Epilog

EPILOG

True Love

            - Kupimy gwiazdki? – zapytała drobna blondyneczka, podnosząc w rączkach pudełko pełne szklanych, złotych gwiazdek, które mieniły się pięknie w świetle lamp. Uśmiechnęła się w stronę mężczyzny stojącego kilka metrów dalej. – Tatusiu? – zapytała. Jej ciemnoniebieskie oczka potrafiły zmiękczyć każdego… tak samo jak spojrzenie rzucane spod długich jasnych rzęs.

            - Kochanie, ale przecież mamy podobne w domu. – powiedziała kobieta, podchodząc do dziewczynki. Obok niej kroczył czteroletni chłopczyk, który co chwila odgarniał rączką swoje długie włoski z czoła, które wyraźnie mu przeszkadzały. Jego czujne jasnozielone tęczówki bacznie przyglądały się wszystkiemu wokół. 

            - Ale te są inne. – wygięła usta w podkówkę. – Nasze są czerwone, a te są złote. Proszę, mamusiu. – skierowała swoje smutne spojrzenie w stronę blondynki stojącej obok, a widząc, że nic nie wskóra, odwróciła się w stronę mężczyzny. – Tatusiu? – zapytała.

            - No dobrze, kochanie. – uśmiechnął się do niej ciepło. Niemal w podskokach podbiegła do niego i rzuciła mu się na szyję. Przytulił ją mocno do siebie. – Ale uważaj, bo w końcu potłuczesz te bombki, zamiast je kupić. – mrugnął do niej, śmiejąc się. Jej dźwięczny śmiech rozniósł się po pomieszczeniu. Zeskoczyła z ramion ojca i tanecznym krokiem spacerowała wokół sklepowych półek. Blondynka podeszła do męża, dotknęła lekko jego ramienia.

         - Nie możemy na wszystko jej pozwalać, Paddy… Następnym razem może sobie zażyczyć konia. Wybudujesz wtedy stajnię? – jej ton głosu był lekko pobłażliwy… Tak naprawdę wcale nie była na niego jakoś specjalnie zła.

            - Czemu nie? Przynajmniej dzieciaki nauczyłyby się jeździć konno. – odpowiedział całkiem poważnie. Poczuł delikatnie uderzenie w ramię, a za jego uchem zabrzmiał radosny śmiech. – Żartowałem, Jo. – powiedział przygarniając żonę do siebie. Pocałował lekko jej policzek… Jej skóra nadal była tak samo satynowa, jak w dniu ich ślubu. A przecież minęło już tyle lat… Tyle wspaniałych lat. Spojrzał na dwójkę dzieci, kroczących obok nich. Ośmioletnia dziewczynka o prostych blond włoskach i granatowych oczach. Pierwszy owoc ich związku. Edith Patricia Kelly. Dobrze pamiętał ten dzień… To był 18 grudnia, tuż przed świętami… Pamiętał te nerwy, kiedy czekał na szpitalnym korytarzu i moment kiedy ją zobaczył… Tę najpiękniejszą istotkę w ramionach mamy. Obie były wtedy tak cholernie zmęczone… ale dla niego były najpiękniejsze na świecie. Łzy zaszkliły się delikatnie w jego ciemnych oczach… Odwrócił głowę lekko w prawo, ogarniając spojrzeniem swoją żonę, trzymająca rączkę małego chłopczyka... Obok Joy kroczył niespełna czteroletni Daniel Patrick Kelly. Jego syn. Był tak niesamowicie do niego podobny… Te same usta, nos, te same długie ciemne włoski… nawet gesty odziedziczył po nim… w ten sam sposób marszczył brwi… tylko oczy miał tak soczyście zielone jak jego mama. Nie mógł uwierzyć, że ich historia tak właśnie się skończyła… Gdy pojechał wtedy ostatni raz do Meg… Jego myśli nadal toczyły zażartą walkę… Dopiero będąc tam, na miejscu, patrząc w jej oczy… zrozumiał, że szuka w nich tych samych iskierek, co u Joy, że szuka cienia zieleni w jej tęczówkach, że szuka tego ciepłego uśmiechu, którym obdarowywała go Joy… I go nie znalazł. Właśnie wtedy, zrozumiał, że wróci do swojego nowego życia… Że ich miłość, mimo tego, że była piękna… jednak się skończyła, ich drogi się rozeszły… I on miał już swoją własną. Jego obecne życie wcale nie było jedynie pasmem szczęść i radości… Nie raz bywało różnie… Kłócili się jak każde stare, dobre małżeństwo, ale jednak zawsze byli razem, zawsze się wspierali. Potem pojawiły się dzieci… Najpiękniejsze dary, jakie mogli otrzymać od losu. Poczuł szarpnięcie za nogawkę spodni… Spojrzał w dół na swojego synka, który wyciągał do niego swoje drobne rączki. Pochylił się, a następnie wziął go w ramiona. Pocałował delikatnie czółko dziecka. Chwilę później, jedna z jego dłoni powróciła z powrotem do kobiecej dłoni. Uniósł ją do ust, a potem delikatnie pocałował palec, na którym tkwiła prosta obrączka z białego złota. Spojrzała na niego ciepło, splatając jeszcze mocniej palce ich dłoni.

            - Kocham Cię. – powiedział do niej.

            - Ja też Cię kocham, Paddy. – odpowiedziała.

         - A mnie, mnie? – zapytał malec, wymachując drobną rączką. Jego skrzywiona minka mówiła wyraźnie, że za chwilę się rozpłacze.

            - Ciebie też, kochanie. – odpowiedziała Joy, trącając nosem, zadarty nosek synka. – Najbardziej na świecie. – srebrzysty śmiech dziecka, najpiękniejszy dźwięk, jaki rodzic może usłyszeć. Ich życie toczyło się ostatnio swoim własnym, wyjątkowo spokojnym torem… Byli już 9 lat po ślubie… Tak wiele miesięcy spędzonych razem… czasem na śmiech, czasem na płaczu, czasem po prostu w ciszy. Znowu zaczął koncertować… Tym razem solowo, już bez braci i sióstr, ale było to dla niego niesamowite doświadczenie, mimo początkowych obaw… I jedyne czego żałował to, tego że tracił niektóre dni z życia własnych dzieci… Nie słyszał pierwszego słowa Danny’ego… nie widział, jak jego ukochana córeczka idzie na pierwszą lekcję w szkole. To były te ulotne chwile, których nikt nie był mu w stanie zwrócić, ale i tak był szczęśliwy… Tak jak nigdy. I nawet jeżeli czasem wracał do wspomnień, wracał do myśli o dawnym życiu… to było to już zupełnie coś innego. Tylko w tym roku… może myślał trochę więcej. Minęło już dziesięć lat… Odkąd ostatni raz widział Meg… Obiecała wtedy, że się spotkają, właśnie za 10 lat w Święta Bożego Narodzenia… Ale nie wróciła… I chyba nawet nie miał jej tego za złe… Może faktycznie tak było lepiej? Oboje mieli przecież już swoje życie, swoje rodziny… i tak było dobrze. Tak po prostu. Na jego twarzy zakwitł ciepły uśmiech...