Rozdział XC

XC

I's over now

Było parę minut po siódmej, kiedy wsiadał do swojego samochodu. Czekała na niego dosyć długa droga, a jego jedynymi przyjaciółkami były, gorąca kawa i muzyka w radiu. Odpalił silnik i ruszył z piskiem opon. To wszystko było takie kompletnie nierealne. Jechał do Mülheim… znowu. Chciał… Musiał tam jechać. Musiał z nią porozmawiać… Musiał poukładać wszystko po raz ostatni, tak już na dobre. Nie lubił rozgrzebywać starych ran, ale nie było innego wyjścia. Musiał jeszcze raz się z nią spotkać, bez względu na to, jak bardzo to będzie bolało. I raz na zawsze podjąć właściwą decyzją… Teraz w jego głowie było jeszcze zbyt wiele myśli, zbyt wiele niewyjaśnionych kwestii, aby mógł pójść dalej. Musiał zamknąć pewien rozdział w swoim życiu na zawsze… albo ponownie go otworzyć. Z kompletnie nową rzeczywistością… Ale podjąć wreszcie jedną konkretną odpowiedź… miał na to całą drogę, a potem jej o tym powiedzieć…

…

Podjechał pod bramę sporego domku jednorodzinnego na obrzeżach miasta. Zgasił silnik, ale jeszcze przez kilka dobrych minut nie wychodził z samochodu. Liczył na to, że decyzja przyjdzie sama…, ale jej nadal nie było. Nadal był natłok myśli, wspomnień… żali. To nadal było skomplikowane. Wziął kilka głębokich wdechów, a potem wolnym ruchem otworzył drzwiczki samochód. Wysiadł na żwirowaną ścieżkę… pod podeszwami butów czuł przesuwające się drobne kamyczki. Pchnął furtkę, a następnie przeszedł kilkanaście metrów do drzwi domku. Nacisnął dwukrotnie dzwonek. Przez kilka minut nic się nie działo… A potem usłyszał szuranie butów po drugiej stronie, następnie szczęk zamka… Jeszcze nigdy, tak jak teraz, nie czuł, że drzwi otwierają się zdecydowanie zbyt wolno. Za nimi stała Kate. Była ubrana w jakiś szary dres… nawet nie zwrócił na niego specjalnej uwagi, myśląc zupełnie o czym innym.

            - Paddy. – powiedziała. To było stwierdzenie, nie pytanie. Przecież bardzo dobrze wiedziała, że się tu dzisiaj zjawi. Uprzedził ją… Mimo tego, że wiedząc, mogła utrudnić mu wszystko…

            - Cześć. – powiedział. – Mogę wejść? – zapytał, uprzejmie. Wypadało przynajmniej udawać, sprawiać jakieś pozory.

            - Przecież i tak tu wejdziesz… Albo przez najbliższą dobę będziesz czatował pod drzwiami. – powiedziała, otwierając szerzej drzwi i wpuszczając go do środka. – Rodziców nie ma. – uprzedziła jego pytania. – Przy nich, nawet byś tu nie wszedł. – dodała.

            - Dziękuję, Kat. – powiedział, zaskoczony. Tego zupełnie się nie spodziewał.

            - Jak już się uparłeś, to możesz z nią pogadać… Ale potem stąd wyjdziesz i więcej nie wrócisz. Nie chcę żeby po raz kolejny płakała. Już i tak sporo się nacierpiała. Dopiero powoli zaczyna funkcjonować.

            - Obiecuję. – powiedział.

            - Jest w swojej sypialni. Drogę znasz. – powiedziała i skierowała swoje kroki do kuchni. Dopiero, gdy usłyszał brzęczenie naczyń, otrząsnął się, a następnie wspiął po schodach na pierwsze piętro, gdzie mieściła się sypialnia Meggie. Drugie drzwi po lewej. Zapukał w nie cicho, ale nie słysząc żadnej odpowiedzi, powoli nacisnął klamkę. Wszedł do pomieszczenia. Siedziała przy komputerze, odwrócona do niego tyłem… Nawet nie zauważyła tego, że ktoś właśnie wszedł do pokoju. Przez chwilę rozglądał się wokół… Nic się nie zmieniło, odkąd był tu lata temu. Kolor ścian nadal był tak soczyście błękitny, jak jej oczy. Ta sama biała komoda stała pod przeciwległą ścianę. Jakby na chwilę przeniósł się w czasie…

