła się gorzko do siebie. Nigdy ta sytuacja nie była dla niej łatwa. Zawsze czuła nad sobą wizję bycia tej drugiej... Od początku, kiedy poznała Paddy’ego... Meg właściwie była z nimi od początku... Od wtedy, kiedy jeszcze jako zwykła koleżanka, przyjaciółka wysłuchiwała jego pokręconej miłosnej historii, poprzez jego przyjazd do Berlina i noc, której skutki do dzisiaj były widoczne, do zaręczyn, wspólnego mieszkania, aż do teraz... Wszędzie była Megan... Dobrze zdawała sobie z tego sprawę... może nawet jeszcze lepiej niż wcześniej. Do kuchni, wolnym krokiem wszedł Paddy.

                        - Kawa? - zapytała go, przyglądając się jego podkrążonym oczom. Ostatnio nie spał dobrze. Potrafił pół nocy przesiedzieć w salonie, brzdąkając coś na swojej gitarze. Wczoraj przebudziła się, gdy było dobrze po drugiej w nocy. Usłyszała dźwięki wydobywające się z szarpanych strun instrumentu. Na boso, przeszła do pokoju i stanęła na chwilę w progu. Paddy siedział na kanapie, trzymając na kolanach gitarę, raz po raz trącając jej struny. Z jego gardła zaś wydobywał się lekko zachrypnięty głos.

Don’t be so unhappy

Your life has just begun

Don’t be so unhappy

There wors, that can’t be won

Był tak pochłonięty swoję muzyką, że nawet jej nie zauważył. Z resztą, może i dobrze... Przez chwilę przysłuchiwała się dźwiękom wydobywającym się instrumentu. Były smutne... Jego głos również był smutny. Miała wrażenie, że gdyby tylko podeszła bliżej, zobaczyłaby łzy spływające po jego policzkach. Niemal czuła drżenie jego głosu na swoich palcach... Nie chciała burzyć tej jego chwili samotności... Wiedziała, że na swój własny sposób próbuje się uporać z tym, co właśnie dzieje się w jego życiu. Przecież dla niego to wcale nie było łatwiejsze... Dowiedział się o tym, że... zostanie ojcem na kilka godzin przez śmiercią własnego dziecka. To musiało być dla niego straszne przeżycie. Mimo, że starał się to za wszelką cenę ukryć, to ona widziała to w jego oczach, że dla niego to wcale nie jest takie obojętne. Rozkleił się właściwie tylko ten jeden raz, kiedy przyszedł po nocy spędzonej na zimnym szpitalnym korytarzu, zaraz po tym wszystkim, zaraz po tym, jak dowiedział się o tym, że Meg straciła to dziecko... Wtedy zeszły z niego emocję i pokazał prawdziwą twarz... Pokazał swój ból, cierpienie, strach...a potem przywdział maskę, która ukrywała jego uczucia przed światem. Tylko, że ta maska miała wycięte oczy, przez które ona widziała wszystko tak wyraźnie, jakby przed chwilą wyczytała to z ruchu jego warg. Nadal przede wszystkim była jego przyjaciółką, była kimś, na kim mógł polegać...

Daddy gave you hard time

Forgive me for being

So dump, deaf and blind…

Słuchała jego głosu, nie mogąc oprzeć nie wrażeniu, że śpiewa o sobie... Że śpiewa o tym, że to przez niego,... że przez niego, jego własne dziecko nie żyje... dlatego, że on nie potrafił być dla niego ojcem. Że obwinia się o całą tą sytuację. Chciała krzyknąć, że nie... że nie ma racji! Że po prostu tak jest, i nawet, gdyby wiedział, to nic by to nie zmieniło. Oparła się o futrynę, nie mogąc oderwać stóp od podłogi... a może tak naprawdę wcale tego nie chcąc.  

            - Joy? - usłyszała, jak zza mgły, głos Paddy’ego. Potrząsnęła mocno głowę, próbując pozbyć się wszystkich myśli, które jeszcze przed chwilą krążyły bezwolnie po jej głowie. - Joy? - ponownie jego głos rozbrzmiał w jej uszach.

