Rozdział LII

LII
 

ENJOY! :)

Never gonna break me down

Przez kilka dobrych minut, po wyjściu tej kobiety, siedział jeszcze przy stoliku, myśląc. Co się z nim tak naprawdę stało, że jej nie powstrzymał? Jeszcze parę miesięcy temu, zwyczajnie by wyszedł, nie oglądając się za siebie. Albo zrobiłby tej babie taką awanturę, że nie wiedziałaby jak się nazywa, a dzisiaj? Jakby nigdy nic wszedł w jej grę. A co zaskoczyło go jeszcze bardziej, podobało mu się to. Podobała mu się jej pewność siebie, bezczelność, to, że nie czekała na pozwolenie, tylko brała to, czego chciała. Potrząsnął mocno głową, próbując odgonić od siebie wszystkie myśli. To było złe. Ale jakie przyjemne - krzyczało coś wewnątrz niego. Potarł palcami skronie. To wszystko było zdecydowanie nie na jego głowę dzisiaj. Ta kobieta... budziła w nim coś..., o czym chciał zapomnieć. Nie chciał już do tego wracać. To zdecydowanie był taki okres jego życia, jakiego żałował najbardziej. Był wtedy młody i głupi. A do tego myślał, że wszystko mu się od życia należy. Nadal doskonale pamiętał wszystkie te awantury w domu, pamiętał karcący wzrok Kathy, kiedy wracał nad ranem do domu, w bynajmniej nie najlepszym stanie, pamiętał wszystkie te artykuły w brukowcach, zdjęcia z fankami, które zawsze były zrobione w odpowiednim momencie. Tylko jedno ujęcie, a tak wiele potrafiło zniszczyć. Nie chciał do tego wracać. Ale Aurelie sprawiała, że znowu czuł się jak tamten szczeniak. Wziął głęboki oddech, a potem skinął na kelnera i poprosił go o rachunek. Wyciągnął z kieszeni telefon i wybrał numer młodszego brata. Pierwszy sygnał... nic. Drugi sygnał... też nic. Dopiero po trzecim usłyszał w słuchawce głos Angelo.

            - No cześć braciszku! - jak zawsze radość rozsadzała go od środka. Tylko on potrafił być aż tak optymistycznie nastawiony do świata. 

            - No hej, co tam u Was słychać? - zapytał. 

            - A w porządku, dzięki. A właśnie sobie siedzimy, tak rodzinnie, Kira szykuje jakiś pyszny deser dla wszystkich. A u Ciebie?

            - Też w porządku - odpowiedział tylko. 

            - Ale chyba nie tylko po to dzwonisz, prawda? Paddy nie znamy się od wczoraj. Coś znowu zmalował? - zapytał, śmiejąc się Angelo.

            - Nie mogę zadzwonić do własnego brata i spytać co u niego? 

            - Jasne, że możesz. Tylko, że... to tak jakby... trochę nie w Twoim stylu. A przynajmniej ostatnio. Dzwoniłeś tylko, jak coś się stało. Więc w sumie niewiele tego było.

            - Nadrabiam?

            - Taa - sceptycznie odpowiedział Angelo - No to co jest?

            - Miałem dzisiaj wywiad. - odpowiedział. 

            - A po co Ci on? Myślałem, że chcesz unikać prasy i dziennikarzy? - Angelo był wyraźnie zaskoczony.

            - Nie miałem innego wyjścia... sami do mnie zadzwonili. Wiesz, że jakbym odmówił to miałbym piekło. 

            - Bez tego, też masz nie lepiej. No ale nie mów, że dzwonisz tylko po to, żeby powiedzieć mi, że gadałeś z jakimś dziennikarzem, Paddy. No chyba, że to był jakiś wyjątkowy dziennikarz... albo dziennikarka, co? Mam rację? 

            - Dziennikarka... - powiedział, wahając się odrobinę. 

            - Jakaś fanatyczka, czy jak? - próbował jakoś wydusić z niego jakiekolwiek informacje. 

            - Wiesz,... to było dosyć... dziwne spotkanie. - odpowiedział. Nie miał pojęcia jak to ubrać w słowa. 