            - Cześć, Meggie. – powiedział cicho, nie chcą niszczyć tej spokojnej atmosfery panującej w pokoju. Odwróciła się gwałtownie, słysząc swoje imię. Swoje imię wypowiadane tym głosem. Głosem, który poznałaby zawsze i wszędzie. Był tak silnie zakodowany w jej umyśle… głos jej anioła. Anioła i diabła. Wroga i jednocześnie przyjaciela. Gdy się odwróciła, jej źrenice były mocno rozszerzone.

            - Paddy… - nawet nie potrafiła krzyknąć z zaskoczenie. Z jej gardła wydobył się jedynie ledwo słyszalny szept. – Co ty tu robisz? – zapytała, nadal kompletnie zdezorientowana.

            - Chciałem się dowiedzieć, jak się czujesz. – powiedział, podchodząc bliżej niej. Usiadł na kanapie stojącej obok biurka, tuż pod oknem. Przez chwilę oboje przyglądali się sobie, wsłuchując się w bicie własnych serc.

            - W  porządku. – odpowiedziała, odwracając wzrok. Była wycofana, zdystansowana… jakby wszystko wokół, działo się gdzieś obok niej. Ale była spokojniejsza… może jeszcze nie tak do końca, wszystko na pewno musiało być w niej jeszcze żywe, ale widział, że przynajmniej stara się jakoś wrócić do życia. Na razie po prostu przyglądając mu się z boku, ale jednak… Rodzina, tutejszy spokój, zdecydowanie musiały mieć na to wpływ… Niemal żałował swojej decyzji, aby została z nimi na kilka dni w Berlinie. Może gdyby przywiózł ją tu od razu, może wtedy wszystko byłoby łatwiejsze? Może właśnie jej byłoby dużo łatwiej poskładać te wszystkie kawałki swojego serca, które się rozprysły?

             - Lepiej wyglądasz, Meggie. – powiedział, kładąc dłoń na jej dłoni, która spoczywała na blacie biurka. – Niż…

            - Niż wtedy u… - zawiesiła głos. Chciała powiedzieć „u Ciebie”, ale to nie byłoby zgodne z prawdą. – u Was. – dokończyła. – Tu powoli zapominam. Może nie tak szybko, jakbym chciała, ale… Jakoś się udaje.

            - Bardzo się cieszę, Meggie. – powiedział cicho, uśmiechając się do niej. A ona, po raz pierwszy od tygodni odwzajemniła jego uśmiech. – Z resztą… zobaczysz, jeszcze wszystko będzie tak jak być powinno. Będziesz jeszcze szczęśliwa… zasługujesz na to, pewnie dużo bardziej niż niektórzy.

            - Ja już nie chcę być szczęśliwa… Szczęście kiedyś się kończy, a ja już mogę nie dać sobie rady z kolejnym zaczynaniem wszystkiego od nowa.

            - Nie mów tak, Meg. Wszystko będzie dobrze. Znajdziesz kogoś, kto będzie Cię kochał dużo bardziej niż ja… Kogoś z kimś będziesz szczęśliwsza, niż ze mną, zobaczysz. – powiedział, patrząc prosto w jej błękitne oczy.

            - Tylko z Tobą, potrafiłam być szczęśliwa… Nigdy później się nie udało. Szkoda tylko, że tak późno zdałam sobie z tego sprawę. Gdybym wtedy zachowała się tak, jak powinnam, gdybym nigdy nie odeszła, to… Może mały Patrick byłby na świecie… i byłby szczęśliwym dzieckiem obojga rodziców. Coś po prostu poszło nie tak… Ale może tak właśnie miało być? Może potrzebna mi była taka lekcja? Żebym nauczyła się szanować to, co mam… Bo to zawsze może zniknąć. – pojedyncze łzy zaczęły skapywać z jej rzęs. Czuła jak się łamie… zbyt długo się trzymała. Spokój kiedyś musiał zniknąć… Żałowała tylko, że on po raz kolejny widzi, jak płacze. Przecież ostatnio tylko taką ją widział… A przecież za wszelką cenę, chciała mu pokazać, że jest silna… Odwróciła się od niego… Wzięła kilka głębokich wdechów, a potem dłonią otarła mokre policzki.

