Rozdział LXXIX

LXXIX

Come back down

            - Cześć, Meg - powiedział Nick, stając w progu jej mieszkania. Uśmiechał się do niej ciepło, opierając się o futrynę drzwi. - Przyniosłem lody - dodał, porozumiewawczo, unosząc przy tym sporych rozmiarów plastikowe pudełko, które trzymał w dłoniach.

            - Wejdź. - odpowiedziała z uśmiechem, wskazując gestem dłoni na salon. Nick zdjął buty, następnie kurtkę i szalik, a potem powiesiwszy wszystko na wieszaku w przedpokoju, wszedł za nią do salonu. W rogu pokoju paliła się lampa, na kanapie leżał rozłożony koc, a na stole tuż obok kubka zielonej herbaty, leżała rozłożona książka. Usiadł na fotelu, a Meg w tym czasie, przeszła do kuchni nałożyć lody do pucharków.

            - Przyszedłeś tylko z wizytą towarzyską, czy masz do mnie jakąś sprawę? - zapytała, gdy już wróciła do salonu, jednocześnie podając mu naczynie i łyżeczką. Następnie sama usadowiła się na swoim miejscu na kanapie, opatulając szczelnie kocem.

            - Właściwie to... - zaczął powoli. Nie bardzo wiedział, jak zacząć ten temat. Nie chciał jej zostawiać, obiecał, że jej pomoże, a teraz złapał się pierwszej, lepszej okazji, aby uciec. Ale zwyczajnie się bał, że nie podoła... Bał się, że pojawi się ten facet i sprzątnie mu sprzed nosa wszystko, na czym mu tak zależało... I chyba wolał odpuścić, wtedy, kiedy nie zdążył się jeszcze tak do końca zaangażować. - Dostałem propozycję pracy... - powiedział, cicho, patrząc we własne dłonie splecione na kolanach.

            - To świetnie! - ucieszyła się. - Opowiadaj, co to za praca? - zapytała, podekscytowana, zanim jeszcze zdążyła przełknąć łyżkę lodów, którą przed chwilą włożyła do ust. - uśmiechnął się blado, widząc ten gest. Normalnie pewnie wybuchnąłby śmiechem, ale nie dzisiaj. Radość była ostatnio rzeczą, o której teraz by myślał.

            - Na uczelni... Miałbym prowadzić wykłady z prawa cywilnego... Niby nic specjalnego, ale spore możliwości, wiesz... wyjazdy, jakieś konferencję... mógłbym wreszcie skończyć doktorat. - powiedział, nadal na nią nie patrząc. 

            - A gdzie? - zapytała. To było zdecydowanie pytanie, na które nie miał jeszcze ochoty odpowiadać. Chciał jak najdłużej unikać tych słów. Na tyle daleko, abym w ciągu doby nie mógł do Ciebie przyjechać? Nawet dla niego brzmiało to beznadziejnie. Przez chwilę zapanowała między nimi cisza... Jedna z tych, ciążących, przykrych... - Nick? - wypowiedziała jego imię... Jej słodki głos. Bał się czy będzie potrafił odejść stąd z twarzą...

            - W Stanach... Na Harvardzie. - powiedział.

            - Oh... - westchnęła. Nie tego się spodziewała. Była pewna, że powie Kolonia, Berlin... Cokolwiek, ale nie coś na niemal drugim krańcu świata. - To dla Ciebie duża szansa... - powiedziała, uśmiechając się do niego blado. Znowu zostanie sama... Ze wszystkimi swoimi problemami, troskami... Znowu ktoś ją zostawia. Czy to jakieś fatum? Życiowy pech? Jakaś kara za to, że ona kiedyś uciekła?

            - Tak wiem... - odpowiedział, wzdychając ciężko.                     

            - Podjąłeś już decyzję? - zapytała. Dopiero wtedy podniósł oczy i spojrzał prosto w jej jasne tęczówki. Po co właściwie pytała? Gdy zobaczyła jego wzrok, to było oczywiste. Wyjeżdża... Pytanie tylko kiedy? I jak zbierał się, aby jej o tym powiedzieć? - Kiedy wyjeżdżasz? - zapytała, ale uśmiech już nie gościł na jej bladej buzi.

            - Dzisiaj w nocy mam samolot. - powiedział. - Przepraszam, Meg, że nic nie mówiłem... Bałem się Twojej reakcji. Wcześniej obiecałem, że z Tobą będę, że Ci pomogę, a teraz...Głupio to wyszło. - powiedział.

