Rozdział LXII

LXII

 Oh it hurts

                   - Paddy... - zaczęła cicho. Jej głos nikł gdzieś w fakturze jego bluzy, tak, że ledwo słyszał jej słowa.

                   - Tak? - zapytał, patrząc na nią z uśmiechem. Delikatnie przesunął dłonią po jej długich jasnych włosach, które przepływały przez jego palce niczym jedwab. 

                   - Nie, że ja Cię wyganiam czy coś, ale... - dodała już głośniej, ale nadal na niego nie patrząc.

                   - Przeszkadzam? - dokończył za nią, śmiejącym się głosem. - Wiem. - mrugnął do niej. -  Czyli mam się zbierać, tak?

                   - Chciałabym się jeszcze pouczyć. - powiedziała cichym głosem - Chcę zdać jutro ten egzamin i mieć już później spokój. Tak, tak, wiem, że są kolejne terminy, ale nie chcę przedłużać tej sesji w nieskończoność. - dodała. - Nie obrazisz się na mnie, prawda? Ja naprawdę wolałabym spędzić ten czas z Tobą. Tylko, że... - tym razem to ona usilnie próbowała się tłumaczyć.

                   - Wiem, w porządku. - uśmiechnął się do niej ciepło. - Moja ambitna dziewczynka. - poczochrał ją lekko po włosach, śmiejąc się przy tym. Ona również się zaśmiała, przytulając się do niego jeszcze mocniej. Przez kilka minut siedzieli jak dotąd, wsłuchując się w równe bicie własnych serc. - A o której masz jutro ten egzamin? - zapytał.

                   - O dziesiątej. - odpowiedziała, wzdychając ciężko.

                   - Jak chcesz, mogę pójść z Tobą. - powiedział, uśmiechając się do niej ciepło. - Nie będziesz się tak stresować. - dodał. Odwzajemniła jego uśmiech.

                   - Naprawdę chciałoby Ci się? - zapytała.

                   - Pewnie, że tak. Poczekam na Ciebie, a potem zabiorę na najlepszą gorącą czekoladę w mieście. Co ty na to? - zapytał. Widział, jak jej oczy rozbłysły tysiącem iskierek, a twarzyczkę rozjaśnił jeszcze bardziej, radosny uśmiech.

                   - Kocham Cię, wiesz? - zapytała, rozpłynęła się w jego ciemnoniebieskich tęczówkach. Zagubiła się w nich, tak  po prostu. On jednak w odpowiedzi tylko przytulił ją do siebie jeszcze mocniej. Uśmiech jej odrobinę przybladł. Tak bardzo chciała usłyszeć z jego ust te dwa proste słowa, ale on nadal nie chciał się nimi z nią podzielić. W jakimś sensie to rozumiała, ich związek dopiero raczkował, ale mimo to, ona już potrafiła jakoś skrystalizować własne uczucia. On nie... I było jej z tego powodu zwyczajnie przykro. Wiedziała, że mu zależy, widziała to, ale to było jeszcze zbyt mało. Nie chciała się angażować bardziej, nie mając żadnej pewności. Tylko, że... tylko, że właściwie już to zrobiła. Pojedyncza łza spłynęła jej po policzku. Będziesz silna, powiedziała sobie w myślach. Widocznie nie jest jeszcze na to gotowy, przecież może jeszcze poczekać. Przecież nie może go zmusić, żeby powiedział coś, czego nie czuje. Chciała żeby to wyszło naturalnie. Żeby on sam chciał jej to powiedzieć. Więc będziesz musiała uzbroić się w cierpliwość, pomyślała. Wszystko w swoim czasie. Odsunęła się od niego delikatnie. Podniósł się z łóżka, na którym siedzieli, wyciągnął w jej stronę dłoń, chwyciła ją, a on przyciągnął ją jeszcze raz do siebie.

                   - Do zobaczenia jutro. - powiedział tuż przy jej ustach, a następnie musnął delikatnie jej bladoróżowe wargi. Odwzajemniła pocałunek. Objęła mocniej jego szyję, przesuwając po niej subtelnie swoimi szczupłymi palcami. Po kilku minutach oderwali się od siebie.

                   - Do zobaczenia. - dodała z bladym uśmiechem. Oparła się o biurko, gdy on zakładał na siebie kurtkę i zawiązywał pasiasty szalik. Tuż przy drzwiach musnął jeszcze ustami jej czoło i wyszedł z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Oparła się o nie plecami. Poczeka, przecież może poczekać. Westchnęła ciężko. Tylko ile...

