Rozdział LV

LV

Nanana - Kelly Family

Nawet nie zwróciła uwagi, kiedy minęła północ. Dopiero gdy spojrzała na zegarek, zorientowała się, że powinna wreszcie położyć się spać, by jutro wstać do pracy. Potarła zaspane oczy. W mieszkaniu panowała niesamowita cisza. Wyłączyła komputer i podniosła się z krzesła. Wzięła z łóżka piżamę i wyszła z sypialni. Zatrzymała się na moment w drzwiach salonu. W rogu nadal paliła się lampa, a Paddy siedział na sofie, pisząc coś na kartce i nucąc pod nosem. Przez chwilę wsłuchiwała się w brzmienie jego głosu. Już tak dawno nie słyszała, jak śpiewa i musiała przyznać, że strasznie jej tego brakowało. Głos w głośnikach brzmiał zupełnie inaczej. Był czystszy, ale mniej naturalny, nie brzmiał jak... jak on.

- Możesz wejść - powiedział, nawet się nie odwracając.

- Nie chcę Ci przeszkadzać - powiedziała.

- Nie przeszkadzasz - powiedział, odwracając się w jej stronę. Powoli przekroczyła próg salonu, odłożyła piżamę na komodę i usiadła na brzegu kanapy, przyglądając się pokreślonej na wszystkie strony kartce.

- Piszesz coś? - zapytała.

- Próbuję. - odpowiedział, znowu coś notując.

- To znaczy, że jednak przeszkadzam. - powiedziała i powoli podniosła się z sofy. Dotknął jej dłoni, która spoczywała jeszcze na oparciu.

- Naprawdę nie musisz wychodzić. - powiedział, patrząc na nią.

- To co tam w takim razie masz? - zapytała.

- Na razie tylko jedną zwrotkę i refren. - powiedział.

- Zaśpiewasz? - zapytała. Tak bardzo chciała znowu go usłyszeć. - Proszę. - spojrzała na niego błagalnie swoimi błękitnymi oczami. Nie potrafił jej odmówić.

- Tylko, że nawet nie mam gitary. Tak trochę dziwnie będzie. Bez muzyki - powiedział, wahając się. Piosenka była dosyć jednoznaczna i nie będzie miała żadnych wątpliwości, że jest właśnie dla niej.

- Dla mnie może być. - powiedziała, uśmiechając się delikatnie. Odwzajemnił jej uśmiech.

- No dobra, niech Ci będzie, ale jest jeszcze kompletnie nieogarnięta. Zaczął cichym głosem: 

Here's the time

To go away

Here's the war

You cannot stay

Why  do you have to

Make me feel that way again

 

It's hard to stay with you tomorrow

I cannot go away from you ... tonight

It's hard to stay with you tomorrow

It's impossible to leave... the night

 

A potem już słowa popłynęły dalej same, a on nawet nie zwrócił na to uwagi. Po prostu wyrzucał z siebie wszystkie uczucia, wszystkie emocje, które gdzieś tam tkwiły na dnie jego serca. 

 

Here's the voice

That you can hear

Here's the lips

That says your name

Why do you have to

Make me feel like this… again

 

It's hard to stay with you tomorrow

I cannot go away from you ... tonight

It's hard to stay with you tomorrow

It's impossible to leave... the night

 

Kissing red, touching white

                                                Missing blue, saying LOVE

Now today, it is too late

For being here again

To come back home

With your words

It's hard to stay, impossible to go...away

Miała wrażenie, że pod jej powiekami zbierają się pojedyncze łzy. Przełknęła głośniej ślinę, wpatrywała się usilnie w jego usta, które śpiewały pojedyncze słowa, zdania. Gdy zamilkł, uśmiechnęła się blado, a po jej policzkach spływały słone krople. Właściwie nawet nie wiedziała dlaczego. Ta piosenka wcale nie była żadnym wyznaniem miłosnym, czy czymś podobnym. Była po prostu opowieścią, ich historią, ułożoną w prosty, a jednocześnie niesamowity tekst.

- Piękna - powiedziała cicho, patrząc w jego oczy. Tylko tyle, bo zwyczajnie nie potrafiła powiedzieć nic więcej. Z resztą tu chyba nie trzeba było niczego mówić. Bo piosenka mówiła wszystko, mówiła to, o czym on nie potrafił powiedzieć. Mówiła o jego uczuciach. Przez chwilę wpatrywali się w siebie. Dotknęła delikatnie dłonią jego ręki. - Będzie świetna na nową płytę - powiedziała przerywając ciszę. Podniosła się powoli ze swojego miejsca, na oparciu sofy.

- Poczekaj, Meg. - powiedział, łapiąc jej rękę.