            - W porządku. To Twoja szansa, Twoja praca. Nie możesz rezygnować ze wszystkiego, ze względu na mnie... Z resztą jesteśmy tylko przyjaciółmi, nigdy Cię tu nie trzymałam i nie będę tego robić. - powiedziała, przyglądając mu się uważnie. Sprawiał wrażenie nie tyle smutnego, co zwyczajnie zrezygnowanego... Jakby się poddał... Tylko nie bardzo wiedziała, jaka walka aż tak bardzo go wykończyła. - Powinieneś się rozwijać, Nick. Ja... ja sobie poradzę, do tej pory sobie radziłam, to i teraz będę. O mnie nie musisz się martwić.

            - Przepraszam... - powiedział jeszcze raz.

            - Nie masz mnie za co przepraszać, Nick. To Twoje życie, nie marnuj go ze względu na mnie. - powiedziała, szczelniej otulając się kocem. Nawet na lody już straciła apetyt, a przecież tak bardzo je uwielbiała. - O której masz ten samolot? - zapytała.

            - O drugiej. - odpowiedział.

            - Czyli przyszedłeś się pożegnać? - zapytała. No tak, czego się niby spodziewała. Wiedziała, że odejdzie... Zawsze wszyscy odchodzą, prędzej czy później. Chyba taki już jej los... Samotność. Spojrzał na nią równie, co ona, smutnym wzrokiem i lekko skinął głową na potwierdzenie jej słów. - To powiedz to wreszcie. - powiedziała. W jej głosie słychać było żal, mimo, że tak bardzo pragnęła go ukryć.

            - Do widzenia Meg. - powiedział.

            - Nie obiecuj, jeżeli nie masz zamiaru spełnić. - odpowiedziała. Zmieszał się wyraźnie na jej słowa. Podszedł do niej wolnym krokiem.

            - Mogę? - zapytał, wyciągając w jej stronę ramiona. Widziała jak jego oczy błyszczą, nigdy nie widziała żeby płakał... To był pierwszy raz... I ostatni, pomyślała.

            - Jasne. - wymuszony uśmiech na jej ustach. Przytulił ją mocno do siebie. Ten jeden ostatni raz mógł poczuć jej ciało obok swojego. Mógł poczuć zapach jej włosów, dotyk ciepłych dłoni... Po kilku dobrych minutach oderwała się od niego.

            - Pa, Nick. - uśmiechnęła się blado. Nie chciała mówić, żegnał. To byłoby całkowite zamknięcie jakiegoś etapu w jej życiu... Kolejnego już przecież. Nie chciała spalić za sobą kolejnego mostu,.. a może już tak naprawdę to zrobiła, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

            - Pa, Meggie. - wydukał. Jeszcze na moment przyciągnął ją mocno do siebie, a potem pocałował jej sine usta. Nie potrafił sobie tego odmówić. Ten jeden jedyny raz. Właściwie pierwszy i ostatni pocałunek. Jedno wspomnienie. Jedno marzenie, które się spełniło. Wiedział, że nigdy go nie pokocha, ale tyle mógł mieć. Jej usta, jej ciało, chociaż na ten jeden krótki moment. Jej drobna postać w jego ramionach. Przez kilka przepięknych minut. Oderwali się od siebie. Nie odezwała się nawet słowem, nie chciała... Nawet jeżeli zrobił to wbrew jej woli. Tylko tyle mogła dla niego zrobić. Dać mu to, czego tak bardzo pragnął. I tak wiedziała, że odejdzie. Uścisnął jeszcze jej dłoń, a potem skierował swoje kroki w stronę korytarza. Powoli ubrał buty, następnie szalik oraz kurtkę. Stanął jeszcze na moment w progu, przyglądając się jej wątłej postaci, wyszeptał jeszcze tylko ciche...

            - Kocham Cię... - a potem wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Tym razem nie płakała, jej oczy były suche jak pustynia. Było jej tylko trochę przykro, tak zwyczajnie, po ludzku. Tak jak zawsze, gdy ktoś wyjeżdża gdzieś w dalszą podróż. Na nic więcej nie było jej stać.

...

Umówił się z ze swoim bratem na piwo w jakimś podrzędnym barze, w którym zdecydowanie nikt się go nie spodziewał, jednak Jimmy jak zwykle się spóźniał. Spojrzał po raz kolejny na zegarek na przegubie jego dłoni. Już dawno nie miał okazji tak po prostu się napić i wyluzować. Poczuł, jak ktoś klepie go mocno w ramię, a zaraz za tym gestem, pojawił się Jim.

            - Sorry, stary, ale musiałem coś jeszcze załatwić na mieście, skoro już się przywlokłem tyle kilometrów do Berlina. - powiedział Jim, siadając obok niego na stołku barowym.

