Rozdział XLIX

XLIX

Last kiss - Taylor Swift

Obudziła się, gdy na dworze dopiero zaczynało wstawać słońce. Przez kilka minut nie otwierała oczu, wsłuchując się w jego równomierny oddech, w bicie jego serca. A jednak to nie był sen, ani wymysł jej chorej wyobraźni. Był tu. Prawdziwy on. Czuła ciepło jego ramienia, które otulało jej ciało. Wzięła głęboki oddech, wdychając zapach jego skóry. Wolno wypuściła powietrze z płuc. Rozwarła swoje powieki. Uśmiechnęła się delikatnie. Odchyliła lekko koc i uwalniając się z jego objęć, podniosła się z sofy, starając się robić to jak najdelikatniej i jak najciszej, aby go nie obudzić. Przykryła go ponownie i wolnym krokiem udała się w stronę kuchni. Przetarła zaspane jeszcze oczy i ziewnęła szeroko. Przeciągnęła się niczym kotka, stojąc na środku kuchni, mrucząc przy tym. Podeszła do szafki i wyjęła z niej kawę, którą wsypała do ekspresu. Już po chwili w całej kuchni rozszedł się aromatyczny zapach świeżo zmielonych ziaren. Westchnęła głęboko, zaciągając się mocnym, drażniącym zmysły zapachem. Po kilku minutach gorąca, parująca ciecz trafiła do kubka, a ona objęła go swoimi dłońmi. Ciepło kawy kontrastowało z chłodem kafelków na podłodze. Usiadła na krześle, podwijając nogi. Upiła łyk kawy. Przyjemne ciepło rozlało się po jej ciele. Uśmiechnęła się lekko. Od razu wszystko nabrało jaśniejszych barw. Nawet kuchnia, do której powoli zaczynało zaglądać słońce, tworząc piękne abstrakcyjne wzory na bieli ścian. Wpatrywała się w widok za oknem, w świat budzący się do życia, nie zdając sobie zupełnie sprawy z kogoś, kto wpatrywał się w nią, stojąc w drzwiach i opierając się o framugę.

...

Obudził się cały połamany. Do tego w pierwszym momencie nawet nie wiedział gdzie jest. Przez chwilę rozglądał się po pokoju, aż w końcu sobie przypomniał. Jest u Meg. W jej mieszkaniu. Przeciągnął się, czując ból niemal we wszystkich mięśniach. Spojrzał w bok, ale Meggie już nie było. Musiała wstać przed nim. Do jego nozdrzy dotarł wyraźny zapach świeżo parzonej kawy. Mocna czarna kawa o poranku. Miał wrażenie, że to jakieś déjà vu. Jakby cała ta historia z rozstaniem, z zakonem... z Joy, nigdy nie miała miejsca. Jakby cały czas był z Meggie. To były jego najpiękniejsze poranki. Kiedy budził się, tuląc ją w swoich ramionach, zanurzając twarz w jej pachnących włosach. Do tego mocny aromat dolatujący z kuchni wzmacniał wszystkie te wspomnienia. Tylko Meg zawsze piła tą samą kawę, co on. Poranne espresso po wspaniałej nocy. To było coś, czego chyba nigdy nie zapomni. Uśmiechnął się na samą myśl o tym. Powoli odsunął koc i podniósł się z posłania. Poskładał koc w kostkę i położył w roku kanapy. Wolnym krokiem przeszedł przez korytarz i stanął w drzwiach kuchni. Oparł się o framugę. Meg siedziała z podwiniętymi nogami na krześle, trzymając w rękach kubek z kawą. Widział jak wpatruje się w okno i niebieszczące się powoli niebo. Już dawno nie miał okazji tak jej się przyglądać. Właściwie niewiele się zmieniła. Jej włosy nadal były długie i falowane. Jej oczy tak samo błękitne. Może tylko była znacznie szczuplejsza niż wcześniej. Ta sytuacja... była trudna dla nich obojga. I tak naprawdę oboje byli jej winni. Przecież powinien dużo wcześniej zauważyć, że coś jest nie tak, że... coś ją gryzie. Znał ją..., a przynajmniej tak mu się wydawało i nie dostrzegł, że ona sobie nie radzi, że... A teraz wszystko wywróciło się do góry nogami. Nic już nie było tak, jak powinno. 

            - Paddy... - powiedziała cicho - Wstałeś już. - zobaczył na jej twarzy blady uśmiech.

            - Wstałem. - odpowiedział tylko. Nie wiedział kompletnie co w tej sytuacji mógłby powiedzieć. To wszystko było tak nierealne.

            - Kawy? - zapytała, a uśmiech na jej twarzy stał się trochę wyraźniejszy.