- Muszę jutro wcześnie wstać, Paddy. - odpowiedziała, wyrywając dłoń z jego uścisku. - Powinnam iść się wykąpać i położyć spać. Tobie też radzę. Na pewno jesteś zmęczony. To był długi dzień.

- Czy możesz się na moment zamknąć? - zapytał otwarcie, patrząc w jej błękitne tęczówki. Nic nie odpowiedziała. - Meg... - zaczął po chwili - Posłuchaj. To co było między nami... to było dla mnie ważne. Naprawdę. Tylko, że...

- Wiem Paddy, nie musisz się tłumaczyć. Masz kogoś. Do tego mi nie ufasz. Nie wracajmy do tego. Tak będzie lepiej. Po prostu pójdźmy spać, ty rano wyjedziesz. Wrócimy do tego, co było. Tak będzie najlepiej. - powiedziała, przerywając mu. Nie mógł powiedzieć jej nic więcej, a ona nie chciała słyszeć tego z jego ust po raz drugi.

- Miałaś się nie odzywać. - powiedział.

- A chciałeś powiedzieć coś innego? - zapytała. Była pewna, że zna jego odpowiedź, ale tak bardzo się myliła.

- Tak. - powiedział tylko. Wziął głęboki oddech, potem powoli wypuścił powietrze i kontynuował. - Wiesz, że nigdy nie potrafiłem zrozumieć dlaczego odeszłaś? Co takiego się stało, że jednego dnia właściwie wszystko było w porządku, a następnego nagle zniknęłaś? Chciałem Ci się oświadczyć, wiesz? Wiesz, ile się naszukałem, żeby znaleźć ten idealny pierścionek dla Ciebie? W kształcie serca? - powiedział, patrząc jej prosto w oczy. Widział, jak jej oczy stają się błyszczące, jak zaciska z całych sił, pięści, jak zagryza wargi, powstrzymując szloch. - Wiedziałaś? Że tego cholernego ranka, wbiegłem do Ciebie do mieszkania z pierścionkiem, a znalazłem tylko idiotyczny liścik, który nie mówił kompletnie nic? - przerwał na moment, patrząc na łzy, spływające po jej policzkach. - I wiesz co jest najgorsze? Że nadal czuję się, jak tamten idiota. Bo za każdym razem, jak stoję obok Ciebie, to widzę to samo. Ten jeden list, twoje rozmazane pismo.

- Wiem, Paddy - powiedziała cichutko. - I nie mogę powiedzieć, nic więcej jak przepraszam.

- Nie chcę żebyś mnie przepraszała. - powiedział. - Może tak właśnie miało być? Może nie byliśmy dla siebie? Sam już nie wiem.

- Może... - zawahała się.

- Ale mimo to, nadal nie potrafię stąd wyjść. - przerwał jej - I nie wiem dlaczego. Powiedz mi, co takiego jest w Tobie, że zawsze wracam? - przełknął głośniej ślinę. - Co to jest, że zaczynam bać się samego siebie? Że tracę kontrolę? Dlaczego tak jest? Że bez względu na to, jak bardzo to boli, to nie potrafię Cię zapomnieć. - Czuł się lepiej, mogąc wyrzucić to z siebie. Nikomu tego tak właściwie nie mówił. Wiedział, że nie potrafiłby z nią być, nie teraz, ale mimo tego, coś go tutaj trzymało.

- Nie wiem, Paddy - wyszeptała, a on niemal czytał słowa z ruchu jej warg. Objęła się ramionami, próbując powstrzymać drżenie całego ciała. Było jej na przemian zimno, i gorąco. Wpatrywał się w jej drobniutką postać. Skulona, wydawała się być jeszcze bardziej maleńka, niż była w istocie.

- Z resztą... nie ważne - dodał.