            - W porządku. - powiedział, przełykając łyk zimnego piwa, które stało przed nim w półlitrowej wysokiej szklance. - Chcesz też? - zapytał brata, wskazując na naczynie.

            - Właśnie... - skinął na barmana, który krzątał się przy bardzo.- Duże piwo. - powiedział. - No to, opowiadaj, braciszku, czemu tak bardzo chciałeś się ze mną spotkać, co? - zapytał.

            - A musiał być jakiś powód? - zapytał, Paddy. - Ostatnio raczej rzadko zdarzało nam się po prostu wyskoczyć gdzieś do baru i postanowiłem to nadrobić. - uśmiechnął się do brata.

            - Udam, że Ci wierzę. - zaśmiał się Jimmy, a następnie upił spory łyk piwa, które barman właśnie przed nim postawił. Przez chwilę nie odzywali się do siebie, sącząc alkohol. Taka niekrępująca cisza, moment na przemyślenie niektórych spraw. - To, powiesz wreszcie, o co chodzi? - zapytał ponownie.

            - Po prostu... chciałem pogadać, nie ma w tym jakiejś przesadnie skomplikowanej historii. - odpowiedział, Paddy.

            - No to, mów, ja chętnie Cię posłucham. - powiedział, Jim, przyglądając się uważnie młodszemu bratu. Tak naprawdę wiedział dokładnie o co chodzi, Angelo już zdążył wspomnieć, że Paddy nie radzi sobie z własną przeszłością, ale on chciał to usłyszeć od samego zainteresowanego. Rozumiał brata... Naprawdę go rozumiał. Pamiętał, jak przeżył rozstanie, to nagłe pójście do zakonu, potem jeszcze szybsze wyjście. Przyjazd do Berlina, seks z byłą... Potem parę, właściwie tygodni później, zaręczyny z inną... Miał wrażenie, że to desperackie pragnienie ułożenia sobie życia... Z kimkolwiek, jakkolwiek, ale tylko po to, żeby po raz kolejny nie doświadczyć tej parszywej pustki w sercu.  Nie dziwił mu się... Pragnienie bycia kochanym było czymś normalnym, ale nie za wszelką cenę.  - Problemy w raju? - próbował jakoś rozładować napięcie, które zaczęło się zbierać gdzieś pod skórą.

            - Nie... - odpowiedział odrobinę niepewnie, Paddy.

            - Coś chyba nie jesteś o tym przekonany. Co jest grane? - zapytał.

            - Naprawdę nic... Po prostu, chyba zrozumiałem, że przeszłość nigdy nie daje o sobie zapomnieć... Nawet jeżeli wyrzucimy ją z głowy na jakiś czas, to ona i tak kiedyś do nas wróci, i to ze zdwojoną siłą. - powiedział otwarcie.

            - Czyżby, Meggie? - zapytał, Jim. 

            - Spotkałem ją jakiś czas temu... Szukałem wtedy mieszkania dla siebie i Joy, no i akurat wpadliśmy na siebie w centrum. Wychodziła z jakiegoś sklepu dziecięcego. Początkowo jakoś mi to przemknęło, ale ostatnie kilka tygodni... Wiesz, jak jest... Ja już dawno nie... Joy nie chce, ja wiem, ma swoje zasady i szanuję to... Staram się jak mogę, ale to jest cholernie trudne. Mieć w łóżku dziewczyną i spać metr od niej... Ja chyba tak nie potrafię. Zwłaszcza, że z Meg... Z Meg było zupełnie inaczej. - westchnął ciężko, nie lubił mówić o swoich uczuciach, nawet własnemu rodzeństwu. Czuł się wtedy taki słaby...

            - Chyba nie ogarniam, o co Ci chodzi. - powiedział, Jimmy, przyglądając mu się z zaciekawieniem.

            - Tu nie ma nic do rozumienia... od kilku dni, śni mi się, że śpię z byłą dziewczyną... I to ze szczegółami, łącznie z kolorem jej bielizny. Czuję się z tym parszywie, a z drugiej... Wiem, że gdyby nie to, że Joy nie chce, nie byłoby tego problemu. Znaczy... ja nie mówię, że to jest jej wina, to moja... Tylko, że ja sobie nie radzę z tym całym czekaniem, ja tak nie potrafię.

            - Ale jej nie zmusisz, Paddy. - odpowiedział pewnie Jimmy. - Prawda? - zawahał się lekko przy tym pytaniu.

            - Jasne, że nie. - odpowiedział od razu, młodszy. Nie miał prawa, żeby ją do czegokolwiek zmuszać, a tym bardziej do czegoś, czego zdecydowanie nie chciała, do czegoś, co było sprzeczne jej zasadom. Nie mógłby... Nie?