Rozdział LXXI

LXXI

Papa don't preach

Gdy wróciła do domu, było już dobrze po północy. Cicho otworzyła drzwi i przekroczyła próg mieszkania. W kuchni paliło się światło. Wolnym ruchem zdjęła rękawiczki, płaszcz oraz szalik i odwiesiła rzeczy na wieszak. Następnie zdjęła buty i przeszła do jedynego jasnego pomieszczenia. Nick siedział przy stole, opierając głowę na stole. Był wyraźnie zmęczony.

                   - Martwiłem się o Ciebie. - powiedział, powoli podnosząc głowę i patrząc prosto w jej zapłakane błękitne oczy. - Gdzie byłaś... I co się stało? Meggie? - patrzył na nią pytającym wzrokiem. Usiadła przy stole, naprzeciwko niego. Oparła łokcie na stole i zwiesiła na nich głowę.

                   -  Byłam u lekarza. - powiedziała cicho, nawet nie patrząc w jego stronę.

                   - O tej godzinie? - zapytał.

                   - Potem byłam jeszcze w parku... Musiałam... sobie ułożyć parę rzeczy w głowie. Nie sądziłam, że... Ja... nie rozumiem, Nick... Boję się... Ja sobie nie poradzę... - wyraźnie plątała się we własnych słowach, jakby stało się coś strasznego, a ona nie wiedziała jak to komuś uświadomić. Jeszcze bardziej zaczął się o nią martwić.

                   - Jesteś chora? - zapytał przestraszony. - Jakoś sobie poradzimy. Znajdziemy najlepszych lekarzy... i na pewno wyzdrowiejesz... Nic się martw. Damy radę. Kto jak nie my? - mówił co mu ślina na język przyniesie.

                   - Nie Nick... Nie jestem chora... Znaczy nie w takim normalnym znaczeniu. - powiedziała, nadal na niego nie patrząc.

                   - To co się stało? Czego się dowiedziałaś?.... Meggie? No wyduś to z siebie. - dotknął jej ramienia, próbując zwrócić jej uwagę na siebie. Ale ona nadal uparcie uciekała wzrokiem gdzieś w bok. - Meg, powiedz to wreszcie... Skoro nie jesteś chora, to co?

                   - Jestem w ciąży, Nick... - wychlipała przez łzy, które spłynęły jeszcze większym strumieniem po jej bladych policzkach. Oparła głowę na stole, tak jak on wcześniej. Jej ciałem wstrząsały silne dreszcze. Słone krople spływały na drewniany blat. - Będę miała dziecko, rozumiesz to?... - jej głos drżał wyraźnie. - Bo do mnie to nie dociera... - była tak zdezorientowana całą tą sytuacją. - Ja... nie dam rady, nie potrafię... - wydukała nieskładnie. - Ja się nie nadaję... Ja... - nie potrafiła pozbierać własnych myśli, a tym  bardziej ubrać w ich słowa.

                   - W ciąży? - wydukał. - Ale... Czy to jego? - z ledwością powstrzymał wybuch gniewu. Nie krzyknął, tylko dlatego, żeby nie sprawić jej bólu, aby nie dołożyć jej niepotrzebnych nerwów. Widział, że i tak już jest załamana. Zacisnął mocno zęby, aż poczuł metaliczny posmak krwi na języku. Dlaczego on ciągle gdzieś tu błądzi, mimo, że nie ma go obok. Przyglądał się uważnie spływającym po jej twarzy łzom. Nie była w stanie odpowiedzieć. Nie potrafiła wypowiedzieć tego jednego, jedynego słowa. Widział jak wargi je drżą. Skinęła tylko lekko głową na potwierdzenie. No tak... czyje mogłoby być? Zacisnął mocno pięści na stole, aż pobielały mu kłykcie. Przymknął oczy i policzył do dziesięciu, oddychając głęboko. W ciąży... z tym, z tym... idiotą, palantem, debilem, z tym, który tak cholernie ją zranił. Z tym, który ma już nową panienkę... narzeczoną, z którą prowadza się gdzieś po francuskich uliczkach. Tym razem to jemu zrobiło się niedobrze. Mimo to, otworzył oczy i dotknął jej chłodnej dłoni. - Poradzimy sobie jakoś... - powiedział cicho. - Wszystko się ułoży... na pewno. Pomogę Cię... Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć. Nie zostawię Cię z tym samej... - nadal głaskał opuszkami palców jej delikatną dłoń.

