Rozdział LIII

LIII

 Fight against myself

Siedziała na sofie, przerzucając bezwiednie kanały w telewizorze. Paddy wyszedł, gdy jej jeszcze nie było w domu, i od tej pory się nie odezwał. Gdyby nie to, że w przedpokoju została jego torba, byłaby pewna, że już w ogóle tutaj nie wróci. Wgapiała się w jakieś idiotyczne reklamy, z których właściwie nic do niej nie docierało. Próbowała ułożyć to wszystko jakoś w swojej głowie. Czuła się jak w jakimś kiepskim melodramacie. Najpierw rozstanie, potem załamanie nerwowe, jego nowa partnerka, a na koniec on wraca i ustalają, że powinni się przyjaźnić. Miała ochotę sama śmiać się z siebie. Tu nic nie miało sensu. To, że ona wyjechała, to, że on wrócił. Już sama się pogubiła i nie wiedziała co o tym myśleć. Przypomniała sobie ich poranną rozmowę. Gesty, jego dotyk, pocałunek. I nie wiedziała czy to jest jeszcze właściwy moment na płacz, czy już na śmiech. A może śmiech przez łzy? Z rozmyślań wyrwał ją dzwonek do drzwi.

            - Już idę - krzyknęła w przestrzeń i powoli podniosła się z sofy, wzdychając ciężko. Przeszła przez salon, a potem przedpokój i przekręciła zamek w drzwiach. Pociągnęła mocniej klamkę, otwierając drzwi na oścież. Za nimi stał Paddy. Paddy, przemoczony. Z jego włosów kapały kropelki wody.

            - Wchodź, i to już! - miała wrażenie, że wyraźnie słychać w jej głosie strach - Przeziębisz się. - chwyciła jego ramię i wręcz wciągnęła go do mieszkania.

            - Nic mi nie jest - odpowiedział, przekraczając próg jej mieszkania. - Właściwie to przyszedłem tylko po torbę. 

            - Chyba zwariowałaś! Nie ma mowy, że cię tak wypuszczę. - odpowiedziała pewnie.

            - Daj spokój, Meg. Dobrze wiesz, że jest nam trudno przebywać w jednym pomieszczeniu, więc po co? Lepiej będzie, jak od razu stąd wyjdę.

            - Paddy... - zaczęła - To, czy jest trudno, czy nie... nie ma tu nic do rzeczy. Nie unoś się nie wiadomo czym. Bardzo Cię proszę. Nie musisz się martwić, nie rzucę się na Ciebie. Powiedziałam Ci wcześniej, że mogę się tylko przyjaźnić... i nie mam zamiaru się z tego wycofywać. A teraz wejdź normalnie,  napijesz się gorącej herbaty, a potem... jeżeli będziesz chciał to wyjdziesz, dobrze? Możesz to dla mnie zrobić? - patrzyła wprost w jego ciemno niebieskie tęczówki. Nawet dla niej ten ciąg kompletnie nic nie znaczących zdań brzmiał jak bełkot. Przymknął oczy i wziął kilka głębokich wdechów. Westchnął ciężko.

            - W porządku. - powiedział, a potem zdjął kurtkę i odwiesił ją na wieszak. Już czuł się dziwnie.

            - Chodź do kuchni. - powiedziała cicho, i nawet na niego nie patrząc przeszła do pomieszczenia. Podeszła do kuchenki, zdjęła z niej czajnik, do którego następnie nalała wody. Postawiła czajnik z powrotem na kuchenkę, włączając gaz. 

            - I jak tam? Udany wywiad? - zapytała, ponownie odwracając się w jego stronę. 

            - Taa... Bardzo. - odpowiedział. Nie miał pojęcia co właściwie powiedzieć. Gdyby nadal była jego dziewczyną, to pewnie by powiedział co się stało. Zawsze mówił jej o wszystkim, ale teraz... Teraz już chyba tak nie potrafił. 

            - Wszystko w porządku? - zapytała, wpatrując się uważnie w jego twarz.

            - Tak. Pewnie. - spróbował się uśmiechnąć. Przez chwilę oboje nic nie mówili, pogrążeni we własnych myślach. 

            - A kiedy wracasz do Francji? - przerwała ciszę kolejnym rzuconym pytaniem.

            - Nie wiem, jadę jeszcze do Kolonii. - odpowiedział.

            - Aha. - zapadła między nimi niezręczna cisza. - Na długo? 

            - Nie, raczej nie. Kilka dni, najwyżej. - odpowiedział.

            - Pewnie stęskniłeś się już za rodzinką?

            - No tak, dawno się nie widzieliśmy.

            - No tak. - odpowiedziała. Znowu ta natrętna cisza. Nawet nie potrafili normalnie spojrzeć sobie w oczy, bo od razu któreś z nich uciekało wzrokiem gdzieś w bok. Tą ciszę przerwał gwizdek czajnika. Odwróciła się do kuchenki, dużo szybciej, niż to było potrzebne. Wyłączyła gaz.

            - A może masz ochotę na gorącą czekoladę? - zapytała, patrząc gdzieś ponad nim. 

            - Może być. - odpowiedział, wpatrując się w swoje dłonie. Wyjęła z szafki dwa kubki i metalowe pudełko z sypaną gorącą czekoladą. Z szuflady wyjęła łyżeczkę i wsypała po trzy do obu kubków. Zalała proszek gorącą wodą i zamieszała oba napoje łyżeczką. Odwróciła się w jego stronę, trzymając kubek w ręce. Podała mu go. Chciała się uśmiechnąć, ale nie była pewna czy cokolwiek jej z tego wyszło. 