- Może właśnie ważne. - powiedziała, pociągając nosem. Spojrzała prosto w jego oczy, podnosząc wzrok ze swoich bosych stóp. Podszedł do niej powolnym krokiem i objął ją mocno swoimi ramionami. Czuł, jak się trzęsie. Przez chwilę po prostu trzymał ją w swoich objęciach, a potem, delikatnie uniósł jednym palcem jej podbródek. Spojrzał na jaj drżące, blade usta. Przypomniał sobie ich smak dzisiejszego ranka. Smak mocnej czarnej kawy. Espresso. Zawsze wracał. Cholera! Nie potrafił inaczej. Przejechał palcem po jej gorącym policzku. Miał wrażenie, że jej skóra wręcz płonie. Dotknął opuszkami palców jej bladoróżowe wargi. Jeszcze ten jeden raz. Ostatni, obiecał sobie. Pocałował jej wargi, zatapiając dłonie w długich włosach. To nie było to delikatnie muśnięcie warg, które jeszcze tego ranka, miało być tym ostatnim. Przesunął dłonie na jej plecy, stapiając jeszcze mocniej ich ciała. Ich języki połączyły się ze sobą, tocząc zażartą walkę. Przesunął dłonie niżej, dotykając jej bioder. Czuł jak jej ciało powoli się poddaje, jak opada w jego ramionach, była tak blisko. Tak cholernie, tuż obok niego. Czuł jej palce, które muskały jego kark, wprawiając mięśnie w silne drżenie. Przesunął dłonie odrobinę wyżej, podnosząc delikatny materiał do góry. Wsunął dłonie pod jej obcisłą koszulką. Miała wrażenie, że jego dotyk pali, jakby przesuwał po jej ciele rozżarzonym węglem. Tak blisko. Odchyliła głowę do tyłu, przymykając oczy i poddając się całkowicie jego woli. Czuła rozgrzane usta na swojej szyi, potem na obojczyku. Jej oddech stał się ciężki. Z ust wyrwał się cichy jęk. Czuła gorąco, które paliło jej policzki, które powoli spalało całe jej ciało. Nie mógł oderwać ust od jej delikatnej, pachnącej skóry. Dłońmi błądził po jej plecach, co chwila zahaczając o zapięcie stanika, który wyraźnie mu przeszkadzał. Dopiero, gdy brakło mu powietrza, podniósł lekko głowę, patrząc prosto w jej oczy. Widział zamglone tęczówki, rozmarzone. Z tym niesamowitym ogniem. I był pewny, że jego oczy płoną równie mocno. Przesuwał delikatnie opuszkami palców po jej szyi. Nie potrafiła się powstrzymać. Nie teraz. Objęła dłońmi jego twarz, i zachłannie wpiła się w jego usta. Jak jej tego brakowało. Czuła jak odpływa i traci kontakt z rzeczywistością. Byli tylko oni, i nic poza tym się nie liczyło. Był tylko on i jego usta, które razem z jej nabrzmiałymi wargami, tańczyły dziki taniec. Nawet nie zorientowała się, kiedy zniknęła jej koszulka i została w samym biustonoszu. On również bardzo szybko pozbył się swojej koszuli, przy jej drobnej pomocy. Przesunęła dłońmi po jego torsie, czując jak pod jej dotykiem, napinają się mięśnie. Drżenie. Przesunęła dłonie na jego plecy, muskając je delikatnie swoimi szczupłymi palcami. Jej długie paznokcie wbiły się lekko w jego skórę, tworząc różowe szramy. Westchnął głośno. Jego gorący oddech muskał jej drżące ciało. Bezustannie czuła jego usta na swojej skórze. Czuła jego język, znaczący ścieżki na jej piersiach. Przesunęła dłonie na jego kark. Westchnęła ciężko, jeszcze mocniej zaciskając dłonie w jego włosach. Jeszcze moment. Przyciągnął ją mocniej do siebie, znowu zatapiając się w jej czerwonych ustach. Tylko chwila. Przejechała czubkiem języka po jego wargach. Przytrzymał mocnej jej szyję, aby nie mogła się odsunąć nawet na milimetr. Czuła ból, ale przyjemność była znacznie większa. Pogłębił pocałunek, splatając własny język z jej. Zacisnął dłonie w pięści we włosach tuż na jej karkiem. Jeszcze jedno muśnięcie warg. Jeszcze jeden dotyk. Oparła ręce na jego barkach, przesuwając dłońmi delikatnie w stronę jego szyi. Bliżej! Jeszcze! Wrzeszczało jego ciało. Oderwał wargi od jej zaróżowionej skóry.