            - To znaczy? - zapytał Angelo, kompletnie nic z tego nie rozumiał. Paddy sam do niego dzwonił, a teraz odpowiadał półsłówkami, właściwie nic nie mówiąc. - No wyduś to wreszcie z siebie! Przespałeś się z nią czy jak? - zaśmiał się Angelo, próbując jakoś rozładować napięcie. 

            - Nie. - odpowiedział pewnie - ale... to znaczy... ale obawiam się, że gdyby nie fakt, że  spotkaliśmy się w miejscu publicznym, to mogłoby to się tak skończyć. - jego głos przycichł trochę. Gdy usłyszał własne słowa, ta sytuacja wydała mu się jeszcze bardziej dziwna i ... nie potrafił znaleźć odpowiedniego słowa. Czuł się jakiś sposób winny, czuł się z tym źle, ale... miał wątpliwości... że gdyby ta sytuacja się powtórzyła, to on po raz kolejny mógł zrobić dokładnie to samo. A może nawet więcej. Potrząsnął mocno głową. To zdecydowanie brzmiałoby gorzej, gdyby musiał to powiedzieć. To nie powinno mieć miejsca. - zganił sam siebie. Dobrze o tym wiedział. Ale... Zdziwiło go też to, że pomyślał o Joy... nie o Meg. Miał wrażenie, że zranił Joy, że ją zdradził. Nawet nie czynem, ale własnymi myślami. Ją, a nie Meg. Czuł, że to właśnie jej, powinien się wytłumaczyć ze swojego zachowania. 

            - Ech, Paddy - westchnął Angelo - A podobno dopiero co wyszedłeś z zakonu. 

            - I może właśnie w tym tkwi problem. - odpowiedział, nawet nie do końca myśląc, o tym jakie słowa właśnie wypowiada. - To znaczy... Ja nie... - chciał się jakoś wytłumaczyć, ale Angelo mu przerwał. 

            - Dobra, nie musisz się tłumaczyć, daj spokój. Wiem o co Ci chodzi. - odpowiedział Angelo - Tęsknisz za tym. To chyba nie takie dziwne. Już dawno nie byłeś z żadną... w końcu jesteś tylko facetem. To normalne. Niektórych odruchów po prostu nie da się opanować... Wrzuć na luz, brat i nie przejmuj się tym aż tak.

            - Ale nie rozumiesz, że czuję się tak, jakbym kogoś zdradził? Jakbym oszukiwał Joy? Ona... ona i tak ma wiele wątpliwości, jeżeli dowie się, że poszedłem do łóżka z jakąś panną, to myślisz, że będę miał u niej jakiekolwiek szanse? Wiesz, jak ja się teraz czuje? 

            - Paddy, posłuchaj... nie poszedłeś z nikim do łóżka, ok? A to, że jakaś panna do Ciebie zarywa, to już nie Twoja wina. Zawsze tak było. 

            - I wiesz, jak to się kiedyś kończyło. Jeżeli teraz też zaczną się pojawiać jakieś artykuły, to mogę o niej zapomnieć. 

            - Paddy to było lata temu. Każdy popełnia błędy. Byłeś młody, głupi, a świat pokazał Ci, że możesz mieć każdą, o jakiej zamarzysz. Każdemu by się w głowie poprzewracało. - Jednak on nie potrafił podejść do tego tak na spokojnie jak Angelo. Brat słyszał tylko jego słowa, a on wiedział, jak się czuł. Wiedział, że jeszcze kilka minut i zwyczajnie by się nie powstrzymał. Tylko on widział jak jego ciało reagowało na tę kobietę. Tylko on mógł słyszeć własne myśli. Tylko on mógł wiedzieć, jak mogłoby się skończyć to spotkanie, gdyby odbyło się w innym miejscu. Już tutaj z ledwością panował nad sobą. I właśnie teraz dotarło do niego, jak wielki błąd popełnił. Bo ta kobieta mogła to wykorzystać. Właściwie miał pewność, że to zrobi, bo dokładnie taka była, nie oglądała się na innych. A on zamiast od razu ją przystopować, to... Co ja w ogóle zrobiłem? - pomyślał. Winny - słyszał natrętny głos w swojej głowie. Winny...

            - Jesteś tam jeszcze Paddy? - usłyszał w telefonie głos młodszego brata.