            - Przy mnie nie musisz udawać, Meggie. – powiedział. Podniósł się ze swojego miejsca i kucnął przed nią. Dłonie oparł na jej kolanach. – Możesz płakać… czasem trzeba, czasem łatwiej pozbyć się złych wspomnieć, a łzy na to pozwalają. – Te słowa sprawiły, że kolejne łzy spłynęły po jej twarzy. Podniósł się z ziemi… chwycił jej dłoń i przyciągnął jej wątłą postać do siebie. Już tyle razy wypłakiwała mu się na ramieniu… Tylko tyle mógł dla niej zrobić. – Obiecaj mi jedno… że jak spotkamy się za parę lat, to będziesz szczęśliwa… Będziesz miała męża, dzieci, dom, psa… Co tylko będziesz chciała. Daj sobie szansę na szczęście, Meggie.

            - Tylko dlaczego ja nie potrafię go znaleźć? – zapytała. – Dlaczego ono za każdym razem ode mnie ucieka? Dlaczego prześlizguje mi się między palcami? Dlaczego nie potrafię go utrzymać? – pytania niczym lawina spadły na niego, wyraźnie go przytłaczając… Nie miał na nie odpowiedzi. Słowa pocieszenia wydawały się mu być zupełnie nie na miejscu.

            - Znajdziesz. – powiedział tylko, jeszcze mocniej przytulając ją do siebie.

            - Bez Ciebie nie znajdę… - wydukała wprost w jego koszulę.

            - Ze mną tym bardziej nie, Meggie. – odpowiedział. – Jesteśmy już kompletnie innymi ludźmi. Oboje się zmieniliśmy. Dojrzeliśmy.

            - Przecież kiedyś mnie kochałeś! Tego się nie da tak po prostu wymazać z pamięci! A co by było gdyby, to dziecko się jednak urodziło? Czy wtedy też powiedziałbyś, żebym znalazła dla niego dobrego tatusia? – jej głos nabrał odrobinę ostrzejszych tonów.

            - Nie wiem co by było wtedy, Meg. – odpowiedział spokojnie.

            - Zostawiłbyś swoje dziecko? – zapytała otwarcie.

            - Wiesz, że nie… - powiedział.

            - Więc byłbyś ze mną tylko i wyłącznie ze względu na nie? – zapytała. Odsunęła się od niego, a następnie spojrzała prosto w jego oczy. Były ciemne jak nocne niebo. Tylko on miał tak czysto granatowe oczy… przepiękne. A jednocześnie tak głębokie, że mogłaby w nich utonąć, niczym w toniach oceanu. – Czy może byłbyś tylko jakimś weekendowym tatusiem, który przynosi drogie zabawki i płaci alimenty? – kolejne pytanie wymierzone w niego niczym policzek.

            - Nie wiem, Meg. – nadal usiłował zachować spokój, ale przychodziło mu to z coraz większą trudnością. Jej pytanie stawały się dla niego coraz bardziej niewygodne.

            - Już nic Cię w ogóle nie obchodzę? – zapytała.

            - Gdyby tak było, to nie było by mnie tutaj. Tylko właśnie planowałbym własne przyjęcie weselne. – powiedział ostrzej.

            - Co się z nami stało, Paddy? – zapytała. Nie spodziewała się, że zada właśnie takie pytanie… Mimo, że tak bardzo chciała znać na nie odpowiedź. Czy była kiedyś szansa, że ich historia mogła się potoczyć zupełnie inaczej… Czy gdyby wróciła wcześniej… później, czy była szansa, aby żadne z nich nie musiało mówić „Żegnaj”?