            - Jak tam w pracy? - tym razem, to on zaczął jakiś temat.

            - W porządku. - odpowiedziała. 

            - A tak właściwie to gdzie ty pracujesz? - zapytał, zdając sobie sprawę, że właściwie nic nie wie o jej obecnym życiu. A przecież rozstali się zaledwie kilka miesięcy temu.

            - Przy reklamie. - odpowiedziała - Duża firma. Z resztą nie będę Cię zanudzać.

            - Aha. - odpowiedział. Znowu brakowało im słów. Miał wrażenie, że ta rozmowa kompletnie nie ma sensu. Chyba nigdy nie rozmawiali ze sobą tak sucho jak teraz. 

            - No tak. Nic specjalnego. Praca jak praca. - znowu cisza. - A ty zamierzasz wracać jeszcze do muzyki? Piszesz coś? - tym razem to jej krok był następny. 

            - Sam nie wiem. Znaczy... coś tam piszę, ale wątpię czy się to do czegokolwiek nadaje. - powiedział. 

            - Na pewno jest świetne. - odpowiedziała. Zamoczyła usta w kubku z gorącą czekoladą. Przez chwilę zastanawiała się, czy faktycznie nie byłoby lepiej, gdyby wszedł tylko po torbę i wyszedł z jej mieszkania. Z pewnością byłoby zdecydowanie łatwiej. On też przełknął kilka łyków gorącego napoju. Po tej porannej rozmowie czuli się w swoim towarzystwie jeszcze dziwniej. Nie potrafili zebrać słów, jakby dopiero co się poznali, a oni przecież byli ze sobą kilka ładnych  lat.

            - Czy ja wiem czy świetne... - powiedział coś, właściwie tylko po to, żeby przerwać tą natrętną ciszę, która ciążyła i wręcz brzęczała w uszach. 

            - Planujesz jakąś nową płytę? - zapytała.

            - Na razie chyba nie... z resztą nie wiem, może... - cisza. Napiła się swojej gorącej czekolady. Czuła się idiotycznie, miała mu ochotę tak wiele powiedzieć, a bała się mówić cokolwiek. Głośno przełknęła gorący płyn. - A gdzie spędzasz Święta? - zapytał, kolejne pytanie kompletnie bez związku.

            - Jak zawsze. U rodziców.

            - No tak. - odpowiedział, właściwie dopiero teraz zdając sobie sprawę z głupoty swojego pytanie. Równie dobrze mógł ją zapytać o pogodę.

            - A ty przejeżdżasz do Kolonii na Święta? - uśmiechnął się lekko. Przynajmniej nie tylko on robił z siebie kompletnego idiotę. Ta rozmowa zaczynała przypominać jakąś kiepską tragikomedię. Miał ochotę wybuchnąć śmiechem. 

            - Tak, raczej tak. - odpowiedział tylko. Znowu cisza. Przez chwilę oboje pili swoją gorącą czekoladę, nawet na siebie nie patrząc. Jakby naczynia w ich własnych dłoniach, były czymś najciekawszym na świecie. 

            - Ładnie dzisiaj księżyc świeci, prawda? - zapytała i oboje w tym samym momencie wybuchli śmiechem. Przez kilka minut nie mogli opanować wesołości. On prawie spadł z krzesła na którym siedział, i tylko to, że wsparł się na blacie stołu, zdecydowało, że nie wylądował na podłodze. Ona natomiast już na niej siedziała, a na jej koszulce widniała przepiękna plama z gorącej czekolady. Nie mogła opanować własnego oddechu. 

            - Wiesz, że tylko czekałem na to, aż któreś z nas zacznie gadać o pogodzie? - nadal się śmiał, a jego oczy błyszczały znacznie bardziej niż wcześniej. 

            - Jak to się stało? - zapytała, a jej śmiech przycichł. - Że zaczynamy rozmawiać o głupotach? Jakbyśmy się pierwszy raz spotkali? 

            - Nie wiem. Chyba za długo się nie widzieliśmy. Do tego... ta rozmowa... rano.. Z resztą...W ogóle potrafimy jeszcze rozmawiać tak jak wcześniej?

            - Teraz chyba rozmawiamy. - odpowiedziała.

             - Tak myślisz? - zapytał. Dopiero teraz spojrzał jej prosto w oczy.

            - Nie wiem. Ale chciałabym móc z Tobą normalnie rozmawiać. - odpowiedziała cicho.  

            - Ja też, Meg, ja też. - odpowiedział, uśmiechając się do niej. 

Powoli podniosła się z podłogi i odstawiła kubek z czekoladą na blat. Odwróciła się ponownie w jego stronę, tym razem już z tym zazwyczaj typowym dla niej szczerym uśmiechem.

            - Chyba muszę się przebrać - powiedziała wskazując swoją pobrudzoną na brązowo białą koszulkę. 

            - Jak dla mnie wygląda dobrze. - powiedział całkiem poważnie, ale jego oczy się śmiały. Spojrzała na niego spod przymrużonych powiek i powoli wyszła z kuchni, udając się prosto do sypialni. Z górnej szuflady w komodzie wyjęła niebieską koszulkę z misiem i uroczym napisem „Hug me”, a następnie założyła ją na siebie. Spojrzała na drobną osóbkę widniejącą w lustrze, kręcąc głową. Była dorosłą kobietą, a wyglądała zupełnie jak mała dziewczynka. I chyba właśnie tak się dzisiaj czuła. Jak dziecko, które nie potrafi sobie poradzić z rzeczywistością, która nagle na nie spada.