- Każ mi przestać. - powiedział cicho, wpatrując się w jej pociemniałe oczy. Pokręciła przecząco głową, nie potrafiąc wydobyć z siebie głosu. Jęknął. Jeszcze raz zachłannie wpił się w jej usta. Jej dłonie błądziły po jego ramionach. Tylko chwilka. Przycisnął ją jeszcze mocniej do swojego ciała. Bał się, że jeszcze chwila i się nie powstrzyma. Już z wielką trudnością panował na sobą. Tylko moment. Ręce mu się trzęsły. Próbował usprawiedliwiać się sam przed sobą, właściwie nawet nie wiedząc po co. Nad jego ciałem, zaczynały przejmować kontrolę instynkty, których nie dało się opanować. Więcej! Jeszcze! Przesunął usta na jej szyję, znacząc językiem ścieżkę w dół, aż do jej piersi. Bliżej! Odchyliła się do tyłu, przyciskając jeszcze mocniej jego głowę do swojego ciała. Głośne westchnienie. Powrotna ścieżka do jej ust. Przejechał językiem po jej policzku. Musnął delikatnie jej ucho, przygryzając płatek. Tak bardzo chciała go błagać, żeby tylko nie przestawał. Wrócił do jej ust, muskając je delikatnie czubkiem języka. Ostatni. Jej język wysunął się delikatnie spomiędzy warg, łącząc się z jego. Jeszcze jeden pocałunek Jeszcze tylko ten jeden dotyk. Oderwał się od niej, oddychając ciężko. Oparł czoło o jej, łapiąc oddech. Jej tęczówki były prawie czarne. Widział w nich nieme błaganie, „Nie przestawaj”. Wiedział, że powinien się wycofać, podświadomość mu podpowiadała, że ktoś będzie cierpiał, ale on już nie potrafił się powstrzymać. Teraz liczyli się tylko oni, i rozkosz, jaką mogli sobie dać. Popchnął ją w stronę sofy. Sypialnia była zdecydowanie zbyt daleko. Jeszcze jeden pocałunek. Czuł jej rozpalone dłonie na swoim ciele. Jak przez mgłę słyszał westchnienia. Ubrania stały się tylko niepotrzebnym balastem. Bardzo szybko pozbył się jej spodni. Przejechał dłońmi po wewnętrznej stronie jej ud, przeciągły jęk wyrwał się z jej gardła, tylko potęgując jego doznania. Bliżej! Jeszcze! Krzyczało jego ciało. Ponownie wpił się w jej usta, przygryzając je delikatnie. Oderwała się od niego. Poczuł jej ciepły, wilgotny język na swojej szyi. Czuł jej gorący oddech. Westchnął ciężko. Popchnął ją, może odrobinę zbyt mocno, by położyła się na sofie. Widział w jej oczach obłęd. Przygniótł jej ciało własnym ciężarem.

- Paddy, proszę - wyszeptała. Czuł drganie jej oddechu.

- O co prosisz? - jego głos był ostry. Tak bardzo chciał się kontrolować.

- Błagam, zrób to wreszcie. - złapała jego dłoń, która była oparta tuż obok jej głowy i położyła ją na swoim ciele. Nie potrzeba mu było więcej. Jego ruchy stały się gwałtowne. Ale to wciąż było mało. Ona wciąż była zbyt daleko. Bliżej! Zaplotła nogi na jego biodrach, a dłońmi błądziła po jego plecach. Głośny krzyk wyrwał się z jej gardła, gdy poczuła go w sobie. Byle szybciej, byle dalej, byle mocniej! Na końcu zamknął jej usta natarczywym pocałunkiem, tłumiąc jej krzyk. I pociągnął ich dalej, aż do upragnionego celu. Przygryzła mocno jego wargę, czując metaliczny smak krwi. Ekstaza. Zatopiła paznokcie w jego plecach. Gdy jakiś czas później, leżał obok niej, czuł się spełniony. Muskał delikatnie opuszkami palców jej nagie ramię. Tylko rozum nie dawał mu spokoju. Jego oczy powoli wracały do normalnego odcienia. Wpatrywali się w siebie przez kilka dobrych minut, próbując unormować szybko bijące tętno. Ostatni. Tym razem, na pewno ostatni, pomyślał. Cholera, krzyknął w myślach. Oderwała się od jego ciała i zbierając z komody, piżamę, niemal wybiegła z pokoju i zamknęła się w łazience. Czuł jeszcze jej dłonie na swoim ciele. To co, mówił mu rozum, zdecydowanie różniło się od tego, czego pragnęło jego ciało. Rozum kazał zapomnieć, ale ciało wręcz błagało o jeszcze jeden pocałunek, o jeszcze jeden dotyk. O jeszcze jedną chwilę z nią. O jeszcze jedno zapomnienie. Przez kilkanaście minut, wpatrywał się w święcący wyraźnie księżyc, ale, gdy Meg godzinę później stanęła ponownie w drzwiach salonu, już spał. A we śnie widział płaczące zielone oczy. Uśmiechnęła się tylko do siebie blado, i otuliła go szczelniej kołdrą, a potem, gasząc za sobą światło, wyszła z salonu i weszła do sypialni. Padła na łóżko, ale długo nie mogła zasnąć. Odtwarzała non stop to, co przed chwilą miało miejsce, przypominała sobie każdy jego gest, każdy wydany dźwięk, aby nic nie zapomnieć. Aby móc kiedyś wrócić myślami do tej chwili. Zasnęła dopiero, gdy zaczął wstawać świt.