            - Poproszę. - powiedział i podszedł do stołu. Usiadł na krześle i przyglądał się jak Meg otwiera szafkę, z której bierze kubek, a następnie nalewa do niego gorącej jeszcze kawy. Nadal uśmiechnięta, podeszła do niego i wręczyła mu go. Ich dłonie delikatnie się zetknęły, a on miał wrażenie, że jej ręka wręcz parzy jego skórę. 

            - Dzięki - odpowiedział. 

            - Dziwnie nie? - zapytała. Spojrzał na nią odrobinę zaskoczony, bo właśnie wypowiedziała jego myśli. Tak, ta sytuacja zdecydowanie była dziwna. To, że siedzieli w tej samej kuchni, pijąc taką samą kawę, całkiem sami. 

            - Chyba masz rację - odpowiedział cicho. 

            - Zawsze tak będzie? - ponownie zapytała, wpatrując się intensywnie w jego oczy. Nie potrafił się odwrócić, jej tęczówki przyciągały go jak magnes. Błękitne jak letnie niebo, do tego z milionem iskierek, które błyszczały we wpadającym przez okno słońcu. 

            - Jak? - zapytał cicho.

            - Tak... dziwnie? - zapytała. - Nigdy nie będziemy potrafili normalnie rozmawiać? Tak jak kiedyś? W końcu przyjaciółmi też byliśmy, prawda?

            - Nie wiem, Meg - odpowiedział szczerze. - Po prostu nie wiem. - Ich historia była tak dziwna. I właściwie nawet nie miała końca z prawdziwego zdarzenie. Zawsze były tylko jakieś niedomówienia. To wszystko nadal w nich żyło, mimo, że oboje starali się jakoś od nowa ułożyć sobie życie. Przynajmniej on próbował. Umoczył usta w ciepłym, gorzkim napoju. 

            - Wiesz... - zaczęła powoli - myślałam nad tym, co mi ostatnio mówiłeś. I chyba... chyba masz rację. Teraz... teraz i tak by się nie udało. Nie dlatego, że kogoś masz, ale... nie potrafiłbyś mi zaufać... z resztą, nawet Ci się nie dziwię. - te słowa zadawały jej wręcz fizyczny ból, jakby nie potrafiły przejść przez jej gardło. - Przyjaźń... to chyba nie taki głupi pomysł. - miał ochotę się roześmiać.

            - Naprawdę sądzisz że to by się udało? - zapytał, patrząc jej prosto w oczy. - Myślisz, że skończyłoby się tylko na przyjaźni?

            - Nie wiem, Paddy, ale... nie chcę żeby tak było... żebyśmy się całe życie mijali, jakbyśmy się w ogóle nie znali. Jesteś dla mnie... kimś naprawdę ważnym, nie chcę tego tracić. Nawet jeżeli jedyną opcją jest przyjaźń. 

            - Wiesz, że to się nie uda. 

            - Dlaczego? - zapytała. - Jeżeli byśmy oboje... ja wiem, że to nie będzie łatwe po tym wszystkim, ale... - widział błaganie w jej jasnych tęczówkach. 

            - Cii - powiedział, kręcąc głową, położył jej palec na ustach. Zadrżała wyraźnie pod wpływem tego lekkiego dotyku. Rozchyliła usta, wydychając ciepłe powietrze. Przejechał delikatnie palcem po jej wargach. - Widzisz sama. Oboje reagujemy cały czas tak samo. To się nie skończy na przyjaźni. Przynajmniej nie teraz. 

            - To po co tu przyjechałeś? - zapytała otwarcie.

            - Właściwie to sam już nie wiem. - odpowiedział zgodnie z prawdę, spuszczając wzrok na blat stołu. Nie wiedział, nic już nie wiedział. Z jednej strony stała Megan, do której nadal coś czuł. I było to, to samo chore, obezwładniające uczucie. To samo szaleństwo. Ten sam przyspieszony oddech i niesamowite gorąco, kiedy była w pobliżu. Przełknął głośno ślinę. Z drugiej strony stała Joy. Jej radość, jej pogoda. To, że mógł jej ufać, to że był jej pewny. Tego, jak się zachowa, tego, że nie ucieknie. Był pewny jej siły i... stabilności. I sam już nie wiedział co jest dla niego ważniejsze. Przez chwilę wpatrywali się w siebie, nie mogąc, za nic odwrócić wzroku. 

            - W ogóle... - zaczęła - nawet nie zapytałam jak się czujesz. Jak nos? Nadal boli? - starała się jakoś zmienić temat na odrobinę łatwiejszy. 