                   - Ja się nie nadaję Nick... nie potrafię być matką, nie umiem... Wiesz to, tak samo dobrze jak ja. Nie chcę być kolejną z tych samotnych matek, na które patrzą ze współczuciem... Nie chcę dla tego maluszka takiego życia... Z resztą...Wyobrażasz sobie, co będzie jak media się dowiedzą? Nieślubne dziecko Paddy’ego Kelly...? Nie chcę zniszczyć mu życia już na starcie... Nie zasłużył sobie na to... - cały czas łzy spływały po jej policzkach, a szloch zniekształcał wypowiadane słowa. - Co ja mam robić, Nick? - błagalny ton jej głosu, zadawał mu niemal fizyczny ból. Uścisnął mocniej jej dłoń.

                   - Damy sobie radę, Meggie. - powiedział, uśmiechając się do niej blado. Tak jakby również sam siebie próbował o tym przekonać, a nie tylko ją. - Damy sobie radę. - powiedział jeszcze raz.

                   - Taa... - spróbowała się uśmiechnąć, ale wyszedł jej tylko jakiś grymas, który w niczym nie przypominał tego wyrazu radości. Wcale nie czuła się szczęśliwa... Nie teraz.. Gdyby byli z Paddy’m nadal razem.... to pewnie teraz skakałaby z radości i zastanawiała się jakiego koloru buciki kupić, aby oznajmić mu tą cudowną wiadomość... A teraz? Teraz on był gdzieś tam, we Francji, ze swoją narzeczoną, czy kimkolwiek ona dla niego była, a ona była tu... w Niemczech. Tak cholernie daleko od niego... Nie tylko fizycznie, ale też psychicznie... Ich związek skończył się już dawno, ale... mimo, to miała teraz jego namacalny dowód... Dowód miłości... Ta krucha, maleńka istotka, która zaczęła się w niej rozwijać, była jego częścią... Może będzie miała te same ciemnoniebieskie oczka... może te same delikatne szczupłe paluszki... ten sam uśmiech, lekko falowane włoski... Może... Ta myśl sprawiła jej, mimo wszystko, jakąś radość... Nie ma szansy z nim być, to chociaż będzie miała przy sobie kogoś, w kim był... Na jej twarzy wśród potoku łez, można było zauważyć błyszczące radością oczy, a na ustach pojawił się nikły uśmiech. - Będę mamą... - powiedziała jakimś takim ciepłym głosem, w którym zabrzmiała matczyna duma. - Będę mamą... Mamą... - to słowa nagle nabrało dla niej kompletnie nowego znaczenia. - Będę mamą... Mama. - powtarzała te słowa, jakby usłyszała je po raz pierwszy w swoim życiu, albo jakby po raz pierwszy wreszcie zrozumiała, co one oznaczają. - Mamusia. - mimo, że nadal po jej twarzy płynęły słone krople, a wraz z nimi cały makijaż, jaki zrobiła tego poranka, to jednak były to już łzy radości, a nie żalu.

...

Siedzieli właśnie przed kominkiem, w którym wesoło trzaskał ogień. Choinka płonęła kolorowymi światełkami, które przypominały o niedawno minionych Świętach. To wszystko było nadal takie kompletnie nierealne.

                   - Kochanie... - zaczął, przeczesując delikatnie palcami jej włosy. - Może pojechalibyśmy na Sylwestra do Kolonii? Patricia robi jakąś imprezę... Dzwoniła do mnie wczoraj i pytała, czy byśmy nie przylecieli. Pomyślałem, że to w sumie fajny pomysł... Nie byłem tam na Święta... a chciałbym z nimi spędzić trochę czasu jeszcze w tym roku... No i ty wreszcie miałabyś okazję poznać całe moje rodzeństwo... Co o tym myślisz? - zapytał. Przez dobrą chwilę słyszał tylko jej spokojny oddech. Wyraźnie zastanawiała się nad odpowiedzią, jakiej powinna udzielić. Widziała, że mu zależy...Nie mogła tego nie widzieć... To było jego rodzeństwo, z którym pewnie pierwszy raz od wielu lat nie spędził Świąt Bożego Narodzenia. To było normalne, że chce się z nimi spotkać...

                   - Pewnie, czemu nie? - odpowiedziała, odwracając się do niego z uśmiechem. - Bardzo chętnie ich poznam. - Odwzajemnił jej uśmiech i musnął wargami jej czoło, odsuwając z niego jednocześnie kosmyki włosów, które wysunęły się spod opaski, która je przytrzymywała przed wpadaniem do oczu.