            - Jestem, jestem... - odpowiedział, budząc się z zamyślenia.

            - No więc? - zapytał Angelo. Wyraźnie oczekiwał od niego jakiejś odpowiedzi, tylko, że on nawet nie wiedział jakie było pytanie. Jego myśli byli bardzo daleko stąd.  - To znaczy? - zapytał. 

            - Ech... - westchnął ciężko Angelo. - Co ja z Tobą mam, chłopie? Przyjeżdżasz do Kolonii? Czy znowu się wymkniesz po cichu, żeby nikt nie wiedział? Wszyscy się już za Tobą stęsknili. A chyba łatwiej Ci dotrzeć do Kolonii, z Berlina, niż z Francji, prawda? Nie daj się prosić, Paddy. 

             - Jasne... To znaczy pewnie wpadnę. I tak miałem do was zajrzeć. W sumie... to jest bardzo fajny pomysł. Już mi brakuje tych naszych rodzinnych spotkań. Tej całej wrzawy, radości... Ale to pewnie dopiero jutro będę...

            - Będziesz nocował u Meg? - zapytał otwarcie, Angelo.

            - Nie wiem, w sumie... to... nie jest chyba najlepszy pomysł. Trochę dziwnie się czujemy w swoim towarzystwie... ta cała historia... teraz z tym artykułem... to wszystko jest takie kompletnie nienormalne. I nie bardzo potrafimy ze sobą rozmawiać... Może pojadę do jakiegoś hotelu? Nie wiem, zobaczę...

            - Dobra, z resztą nieważne. A czym przyjedziesz? - zapytał Angelo.

            - Pewnie pociągiem. Zobaczę jeszcze.

 

            - Jakby co, to odbiorę Cię z dworca. Co prawda mamy jutro próbę, ale myślę, że jakoś się wyrwę na godzinę. Z resztą jak się dowiedzą, że przyjeżdżasz, to pewnie wszyscy nagle zapragną tam pojechać... W końcu braciszek marnotrawny wraca do domu. - zaśmiał się Angelo.

 

            - Tylko, że... - zaczął niepewnie Paddy.

            - Wiem, że nie zostajesz na długo. W porządku. Ważne, że w ogóle się spotkamy. Nie widzieliśmy się jednak kilka miesięcy. Na pewno Patricia ugotuje coś pysznego, Maite się zatrudni do pieczenia ciasta. Z resztą sam wiesz... Imprezka się szykuje! Będzie zabawa, będzie się działo! 

            - Super - powiedział, ale jego głos wcale nie zabrzmiał aż tak optymistycznie. - Dobra, zadzwonię do Ciebie, ok? A teraz musze kończyć - odpowiedział.

            - Dobra, to do zobaczenia, Paddy. - powiedział Angelo.

            - Do zobaczenia - odpowiedział i się rozłączył. Włożył telefon z powrotem do kieszenie, a potem wyciągnął portfel i wyjął z niego kilka banknotów, które położył przy rachunku na stoliku. Podniósł się, zdjął kurtkę z oparcia i założył ją na siebie. Co prawda już przestało padać, ale temperatura nadal nie była powalająca. W końcu była już jesień, niedługo i przyjdzie zima, przyjdą święta. Uśmiechnął się na samo wspomnienie. Włożył ręce do kieszeni i natrafił na zmiętą kartkę papieru. Jego uśmiech zbladł lekko. Przez moment, nawet myślał, czy w ogóle jej nie wyrzucić. Ale potem przypomniał sobie tę kobietę... przypomniał sobie jej czerwone usta i czerwone paznokcie. Ta kobieta wzbudziła w nim zdecydowanie zbyt wiele emocji. Z jednej strony była złośliwa i irytowała go, jak nikt inny, a z drugiej... przypomniał sobie jej dosyć mało subtelny dotyk... Ten jej niesamowity magnetyzm, który budził w nim kogoś, kim zdecydowanie nie powinien być... nawet jeżeli łączyło się to z taką przyjemnością. Wciągnął głęboko powietrze, tłumiąc jęk. Powinien zapomnieć, ale mimo to, wsunął kartkę głębiej do kieszeni i wyszedł z restauracji. Musi zapomnieć... ale później...