            - Chyba po prostu się wypaliliśmy… - powiedział. Sam już nie wiedział. Gdy był z Joy, wiedział, że to ona jest tą właściwą. Że to właśnie ona jest kobietą, z którą mógłby stworzyć normalny związek, normalną rodzinę. Ale gdy wracał tutaj… gdy stał obok swojej pierwszej miłości… wszystko się zmieniało. Ich miłość, związek… zawsze było serią wzlotów i upadków. Także z jego winy… Ale mimo to przez lata jednak potrafili w nim trwać. Potrafili być sobie wierni… W trudnych chwilach zawsze wiedzieli, że mogą na siebie liczyć… A potem ich historia się nagle ucięła. Stłamsił w sobie wszystkie uczucia… strącił tą miłość na skraj swojego umysłu, ale ona nadal gdzieś tam była i co jakiś czas przypominała o sobie. Potem pojawiła się Joy, a wraz z nią... taka prosta, zwyczajna radość. Z nią właściwie od początku było łatwiej… Wiedział, jaka jest, potrafił przewidzieć co powie, co zrobi… Poza tym jednym momentem, kiedy kazała mu wybierać… W pierwszym odruchu zwyczajnie się wystraszył… Że może coś stracić… Jego decyzja była szybka.. podjęta niemal automatycznie. Jakby wyrwana z jego świadomości. Wiedział, że była dobra… Taka, jaką powinno się podjąć… Jedyna prawidłowa, jedyna bezpieczna. Bo ich związek właśnie taki był… bezpieczny, spokojny, bez wzlotów i upadków.

            - Ale jednak tu jesteś… - powiedziała.

            - Może to sposób aby powiedzieć, żegnaj? – bardziej chyba zapytał, niż stwierdził.

            - Już tyle razy to mówiliśmy, a zawsze wracaliśmy w to samo miejsce.

            - Teraz też wrócimy… ale wtedy, gdy oboje będziemy mieli już normalne rodziny. – powiedział, wypuszczając ją ze swoich ramion. – Za 10 lat… W Berlinie, na Święta Bożego Narodzenia… - dodał. Jakiś czas później, zamykając za sobą drzwi, wiedział, że podjął jedyną właściwą decyzję. Wiedział to w momencie, gdy spojrzał w jej oczy... i pierwsze o czym pomyślał było to, że nie mają koloru zieleni. Że nie mają tych ciepłych iskierek, ani, że jej włosy nie mają koloru blond. To nie była Joy... to nie była też jego miłość... ona była wspomnieniem. Pięknym... ale tylko wspomnieniem.

I w tym miejscu mogę powiedzieć jedno… to już jest koniec… To był ostatni normalny rozdział tego NWR, po nim będzie jeszcze jeden, epilog. Mam nadzieję, że spędziliście na czytaniu tego opowiadania całkiem miłe chwile i nie żałujecie czasu, który na to wykorzystaliście. Może nie zawsze było idealnie, ale mogę szczerze powiedzieć, że w tą opowieść włożyłam całe swoje serce, całą swoją duszę i wszystkie swoje umiejętności. Dzięki NWR wiele się nauczyłam, i to nie tylko pisarsko, ale także życiowo… Zaczęłam postrzegać niektóre sytuacje życiowe w zupełnie innym świetle, niż do tej pory.

Dziękuję Wam czytelnikom… Tym, którzy komentowali, dzieląc się swoimi wrażeniami, ale także tym cichym, którzy jednak śledzili losy głównych bohaterów. Za to, że przez te kilka długich miesięcy byliście ze mną. Dzięki Wam, wiem, że było warto. Jesteście najlepsi! Dziękuję Riri, Anetce, Ani, Edytce, Kamili, Betsy, Oli i Ani... Byłyście ze mną najdłużej, najwierniej, więc Wam należą się szczególne podziękowania.

Riri... ty wiesz... Tyle razy, ile mi pomagałaś, wspierałaś, dziękuję Ci baaardzo :* Jesteś niezastąpiona.

I tak na zakończenie… Kiedyś może jeszcze tu wrócę, trochę z tym samym, trochę z czymś innym... Ale na razie czeka nas dłuższa przerwa. Pewnie trochę zawodzę, trochę siebie, trochę Was... Że jednak zmęczenie wygrywa, ale mam nadzieję, że jak wrócę, to nowa energia, także ta, którą cały czas otrzymywałam od Was, przybędzie, aby stworzyć coś jeszcze lepszego niż do tej pory.

Tak więc, nie mówię na razie „Żegnaj”, ale „Do zobaczenia

Jeszcze raz dziękuje Wam wszystkim, kocham Was.

Wasza M.D :*