...

                   - Oj, Meggie - westchnął ciężko Nick. Siedzieli właśnie w kawiarni gdzieś w centrum miasta. Za oknem padał śnieg i było przeraźliwie zimno, ale w środku panowało przyjemne ciepło. Do tego wszędzie roznosił się intensywny zapach czekolady, pomarańczy i cynamonu. Zima. - Nie radzisz sobie beze mnie, młoda. Najpierw wyrzucasz człowieka z mieszkania, potem i tak dzwonisz. Co ja z Tobą mam?

                   - Nie zmuszałam Cię do niczego. - odpowiedziała, zaciskając zęby.   

                   - Wiem, przepraszam. Nie powinienem. Po prostu... wiesz, nie ogarniam tego. Nie wiem ile razy jeszcze będę potrafił Cię składać. W końcu mi kleju zabraknie, i co wtedy? - zapytał. - Ja wiem, że ten facet... ja wiem, że o nim nie potrafisz zapomnieć, ale nie widzisz, że dla niego już i tak nie istniejesz? Wyjechał po raz kolejny i jak widać, nie ma zamiaru wracać. Po prostu i nim zapomnij. Tak jak on to zrobił. Nie wiem... Znajdź sobie kogoś, wyjdź do ludzi. Zabaw się, opij, no zapomnij. Raz, a porządnie. Nie możesz wiecznie rozpamiętywać nieszczęśliwej miłości.

                   - To nie takie proste, Nick.

                   - On jest szczęśliwy, Meg. Daj sobie szansę na to samo. Zasługujesz na to, maleńka. Wiesz, o tym. Życie toczy się dalej. - ścisnął mocniej jej dłoń, leżącą na stoliku.

                   - Ja to wszystko naprawdę wiem,  Nick. Tylko, że...

                   - Nic w życiu nie jest proste, Meggie. - powiedział., uśmiechając się do niej ciepło. To prawda, nic nie jest proste. Gdyby tak było, nie docenialibyśmy tego, co mamy. Nic nie jest proste... Jej życie na pewno takie nie było. Zapatrzyła się na spadające płatki śniegu za oknem, które stykając się z betonową powierzchnią, niemal natychmiast topniały, pozostawiając po sobie tylko niewielkie mokre ślady. Uniosła do ust kubek pełen gorącej czekolady. Przełknęła kilka łyków napoju o intensywnym pomarańczowo-imbirowym aromacie. Poczuła jak w jej organizmie rozlewa się przyjemne ciepło, rozgrzewając chłód serca.

...

                   - No i jak Ci poszło? - zapytał, gdy tylko wyszła z sali. Nie uśmiechała się specjalnie, ale nie wyglądała też na wyraźnie załamaną. Była po prostu wyjątkowo spokojna, taka jakby obok siebie.

                   - Szczerze?... Nie wiem. - odpowiedziała, gdy już stanęła naprzeciwko niego. Uparcie wpatrywała się w podłogę.

                   - Takie trudne było? - zapytała, obejmując ją jednym ramieniem.

                   - W sumie nie... Ale okaże się dopiero w czwartek. Jest pięćdziesiąt procent szans, ze zdam i pięćdziesiąt, że nie. Zobaczymy. - powiedziała, ale jej głos mówił, że jest wyjątkowo sceptycznie nastawiona. Jej głos była jakiś taki bezbarwny.

                   - Hej,... - powiedział, unosząc delikatnie jej podbródek, tak aby spojrzała mu w oczy. - Na pewno dobrze Ci poszło. - powiedział, uśmiechając się do niej ciepło. Nie mógł patrzeć w jej pozbawione blasku tęczówki, były jakieś takie matowe, puste. Pogłaskał ją delikatnie po policzku, poczuł jak zadrżała pod wpływem tego delikatnego dotyku. Przyglądał się jej przez chwilę, a potem zapytał. - Na pewno chodzi tylko o ten egzamin? Mam wrażenie, że coś przede mną ukrywasz. - powiedział, patrząc jej prosto w oczy.