            - Tak? - zapytała, blado się uśmiechając.

            - Coś  się stało? Gdzie tak odpłynęłaś? - zapytał, przyglądając się jej uważnie.

            - Po prostu się zamyśliłam. - odpowiedziała, odwracając się w stronę kuchenki. Z czajnika wydobywała się gęsta para. Wyłączyła gaz. Z szafki wyjęła trzy kubki. Do dwóch nasypała po dwie łyżeczki kawy. Przez chwilę stała nad trzecim, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. W jej ręku tkwiła wyciągnięta łyżeczka. Otrząsnęła się z zamyślenia dopiero po kilku minutach. Odłożyła łyżeczkę do zlewu, a do trzeciego kubka włożyła torebkę herbaty ekspresowej. Jeszcze raz włączyła gaz... Po kilku minutach po raz kolejny w kuchni rozszedł się dźwięk gwizdka. Zalała wrzątkiem trzy kubki. Jeden z nich, podała Paddy’emu.

            - Zaniesiesz Meg herbatę? - zapytała, podając mu drugi kubek. Wziął od niej naczynie i powoli podniósł się ze swojego miejsca przy stole.

            - Tak, zaniosę. - powiedział i skierował swoje kroki do swojej sypialni, gdzie przed paroma minutami zostawił Meg. Otworzył cicho drzwi i wszedł so środka. Leżała na łóżku, oddychając równomiernie. Jej ciało unosiło się i opadało w rytm oddechu. Podszedł do łóżka, postawił kubek na szafce obok. Czułym gestem odgarnął kosmyk włosów opadających jej na oczy. Spała. Uśmiechnął się lekko do siebie. Przynajmniej odpocznie, nie będzie myśleć, pomyślał. Przez kilka minut przyglądał się jej bladej twarzy i dosyć mocno zaznaczonym cieniom pod oczami. Musiała być wyczerpana... Przejechał kciukiem po jej policzku. Jej skóra była tak ciepła... Powoli podniósł się z łóżka, a następnie delikatnie przykrył ją kocem, który leżał na fotelu. Poruszyła się na łóżku, przekręciła głowę z westchnieniem, ale się nie obudziła... Powoli wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Przeszedł przez przedpokój do salonu, a następnie z powrotem do kuchni, gdzie ponownie usiadł na swoim miejscu przy stole i wziął w obie dłonie kubek z kawą. Joy siedziała naprzeciwko niego, popijając sporymi łykami gorący, gorzki napój.

            - Zasnęła. - powiedział cicho.

            - To dobrze. - odpowiedziała tylko, biorąc kolejny łyk kawy. Przełknęła napój, czując jak niemal parzy jej gardło. Między nimi zapanowała cisza... Cisza, jaka już dawno nie była ich udziałem... Jedna z tych niewypowiedzianych... Jakby każde chciało zachować własne myśli tylko i wyłącznie dla siebie. Jakby nie potrafili ich wypowiedzieć. Przez chwilę w ciszy, każde piło swoją kawę. Jednak ona opadała na nich niczym zasłona... coraz bardziej przytłaczając... więżąc. Blat stołu stał się nagle niezwykle interesującym, a kilka rozsypanych ziarenek cukru było czymś jeszcze bardziej fascynującym.

            - Jak ona się czuje? - zapytała, cicho, przerywając tą dosyć niezręczną sytuację.

            - Niewiele mówi o sobie. - powiedział. - Ma żal... chyba do wszystkiego i wszystkich wokół... Z resztą może nawet słusznie... Sam już nie wiem. Poza tym, zamknęła się w sobie.

            - Do Ciebie też? - zapytała.

            - Do mnie, chyba przede wszystkim. - powiedział gorzko, krzywiąc usta w grymasie.

            - Uważasz, że ma rację? - zapytała.

            - Może? - zapytał, chyba bardziej sam siebie, niż ją. - Może gdybym szybciej odebrał ten cholerny telefon, gdybym od razu jej pomógł, gdy przyjechałem do jej mieszkania, może gdybym wtedy w Berlinie zachował się inaczej... Gdybym nie poszedł z nią wtedy do łóżka... To wszystko nigdy nie miałoby miejsca. - dodał. Po jego twarzy widać było wyraźnie, jak bardzo bije się z własnymi myślami.