            - Nie jest tak źle. - odpowiedział, właściwie dopiero teraz przypominając sobie o bólu. Wcześniej nawet nie zwrócił na niego uwagi.

            - Na pewno? - zapytała. Przyglądała się sceptycznie zaczerwienieniom widniejącym na jego twarzy. 

            - Jasne - uśmiechnął się do niej. Delikatnie dotknęła skrzydełek jego nosa, jakby sprawdzając czy znowu jej nie oszukuje. Jednak on nie czuł bólu, czuł tylko jej niesamowicie ciepłe dłonie i miękkość opuszków jej palców. Przymknął delikatnie powieki, upajając się tym dotykiem. Jakby nigdy nic się nie wydarzyło. 

            - Opowiedz mi o tej swojej Joy. - poprosiła go cichutko. Chciała za wszelką cenę udowodnić mu, że potrafi. Że umie powstrzymać własne emocje. Że jest w stanie pogodzić się z jego nowym życiem, bez względu na to, jak bardzo to będzie bolało. Otworzył szeroko oczy, patrząc na nią wyraźnie zaskoczony. Ostatnio, jak tylko o niej wspomniał, skończyło się to ogromną awanturą. 

            - Naprawdę chcesz tego słuchać? - zapytał.

            - Naprawdę. - odpowiedziała pewnie, uśmiechając się do niego.  

       - Joy... poznałem ją przez przypadek, w bibliotece. Pisała jakąś pracę. I tak jakoś... potem spotykaliśmy się coraz częściej... polubiliśmy się. Dużo rozmawialiśmy... co ja mam Ci jeszcze powiedzieć?

            - Zakochałeś się, prawda? - jej uśmiech zbladł lekko, ale nadal starała się zachować kamienną twarz, mimo, że jego słowa bolały. Dowodem na to, były jednak tylko jej zaciśnięte dłonie. 

            - Tak,... chyba tak.

            - Jest inna, niż ja, prawda? - patrzyła intensywnie w jego oczy, próbując z nich wyczytać coś jeszcze, coś czego nie chciał mówić. - To znaczy... nie chodzi mi o to, że jest blondynką, albo, że ma inny kolor oczu. 

            - A o co? - zapytał, chociaż wcale nie musiał. 

            - Nie byłbyś z nią, gdybyś nie był jej pewny. Gdybyś miał jakiekolwiek wątpliwości... nie po tym, co... nie po tym, co ja zrobiłam. Musisz naprawdę jej ufać. - już się nie uśmiechała, ale nadal starała się nie dać nic po sobie poznać. Nie chciała żeby po raz kolejny widział, jak płacze. - Jaka ona jest? - zapytała, a on miał ochotę się roześmiać, bo przed oczami stanęła mu Joy, która kiedyś zadała mu takie samo pytanie. Jaka ona jest? I nadal pamiętał dokładnie co jej wtedy odpowiedział. Wtedy wiedział co powiedzieć, a teraz... Teraz już nie był pewny. Z jednej strony nie chciał jej oszukiwać, a z drugiej tak bardzo nie chciał jej zranić. Nie, kiedy widział jak bardzo ze sobą walczy. 

            - Jest... lubię ją. Zależy mi na niej. Bardzo. - odpowiedział. - Jest... miła, sympatyczna. Dużo się uśmiecha. Jest takim promyczkiem. - uśmiechnął się sam do siebie - Sam nie wiem. I... tak, chyba masz rację, ufam jej. - słyszał ja wzdycha ciężko. 

            - Naprawdę mam nadzieję, że będziesz szczęśliwy. - powiedziała cicho, kładąc dłoń na jego dłoni. Chociaż raz czuła, że powiedziała prawdę, chciała, żeby przynajmniej on nie cierpiał, żeby był szczęśliwy. Nawet jeżeli ona nie mogła mu tego szczęścia dać. Przecież liczył się tylko on. Uśmiechnęła się do niego ciepło. Splótł lekko jej palce z własnymi, odwzajemniając jej uśmiech. Przez chwilę tak siedzieli, wpatrując się w siebie, ze splecionymi dłońmi. Potarł delikatnie kciukiem wierzch jej dłoni. Była tak ciepła, tak miękka, tak... Lekko przechylił się nad stołem i musnął swoimi wargami jej usta. Delikatnie, niemal niezauważalnie. Nie było już w tym tej samej namiętności, co ostatnio. Było coś zupełnie innego... Oparł własne czoło o jej, zatapiając oczy w błękitnych tęczówkach. Widział w nich te ciepłe iskierki. Byli tak blisko siebie, że mógł nawet policzyć drobne piegi na jej nosie. Uśmiechnęli się tylko do siebie. Ostatni pocałunek...