                   - Na pewno. - odpowiedziała tylko, wtulając się mocniej w jego bluzę. Bo niby co miała mu powiedzieć? Że jest zmęczona, bo przez całą noc nie mogła zasnąć? Że leżała tylko w łóżku, przewracając się z boku na bok, i zastanawiając co takiego robi nie tak? Że jak tylko nad ranem udało się jej na moment zdrzemnąć to widziała jego. Jego, który mówił, że nigdy jej nie pokocha, bo ona zawsze będzie tą drugą? Że obudziła się z płaczem po ósmej i z ledwością zdążyła się wyszykować zanim po nią przyszedł? Że trzy razy poprawiała cholerną kreskę na górnej powiece bo ta uparcie spływała wraz ze łzami? Że się boi? Znowu miała wracać do tego samego tematu, co jeszcze przed jego wyjazdem do Berlina? Że boi się, że on jednak wróci do Meg? Że pewnego dnie będzie miał jej dość i uzna, że z Meg jest łatwiej? Że będzie miał dość tego, że ona nie daje mu wszystkiego? Że ciągle musi na nią czekać, bo ona zwyczajnie nie jest gotowa. Był facetem i zdawała sobie z tego sprawę. Miała tego dowód w postaci nocy spędzonej z byłą. Skąd miała mieć pewność, że nie zrobi  tego znowu, tym razem z jakąś inną panienką? Naprawdę miała wyrzucić to wszystko z siebie? Powiedzieć mu, że jest zwyczajnie zazdrosna? O niego? O to, że cały czas kręcą się wokół niego jakieś dziewczyny, bo przecież nie udało się utrzymać zbyt długo wszystkiego w tajemnicy, a wiele jej „koleżanek” z uczelni już postawiło sobie za cel uprzykrzenie jej życia, bo przecież ona spotyka się z gwiazdę? Obiecała mu, że sobie ze wszystkim poradzi, ale nie do końca tak było. A może to tylko stres? Starała się to jeszcze jakoś wytłumaczyć, że to po prostu nerwowy dla niej okres. Że sesja, że zaliczenia i to, że wszystko na raz wali jej się po prostu na głowę? Za kilka dni pewnie wszystko wróci do normy, przekonywała samą siebie. Przecież go kochała. To była jedyna rzecz, której była pewna i jedyna, która tak bardzo ją bolała. Bo nigdy nie usłyszała tych słów od niego. Tyle razy mówił, że jest dla niego ważna, że się cieszy, że jest, że mu zależy, ale to nie było to. To nie były te słowa, na które tak bardzo czekała. Wtuliła się jeszcze mocniej w jego ramiona. Oparł brodę na jej głowie. Wczepiła się w jego bluzę niczym małpka, zaciskając mocno pięści na miękkim materiale.

                   - Jo? - zapytał ponownie, odsuwając ją delikatnie od siebie na odległość ramion. Spojrzał w jej oczy, ale ona uciekła wzrokiem gdzieś w bok.

                   - Idziemy? - zapytała cicho. - Obiecałeś mi najlepszą gorącą czekoladę w mieście. - powiedziała, już uśmiechając się tym swoim ciepłym uśmiechem. Przez chwilę przyglądał się jej uważnie, ale potem chwycił jej rękę i razem wyszli z budynku uczelni. Na dworze panował ostry mróz. Śnieg skrzył się wokoło w promieniach ostrego słońca. Potarł dłonią jej chłodną dłoń. Oczywiście jak zwykle zapomniała rękawiczek.

                   - Ile razy mam Ci przypominać o ciepłym ubranku, Jo? - zaśmiał się. Zdjął z rąk własne rękawiczki i podał jej. - Załóż, będzie Ci cieplej. -  A widząc, że się ociąga, dodał jeszcze. - No już, zakładaj. Nie mam zamiaru być winny Twojemu przeziębieniu. - Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością i założyła rękawiczki. Były na nią o wiele za duże, ale kto by się tam tym przejmował. Przynajmniej było jej ciepło. Ponownie chwycił jej dłoń i poprowadził w stronę centrum. Przez jakiś szli w ciszy, przyglądając się tylko zimowej aurze panującej wokół. Wyciągnęła dłoń, próbując złapać na nią płatek śniegu. Zaśmiała się radośnie. Spojrzał na nią odrobinę zdziwiony. Przed chwilę jeszcze smutna i przygnębiona, a teraz znowu widział swoją Joy. Wyrwała dłoń z jego uścisku i kilkukrotnie obróciła się wokół własnej osi, śmiejąc się głośno. Przy czwartym obrocie zachwiała się lekko i wpadła wprost w jego ramiona. Delikatnie dotknął opuszkiem palca jej zaróżowionego od mrozu policzka, a potem wpił się w jej wargi. Co z tego, że nie powiedział jeszcze, że ją kocha, przecież mówił to każdym swoim gestem?