                   - Sylwester jest w sobotę, więc moglibyśmy wyjechać w czwartek... na przykład. W piątek zrobilibyśmy sobie małą wycieczkę po Kolonii. Pokazałbym Ci swoje ulubione miejsca... Co ty na to?

                   - A dostaniemy jakieś bilety? Jutro już wtorek, Paddy.

                   - Pewnie... Pociągiem zawsze się dostaniemy... - zaśmiał się.

                   - W takim razie, na Twoją odpowiedzialność. - odpowiedziała, wtulając się w jego ramiona. Było jej wszystko jedno gdzie będzie, ważne było tylko z kim tam będzie. A teraz już była tego pewna...

...

Była sama w domu. Zrobiła sobie zieloną herbatę i usiadła na kanapie w salonie. Podkuliła nogi i okryła się szczelnie kocem. W rękach trzymała gorący kubek, który niemal parzył jej drobne dłonie. Na stole leżał album ze zdjęciami... Jakoś nigdy nie potrafiła go wyrzucić, schowała go tylko gdzieś na dnie szafy... A teraz właśnie przyszedł moment, kiedy postanowiła powspominać te najpiękniejsze chwile. Początek jej związku z Paddy’m... zawsze kojarzył się jej ze słońcem, ciepłem, radością... Dotknęła dłonią, nadal jeszcze płaskiego brzucha... Teraz z ich związku pozostała tylko ta maleńka istotka, która się w niej rozwijała... Może maleńki Patrick...Tak bardzo tego pragnęła.. Owszem... jej strach nadal był paniczny... bała się, że sobie nie poradzi, że nie sprawdzi się w roli matki... ale to wszystko bladło przy tym niesamowicie silnym instynkcie macierzyńskim, który zaczął się u niej objawiać. Musi dać sobie radę... nie ma innego wyjścia... Dla tego maleństwa, dla którego będzie jedynym rodzicem. Powoli przekładała koszulki zapełnione zdjęciami z wakacji, koncertów, czy zwykłych prostych dni, kiedy siadywali na kocu w parku, dzieląc się swoimi wrażeniami z całego dnia. Zdjęcia, które robiła mu w studio, gdy nagrywali coś z całą rodziną. Zdjęcia ich przyjaciół... ich wspólne wspomnienia. Usłyszała sygnał swojego telefonu. Na wyświetlaczu pulsowała słowo, MAMA. Przez chwilę zastanawiała się czy odebrać telefon. Jej świąteczna wizyta w domu zaczęła się właściwie od potężnej awantury... Przypomniała sobie krzyk ojca, który klął na czym świat stoi na tego rockamana, który ją przeleciał, a potem zostawił i to jeszcze z dzieckiem. Na nic zdały się tłumaczenia, że on nic o nim nie wie. Dla ojca to nie miało żadnego znaczenia... Był gotów dzwonić do Paddy’ego w przeciągu pięciu minut, po tym jak się dowiedział o ciąży córki. Nie zgodziła się... Nie chciała żeby było z nią tylko i wyłącznie z powodu dziecka... z litości... Nie takiego życia chciała dla tej małej istotki, która w niej była... Nie chciała wiecznych wyrzutów... Że zrobiła to specjalnie... Nie dlatego, że on by jej to wypomniał... nie był taki, ale wiedziała, że sama ze sobą czułaby się źle, rozwalając jego związek. Był szczęśliwy... widziała to... na każdym zdjęciu na niemieckich forach... zawsze uśmiechnięty... a przecież tylko tego dla niego chciała. Odeszła od niego... miał prawo ułożyć sobie życie jeszcze raz... ona będzie musiała jakoś dać sobie radę... I na pewno nie zwróci się do niego o pomoc... Tylko tego jednego była pewna... Nie zmusi go do bycia razem, nie zmusi go do bycia ojcem... Bo zwyczajnie nie miała do tego prawa... Sięgnęła po aparat i wyciszyła dźwięk... Nie chciała teraz z nikim rozmawiać... Jej życie było tylko i wyłącznie jej życiem... jej i maleństwa... i sama będzie musiała jakoś je sobie ułożyć. Jeszcze mocniej wtuliła się w koc i upiła łyk herbaty. Przyjemne ciepło rozlało się po jej ciele, a delikatny uśmiech zagościł na jej bladej buzi... Nie ona pierwsza i nie ostatnia... Musi dać sobie radę, dla niego...