            - Myślisz, że lepiej, by było, gdyby to dziecko w ogóle nigdy nie istniało? - zapytała, wyraźnie zaskoczona tokiem jego rozumowania.

            - Może? - znowu bardziej chyba zapytał, niż stwierdził. - Byłoby łatwiej.

            - Nie wierzę, że naprawdę tak myślisz. Nie ty, Paddy. - odpowiedziała, patrząc na niego poważnie.

            - Dlaczego?  Widzisz, jak wszyscy się z tym męczymy. Nie tylko Meg, ja również, nawet ty. Dla wszystkich to było i nadal jest cholernie trudne przeżycie... Dobrze wiesz, że tak właśnie jest, Joy. Nie oszukujmy się. - miała wrażenie, że przez jego usta wypowiada się ktoś zupełnie inny. To nie był ten Paddy...  Wyraźnie słyszała żal i gorycz w jego głosie. Znowu zapanowała między nimi cisza. - Byłoby łatwiej. - powtórzył.

            - Łatwiej... ale to wcale nie oznacza, że lepiej. - odpowiedziała, mimo, że tak naprawdę miała ogromną ochotę przyznać mu rację. Byłoby zdecydowanie łatwiej, gdyby w ich życie ciągle nie wplątywała się Meg. Byłoby łatwiej, gdyby nie musiała oglądać Paddy’ego, który ją pociesza po stracie ich dziecka. Byłoby łatwiej, gdyby, Meg była kilkaset kilometrów stąd w Kolonii... Dla wszystkich byłoby znacznie łatwiej, gdyby cała ta historia nigdy nie miała miejsca... Ale jednak się wydarzyła, a oni musieli się zmierzyć z jej niełatwymi skutkami. Przełknęła ostatni łyk, niezbyt już ciepłego napoju i odstawiła kubek do zlewu.

            - Joy? - złapał jej rękę, splatając ich palce i nie pozwalając jej opuścić pomieszczenia.- Uważasz, że to złe? Że nie powinienem tak myśleć..? - w jego oczach widziała jeszcze jedno nieme pytanie... Czy to ja jestem zły? Czy to moja wina?

            - Nie mam prawa nikogo oceniać. - odpowiedziała, patrząc mu prosto w oczy.

            - Proszę Cię, powiedz. - odwzajemnił jej spojrzenie. - Czy to ja jestem zły? Czy to ja się aż tak zmieniłem...?

            - Nie, Paddy... Nie jesteś zły. - odpowiedziała. - To chyba ta sytuacja tak działa na nas wszystkich. - dodała, uśmiechając się do niego blado. Przyciągnął ją do siebie i posadził sobie na kolanach, wtulając jednocześnie głowę w jej ramiona. Delikatnie pogłaskała go przydługich włosach.

            - Cieszę się, że jesteś... - powiedział cicho. - Gdyby nie ty, już dawno bym się załamał. - dodał. Tylko przy niej potrafił się przyznać do własnych słabości, a przecież nawet przy własnym rodzeństwie zazwyczaj miał z tym problem. Ale przy niej... Wcale nie czuł się wtedy słaby, wręcz przeciwnie... W jej oczach, bez względu na wszystko, czuł się silny... W jej oczach widział siebie, jako kogoś znacznie lepszego, niż był w istocie.

            - Ja też się cieszę. - powiedziała, przytulając policzek do jego włosów. - Ja też się cieszę... - powtórzyła. Bo przecież żadna miłość nie jest łatwa... Tylko coś kompletnie bezwartościowego, przychodzi nam łatwo. O coś ważnego, czasem trzeba walczyć latami, nawet jeżeli wróg jest niewidzialny... Ale trzeba walczyć... I nigdy się nie poddawać, bez względu na wszystkie trudności, jakie napotykamy na drodze. Po prostu walczyć... Tylko tyle.... i aż tyle.